สงสารหลานเพศที่สาม

หลานชายอยู่มัธยม เป็น LGBTQ+ มาก่อน แต่ตอนนี้กลับใจแล้ว เลิกแต่งหน้า แต่งตัว เต้นยั่ว เดินบิด ตุ้งติ้ง

เขาทะเลาะกับแม่ ได้ยินแม่เขาเอาเรื่องเพศมาสวน ตัวอย่าง

…ตอนเด็กๆ เล่นนู่นเล่นนี่เหมือนผญ.…
…นิสัยเหมือนผญ.…
…ลักษณะไม่เหมือนผช.…
…มิงน่ะ ไม่ใช่ผช.…
…ใจเสาะ ปอดแหก เหมือนผญ.…
…ให้ทำนู่นทำนี่แบบที่ผช. เขาทำกันก็ไม่ทำ (เช่น เล่นกีฬาต่างๆ ฟุตบอล บาส เทควันโด ฯลฯ ดีดกีต้า)…
…มีแต่เพื่อนผญ.…
…อยู่แต่กับพี่ A (นามสมมติ) ได้เป็นวันๆ (A เป็น LGBTQ+)…

เป็นต้น

ผมสงสารหลาน แต่ไม่รู้ว่าคิดถูกต้องไหม ผมว่าเด็กทุกคนน่าจะเป็นเหมือนผ้าขาวนะ ใส่สีอะไรลงไปก็กลายเป็นสีแบบนั้น แถมยังเลือกสีเองก็ไม่ได้ด้วย (ด้วยเนื่องจากความไร้เดียงสา) จนพอเวลาผ่านไป (อายุมากขึ้น) เริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มันจะผิดด้วยหรือถ้าเขาอยากจะกลับตัวกลับใจ แล้วเอาอดีตของเขามาย้อน (เพื่ออะไร?)

แต่ก็ดีที่หลานมันไม่ได้ตอบโต้แม่ของเขากลับ ไม่ได้ร้องไห้ หรือเสียใจอะไร

เป็นผมถ้าโดนแบบนี้บ่อยๆ อาจจะกลับไปแต่งหน้า ทำผม เทคยาคุม เสริมหน้าอก ไปแล้วก็ได้

ถ้าผมจะเดินเข้าไปบอกแม่เขา (พี่สาวผมนี่แหละ) ว่าอย่าไปว่าหลานแบบนี้อีกเลย พร้อมเหตุผลข้างบน จะแรงหรือตรงเกินไปหรือเปล่าครับ? จุดประสงค์คือหลานจะได้ไม่ต้องรู้สึกไม่ดีต่อตนเองอีก