น่าเบื้อวะแค่เถียงก็หาว่าเนรคุณ

ไม่เข้าใจคนแก่อะไรก็ไม่รู้เถียงคำเดียวลามไปทั่ว กุช่วยพูดให้น้องไม่ได้รึไงวะ จำกัดกุทุกอย่างบอกหวังดีแต่ยังดูถูกกุอยู่เลยอะไรก็ไม่รู้ อยู่บ้านทำอะไรก็ไม่ได้จำกัดไปหมดไม่ทำตาม เถียงนิดหน่อยทำเป็นดราม่าจะขาดใจตายปานกะเด็กน้อยเอาแต่ใจ รู้อายุเยอะอยู่มานานแต่ใช่ว่าที่ตัวเองคิดจะถูกเสมอปะ เวลาพูดแต่ละทีเหมารวมตลอดละบอกไม่เหมารวมคิดว่าโง่รึไงที่จะไม่รู้เป็นเด็กน้อยรึไงที่หลอกง่าย กุก็โตแล้วชีวิตก็เป็นของกุรึป่าว ไม่ใช่ว่ากุไปทำผิดกฎหมายทำอะไรลำบากชาวบ้านพาให้บ้านชิ*หายซักหน่อย กุทำเก่งต่อหน้านิดหน่อยทำเป็นรับไม่ได้ ยายก็ชอบแบบ"กุผ่านมาก่อนทำไมจะไม่รู้"โคตรเกลียดเลยประโยคนี้ชีวิตไม่ใช่ประสบการณ์ป่าววะ ละเวลาพูดอะไรทำไมต้องทำเหมือนตัวเองรู้มากทั้งที่ตัวเองไม่รู้อะไรเลยด้วยวะไม่ต้องแกล้งฉลาดได้มั้ย ละชอบบอกคนอื่นไม่จริงใจแต่ตัวเองยังไม่ไว้ใจคนอื่นเลยละจะให้คนอื่นจริงใจใช่ผมเคยไว้ใจจนครั้งแรกที่เค้าแสดงท่าทีไม่ไว้ใจผมกับน้องแล้วชวนทะเลาะก็แทบไม่เหลือความไว้ใจอีกเลย แค่เถียงก็หาว่าชี้หน้าละ แล้วอีกคำนึงนะ"แค่นี้ยังขนาดนี้โตไปจะขนาดไหน"ผมรู้ความหมายดีการดูถูกดีๆนี่เอง ละโคตรเกลียดเลยเถียงจบผมจบอยู่เฉยๆแต่ยังนั่งบนนิยทา ว่าร้าย ดูถูกอยู่ไม่เข้าใจไม่อยากจยรึไง ละเรื่องในบ้านชอบโยงไปนู่นอนาคตกุมั่ง ข้างบ้านกุมั่ง แช่งว่าโตไปไม่เจริญมั่ง ไม่เคยยอมรับความจริงอะว่าตัวเองแพ้ไปแล้วตั้งแต่ไม้ยอมคุยด้วยเหตุผล โคตรน่าเบื่อเลยทำไมอายุกุไม่ถึงซักทีวะจะได้ทำงานมันซักทีจะได้ตัดให้ขาดไปเลยอยู่กับคนแบบนี้สุขภาพจิตกุไม่เคยเต็มร้อยจะได้หลุดพ้นมันซักที ละใครบอกผมอกตัญญูผมจะจับมาให้อยู่ตรงนี้แทนซะเลยจะได้เข้าใจความรู้สึก ละที่บ่นยาวมานิยังไม่ถึงครึ่งด้วยซํ้ามีอีกเยอะ