พี่ๆมีวิธีให้กำลังใจตัวเองตอนรักษาสิวยังไงคะ

หนูเป็นสิวมาตั้งแต่ม.2 จน ตอนนี้ม.5แล้วก็ยังไม่หายค่ะ แถมเป็นหนักขึ้นด้วย 🥹 ช่วงม.ต้นก็ยังไม่ค่อยอะไรกับสิวเท่าไหร่นะคะ คิดแค่ว่าเดี๋ยวปล่อยไว้ก็หายเอง ช่วงนั้นเป็นช่วงโควิด ต้องใส่แมสออกไปข้างนอกอยู่แล้วเลยไม่กังวลกับสิวเท่าไหร่ค่ะ แต่พอช่วงม.3 ม.4 ก็เป็นหนักขึ้นเรื่อย จากเป็นที่แก้มอย่างเดียวก็ไล่ลงมาที่คาง ขึ้นไปบนหน้าผาก แล้วก็มีแต่สิวอักเสบทั้งนั้นเลยค่ะ พอเริ่มเป็นหนักขึ้นหนูก็เริ่มกังวล ให้คุณแม่พาไปคลีนิกบ้าง กดสิวบ้าง มันก็ไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ค่ะ พอช่วงปิดเทอมม.4หนูก็ลองเปลี่ยนกันแดด มอยเจอไรเซอร์ และก็ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านด้วย มีแต่งหน้าบ้าง สักพักมันก็ดีขึ้นค่ะ ตอนนั้นหนูก็หลงดีใจไปแล้วว่าน่าจะหาย แล้วเพราะแม่บอกตลอดว่าเดี๋ยวโตขึ้นเดี๋ยวมันก็หายเอง แต่พอเปิดเทอมวันแรงสิวก็เริ่มขึ้นค่ะ เป็นผดบ้างสิวอักเสบบ้าง ทั้งๆที่แต่งหน้าเหมือนตอนปิดเทอมเป๊ะๆเลย สกินแคร์ก็ใช้เหมือนเดิม พฤติกรรมก็เหมือนเดิมค่ะ แต่หนูติดนิสัยตรงที่ว่าชอบแกะสิวค่ะ 😅 พอมันขึ้นก็ชอบไปแกะ ไปรร.ทุกวันๆ สิวก็ขึ้นทุกวัน แล้วก็แกะทุกวันค่ะ หนูรู้ว่ามันไม่ดีแต่หนูก็อดไม่ได้ เห็นกระจกไม่ได้เลยค่ะ จากหน้าที่มีแต่รอยก็เริ่มมีสิว สิวอักเสบก็เริ่มเยอะขึ้น แถมเป็นสิวอุดตันเพิ่มด้วยค่ะ 😭😭 จนตอนนี้ก็ยังขึ้นเรื่อยๆค่ะ

ตอนนี้หนูกำลังรักษากับรพ.ศิริเวชค่ะ คุณหมอบอกว่าน่าจะเป็นเพราะสิวฮอร์โมนและก็จะขึ้นแบบนี้ไปอีกนาน ส่วนยาก็ไม่ได้อะไรมาก ให้เป็นเซตาฟิล, เจลแต้มสิวกับแป้งน้ำค่ะ แล้วหนูก็ทาเบนแซคทุกวันก่อนล้างหน้าค่ะ มีไปหาหมอฉีดมาเด้(?) กับคลีนิกแล้วก็เลเซอร์iplด้วยค่ะ หนูไม่แน่ใจว่ามันช่วยอะไรมากไหม เพราะหนูไม่รู้สึกว่าหน้าหนูดีขึ้นเลย แต่ก็ทำเพราะคุณแม่อุส่าจ่ายเงินให้ทำแล้วก็เพื่อความสบายใจของหนูนิดนึงค่ะ

