ขอถามผู้รู้ผู้ปฏิบัติ ทำอย่างไร?ไม่ให้เอาจิตใจเราเข้าไปเรื่องราวต่างๆ

ในโลกทุกวันนี้ ข่าวสารหมุนเวียนรวดเร็วราวกระแสน้ำเชี่ยว พาใจคนให้ไหลไปตามอารมณ์แห่งเรื่องราวได้ง่าย หากขาดสติรู้เท่าทัน ใจก็เหมือนเรือใบที่ปล่อยให้ลมแห่งความเศร้า ความโกรธ หรือความเห็นใจพัดพาไปโดยไม่รู้ตัว การจะไม่เอาจิตใจเข้าไปในเรื่องราวทั้งหลาย จึงไม่ใช่การหนีหรือปิดตา แต่คือการเรียนรู้ “วิธีวางใจ” ให้ถูกต้อง

.

หัวใจของการปฏิบัติคือ “รู้เฉยๆ” — รู้โดยไม่เข้าไปเป็นเจ้าของความรู้สึกนั้น เช่น เมื่อเห็นข่าวเศร้า ก็รู้ว่า “นี่คือความเศร้าเกิดขึ้น” แล้วปล่อยให้มันอยู่ได้โดยไม่ผลักไส ไม่ดึงดูด เหมือนยืนมองเมฆผ่านท้องฟ้า ใจเป็นฟ้า เมฆคืออารมณ์ที่เกิดแล้วดับ ถ้าเรายังเห็นเมฆเป็นตัวเรา ฟ้าย่อมมืดมัว แต่ถ้ารู้ว่าเมฆแค่ผ่านมา ใจก็กลับโปร่งใส

.

แนวทางที่ช่วยได้คือฝึก “มีสติขณะรับรู้” ก่อนเปิดข่าวหรือเรื่องราวใด ให้รู้เท่าทันว่าตอนนี้เรากำลังจะรับสิ่งที่อาจกระทบใจ แล้วตั้งสติไว้ที่ลมหายใจ เมื่อความรู้สึกใดเกิดขึ้น ให้ดูมันเหมือนดูคลื่นซัดฝั่ง—ซัดมาเดี๋ยวก็ซา ถ้าเรายืนอยู่บนฝั่งแห่งสติ ไม่ลงไปเล่นน้ำ ใจก็ไม่เปียก ไม่จม

.

เมื่อฝึกบ่อยๆ ใจจะค่อยๆ แยกออกจากเรื่องราวเอง ไม่ใช่ด้วยความเฉยเมย แต่ด้วยปัญญาที่เห็นว่า ทุกสิ่งเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย ไม่ใช่ของใคร เมื่อเห็นตามจริงเช่นนี้ ใจก็เป็นอิสระ ข่าวดีข่าวร้ายก็แค่เสียงสะท้อนในโลก แต่ไม่กระทบถึงความสงบในใจเราอีกต่อไป.