สวัสดีค่ะ
เรากับเพื่อนกำลังคุยกันทางโทรศัพท์ เราตำหนิเพื่อนเรื่องที่มันไม่มีสัมมาคารวะ เราพูดว่า"แกมันไม่มีสัมมาคารวะเลย" แล้วก็อีกประโยคนึงที่ไม่เกี่ยวโยงกับประโยคแรกคือ "ถ้าจบเรื่องนี้ชั้นไม่คุยกับแกแล้ว (อันนี้เราพูดเล่นแกมหยอก มันคงคิดว่าเราพูดจริง)" เพื่อนเลยโกรธสวนเรากลับมาเป็นชุดว่า "ตัวแกก็ไม่ใช่คนดีอะไร แค่พยายามเป็นคนดี แกก็ไม่ได้เป็นคนน่ารักอะไร ปากก็หมา" เรายอมรับว่าเราช็อคนะว่าเพื่อนกันว่ากันขนาดนี้เลยหรอ สำหรับเราทุกความสัมพันธ์ถ้าไม่มีความนับถือกันและกันเท่ากับความสัมพันธ์นั้นไร้ค่าแล้ว แล้วเราไม่ชอบที่มันเป็นคนนิสัยตำหนิไม่ได้ ต้องสวนกลับต้องเอาชนะ คือสำหรับเราเพื่อนกันอ่ามันควรเตือนกันได้ตำหนิกันได้ดิ คำพูดเราก็ไม่ได้แรงอะไรนะ (หรือแรง?) จากนั้นเราก็เลยไม่ค่อยให้ใจกับมันอ่า ค่อยๆออกห่าง แต่ยังขอความช่วยเหลือจากมันบ้าง
แล้วคือมันชวนเราไปกินอาหารร้านโปรดมัน เราเคยตอบตกลงนัดว่าจะไป แต่ตอนหลังเราปฏิเสธมันไปเพราะไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเอง มันคงโกรธ เลยไม่ค่อยให้ความช่วยเหลือเราเหมือนแต่ก่อน ใจนึงเราคิดว่าก็ดี ตัดขาดห่างกันไปเลย ชัดเจนดี
แต่เราก็รู้สึกสับสนนะ ว่าเราเปราะบางมากไปไหมที่ออกห่างจากเพื่อนเพราะเรื่องคำพูดที่เราไม่โอเค หรือเราผิดที่เราไม่พูดเปิดใจกับมันตรงๆ มันคงคาใจว่าทำไมเรานัดแล้วเทนัดไม่ไปกินอาหารด้วยกันเหมือนที่นัด สถานการณ์ตอนนี้มันเหมือนกับต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครทักถามสารทุกข์สุขดิบกันเหมือนแต่ก่อน ไม่ได้คุยกันนานพอสมควร
เพื่อนๆคิดว่าเราคิดเล็กคิดน้อยไปไหมคะถ้าเรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมกับเพื่อน จนต้องรักษาระยะห่าง
**รบกวนเพจต่างๆอย่าเอากระทู้นี้ไปแชร์ลงเฟสบุ๊คนะคะ เพราะมันชอบอ่านpantip จากเพจที่แชร์ เดวมันเห็น
ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ
เราหยุมหยิมกับเพื่อนไปหรือป่าวคะ เหตุผลที่เรารักษาระยะห่างจากเพื่อนมันสมเหตุสมผลไหมคะ
เรากับเพื่อนกำลังคุยกันทางโทรศัพท์ เราตำหนิเพื่อนเรื่องที่มันไม่มีสัมมาคารวะ เราพูดว่า"แกมันไม่มีสัมมาคารวะเลย" แล้วก็อีกประโยคนึงที่ไม่เกี่ยวโยงกับประโยคแรกคือ "ถ้าจบเรื่องนี้ชั้นไม่คุยกับแกแล้ว (อันนี้เราพูดเล่นแกมหยอก มันคงคิดว่าเราพูดจริง)" เพื่อนเลยโกรธสวนเรากลับมาเป็นชุดว่า "ตัวแกก็ไม่ใช่คนดีอะไร แค่พยายามเป็นคนดี แกก็ไม่ได้เป็นคนน่ารักอะไร ปากก็หมา" เรายอมรับว่าเราช็อคนะว่าเพื่อนกันว่ากันขนาดนี้เลยหรอ สำหรับเราทุกความสัมพันธ์ถ้าไม่มีความนับถือกันและกันเท่ากับความสัมพันธ์นั้นไร้ค่าแล้ว แล้วเราไม่ชอบที่มันเป็นคนนิสัยตำหนิไม่ได้ ต้องสวนกลับต้องเอาชนะ คือสำหรับเราเพื่อนกันอ่ามันควรเตือนกันได้ตำหนิกันได้ดิ คำพูดเราก็ไม่ได้แรงอะไรนะ (หรือแรง?) จากนั้นเราก็เลยไม่ค่อยให้ใจกับมันอ่า ค่อยๆออกห่าง แต่ยังขอความช่วยเหลือจากมันบ้าง
แล้วคือมันชวนเราไปกินอาหารร้านโปรดมัน เราเคยตอบตกลงนัดว่าจะไป แต่ตอนหลังเราปฏิเสธมันไปเพราะไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเอง มันคงโกรธ เลยไม่ค่อยให้ความช่วยเหลือเราเหมือนแต่ก่อน ใจนึงเราคิดว่าก็ดี ตัดขาดห่างกันไปเลย ชัดเจนดี
แต่เราก็รู้สึกสับสนนะ ว่าเราเปราะบางมากไปไหมที่ออกห่างจากเพื่อนเพราะเรื่องคำพูดที่เราไม่โอเค หรือเราผิดที่เราไม่พูดเปิดใจกับมันตรงๆ มันคงคาใจว่าทำไมเรานัดแล้วเทนัดไม่ไปกินอาหารด้วยกันเหมือนที่นัด สถานการณ์ตอนนี้มันเหมือนกับต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครทักถามสารทุกข์สุขดิบกันเหมือนแต่ก่อน ไม่ได้คุยกันนานพอสมควร
เพื่อนๆคิดว่าเราคิดเล็กคิดน้อยไปไหมคะถ้าเรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมกับเพื่อน จนต้องรักษาระยะห่าง
**รบกวนเพจต่างๆอย่าเอากระทู้นี้ไปแชร์ลงเฟสบุ๊คนะคะ เพราะมันชอบอ่านpantip จากเพจที่แชร์ เดวมันเห็น
ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