ขอเข้าเรื่องเลยละกันนะคะ ช่วงนี้หนูก็ไม่ค่อยได้แกะสิวแล้ว มีบ้างแต่น้อยกว่าเมื่อเดือนที่แล้วเยอะเลยค่ะอยู่บ้านหนูก็หลีกเลี่ยงไม่ดูกระจก แต่ปัญหาก็คือตอนต้องออกไปข้างนอกกับออกไปโรงเรียนค่ะ หนูออกไปก็เจอแล้วคนหน้าใส เพื่อนๆรอบตัวหนูก็หน้าใส ไม่เป็นสิวกันสักเม็ดเลยค่ะ พักหลังมานี้หนูก็เปรียบเทียบตัวเองกับทุกคนเลยค่ะว่าทำไมหนูไม่หน้าใสเหมือนเขา หนูทำอะไรผิด หนูเกิดมาทำไม อยู่บ้านป้าๆแม่ๆก็ชอบเดินมาส่องหน้าหนูว่าสิวหายรึยัง ถามเรื่องสิวทุกวันๆ หนูก็พยายามบอกเขาไปแล้วนะคะว่าหนูไม่ชอบ แต่ด้วยความเป็นห่วงเขาก็ชอบถามนั้นแหละค่ะ  เดือนนี้หนูนั่งร้องไห้ทุกวัน คนรอบตัวก็ไม่มีใครเข้าใจหนูเลย บางครั้งเขาก็พูดอะไรเกินไปบ้าง แต่หนูก็โกรธเขาไม่ได้อยู่ดีเพราะเขาไม่เคยเป็นอย่างหนู หนูเข้าใจค่ะว่าเขาจะพูดแรงไปบ้าง หนูรู้ว่า หนูเป็นแค่เด็กม.5 จะมาเหนื่อยอะไร แต่มันยากจริงๆนะคะที่หนูต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำล้างหน้า แล้วไปโรงเรียนกับหน้าสิวๆแบบนี้ กิจกรรมในโรงเรียนจากที่หนูชอบทำก็เริ่มไม่เข้า ไปเที่ยวข้างนอกหนูก็ไม่อยากไป หนูก็พยายามให้กำลังใจตัวเองตลอดนะคะ แต่เป็นสิวครั้งนี้หนูไม่ไหวจริงๆ หนูมองกระจกไม่ได้เลย ถ้าได้มองก็มีสองอย่างระหว่างแกะสิวกับร้องไห้ค่ะ 555 หนูพูดได้เลยว่าหนูอิจฉาเพื่อนหนูเกือบทุกคนเลย หนูได้แต่คิดว่าถ้าหนูไม่เป็นสิวอะไรๆก็น่าจะดีขึ้น หนูน่าจะเป็นที่รักมากขึ้น กล้าแสดงออกมากขึ้น แล้วก็กล้าถ่ายรูป ถ่ายติ้กต้อกกับเพื่อนๆมากกว่านี้ค่ะ 😇

ขอโทษที่หนูบ่นเยอะไปหน่อยนะคะ หนูไม่อยากพูดให้ใครรอบตัวฟังเลย หนูไม่อยากฟังคำแนะนำรักษาสิวจากคนที่ไม่เคยเป็นสิวแล้วค่ะ หนูแค่อยากมาขอกำลังใจจากพี่ๆ หนูอยากรู้ว่า ตอนพี่ๆกำลังทุกข์ใจกับบางอย่างในชีวิต ที่ๆทำยังไงกันบ้างคะ ให้ตัวเองไม่ท้อ มีกำลังใจ แล้วก็มีความมั่นใจออกไปเที่ยว ออกไปใช้ชีวิต ตอนนี้หนูไม่มีสักอย่างเลยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ถ้าเรียบเรียงงงๆหน่อยก็ขออภัยด้วยนะคะ หนูกำลังพิมพ์ข้อความนี้ทั้งน้ำตา555

อ๋อแล้วก็เพิ่มเติมค่ะๆ หนูว่าสาเหตุหลักๆที่ทำให้หนูเป็นสิวน่าจะพฤติกรรมการใช้ชีวิตค่ะ ตอนนี้หนูก็กำลังปรับอยู่(ซึ่งหลังว่าสิวมันจะดีขึ้นและหายๆไปจากชีวิตหนูสักทีนะคะ) แต่ตอนเปิดเรียนมันนอนเร็วไม่ได้จริงๆค่ะ 😭 แค่กลับบ้านมาก็หมดเวลาแล้ว ไหนจะอ่านนส.ไหนจะการบ้าน แต่ก็จะพยายามปรับพร้อมกับรักษาสิวไปด้วยค่ะฮึบๆ

สุดท้ายนี้ ก็ขอขอบคุณพี่ๆล่วงหน้าอีกครั้งค่ะและใครที่กำลังรักษาสิวอยู่ก็ขอให้สู้ไปด้วยกันนะคะ❤️