ความอดทนมีขีดจำกัด

คือ ผมมีเรื่องมาสอบถามคาวมคิดเห็นแต่ละคน ว่าถ้าเป็นคุณจะทำยังไง ผมเป็นเด็ก ม.ปลาย อายุ17ปีนี้18ปี จะจบ ม.6 แล้ว เหลืออีกเทอม  อยู่ห้องศิลป์ภาษา แต่ตัวเองไม่ได้เก่งภาษาแล้ว มันมีคนๆหนึ่ง (ตัดเพื่อนกันแล้ว ผมไม่นับมันว่าเพื่อน) ชอบมาแซะต่างๆ อยู่บ่อยมาก จนผมรำคาญ แซะเกี่ยวกับเรื่องในอดีตที่เกิดขึ้นมาแล้ว แล้วเคยคุยกันถึงเรื่องนั้นแล้ว แล้วมันก็บอกว่า"จบแล้วไม่ขอคุย"แต่จากนั้นมันก็เอาแต่เรื่องหาแต่เรื่องมาแซะผมอยู่ ทุกๆวัน เกี่ยวกับอดีตที่ผมทำพลาดไป ถึงมันจะไม่มีเรื่องเกี่ยวกับตัวมันก็ตาม แต่มันมีเพื่อนที่ไม่พอใจเกี่ยวกับผมแล้วไม่ยอมบอกแล้วไปบอกที่มันอย่างเดียว จนผมไม่เคยรู้ตัวว่าคนในก้องเขาคิดกันยัง(ตั้งมีเรื่องมา ผมก็ไล่ไปขอโทษแต่ล่ะคนแล้ว ถึงปัญหาที่ได้เกิดขึ้น แล้วผมไม่รู้) จนผมได้รู้ว่าในห้องเกือบหมดเข้าสร้างกลุ่มเฉพาะไว้บอกเล่าปัญหาของผม แต่ผมไม่ได้อยู่ในกลุ่มนั้น จนเหตุเคลียร์กันผ่านไป เรื่องก็เหมือนจะเงียบ แต่มันก็มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ยอมจบ แล้วเอาแต่แซะผมไปวันๆ เพราะไม่พอใจที่ผมบล็อกเขา สำหรับเขาการบล็อกคือการตัดเพื่อน แต่ผมไม่รู้ ผมแค่รำคาญมันจนไม่อยากติดต่อหรือคุยด้วยเลยบล็อกไป หลังจากนั้นมันก็ของตามหาเรื่องตลอดเวลา จนผมรู้สึกทนไม่ไหวบ้างครั้งจนอยากซัดหน้ามันสักที แต่ก็ทำไม่เพราะ มันเป็นลูกครู แถมยังเป็นคนที่น่าตาดีใน รร.  จนผมทำมห้ผมนึกได้ว่า"แค่คนหน้าตาดีก็ว่า เขาก็พร้อมจะช่วยแล้ว  สาเหตุที่ผมต้องพูดแบบนั้น เพราะถึงเขาจะเล่นเสียงดังหรือเอะอะอะไรในห้อง เพื่อนของถึงจะรำคาญก็ไม่มีใครทำอะไรเขาถึงจะบอกแล้วก็ตาม แถม ยังมีคนบางกลุ่มบอก แซกมาว่า "จะด่าคนหล่อทำไมว่ะ(เพื่อน ผญ) จนทำให้ผมนึกถึงโลกความจริงที่ คนมักตัดสิน คนจากภายนอกก่อนเสมอ ถ้ามีคนมาถามทำไมไม่คุยไปตรงๆ คือผมเคยลองแล้ว แต่มันก็หยิ่งไม่คุยด้วย  แต่มันก็แซะอยู่ดี ไม่ว่าผมจะทำอะไร มันก็จะหาเรื่องมาแซะตลอด กับกลุ่มของฉันที่จะมีอีกตัวที่มันค่อยเติมไฟให้ตลอด ไม่ว่ามันจะพูดอะไร คนนี้ก็จะเข้าข้างเสมอไป แล้วจะพูดแนวแซะตามด้วย จนบางที่ก็ทนไม่ไหว  ผมทนมาเกือบจะจบเทอม1ล่ะ (ที่จริงเรื่องมันซับซ้อนกว่านี้แต่ผมไม่สามารถเขียนผมได้)
จนทุกวันนี้ผมก็ค่อยตามแซะผมอยู่เสมอๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองถึงขีดจำกัดแล้ว เลยมาระบายถึงปัญหานี้
ผมคสรจะตายเอาสุนัขในปากมันออกไหม แต่ถ้าทำแบบนั้น ผมก็มักจะคิดมากถึงผนที่ตามมาเสมอ เคยบอกเรื่องนี้กับครูประจำชั้นแล้ว แต่เขาก็แค่รับฟัง แล้วบอกว่า ไอ่คนนี้เป็นคนปากร้านเฉยๆ อย่าคิดมาก เขาไม่ใช่คนที่ต้องมาฟังเหมือนผมถึงปัญหานี้อยู่ตลอด เลยไม่สามารถเข้าใจอารมณ์ผมได้ และผมก็ไม่มีเพื่อนให้นะบาย เพราะเพือนผมแต่ละคนก็ไปอยู่ห้องต่างกัน ผมก็ต้องอยู่คนเดียวในห้องนั้น ฟังมันแซะไปวันๆ ไม่เหมือนมันที่มีคนคอยช่วย หรืออยู่ข้างๆ ทุกเวลา ผมไม่รู้จะยังไงแล้ว😭  ห้องที่อยู่ผมก็ไม่มีควาเก่ง แต่แค่โชคดีที่มาอยู่เฉยๆ ผมไม่เข้าใจอ่ะไร จะทำอะไรก็ด้อยกว่าทุกคนในห้อง มีงานอะไรมันก็ส่วนข้อมูลกันเองในกลุ่มเฉพาะ ทำให้ผมไม่รู้อะไร ไม่ว่าจะเป็นงานหรือกิจกรรม