ใจพัง

ไม่คิดเลยว่าชีวิตจะมาถึงจุดนี้ จุดที่เราเองไม่เหลือใคร ไม่มีแม้แต่ที่จะมาคอยพูดคุย ไม่น่าเชื่อว่าความรักของคนๆหนึ่งที่มอบให้คนๆหนึ่งไปอต่ได้รับกลับมาคือความเสียใจ ต้องเป็นคนแบบไหน ถึ่งทำได้ขนากนี้
เกลิดตัวเองที่โง่ดักดานที่เขาทำให้เราเสียขนาดไหน ก้เพราะรักสุดท้ายก็ยังให้อภัยทั้งที่เขาทำผิดกับกิรอบ ก็ยังรักเขามองขามทุกสิ่งที่เขาทำ สท้ายตัวเราต้องมาเจอความเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า การที่เรารักคนอื่นโดยไม่นึกถึงตัวเองมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ เคยมีคนบอกว่าถึงจะรักคนมากแค่ไหนต่ก็ต้องรักต้องรักตัวเองให้เป็น กับสิ่งที่ทำมันชัดเจนมากว่าเขาไม่รักเราแต่ก็ยังเชื่อทุกที่เขาพูด มาคิดดูแล้วมันสงสารตัวเองมาก
พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะลืมทุกสิ่ง บางที่เราพูดกับตัวเองนะว่า มันดีแล้วหรือที่เราต้องเป็นแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเลยมันมีแต่จะทำร้ายตัวเองด้วยซ้ำ ทุกคนไม่ต้องใจอ่านนะครับผมแคมาเขียนระบายเฉยตามภาษาของคนที่ไม่เพื่อนคุยจริง ผมแค่อยากมีที่ระบายอยากมี่คาที่รับฟัง อยากมีคนคอยพูดคุย ไม่ให้ตัวเองเหงาแค่นั้นเองครับ