ความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงคนนึงมาเนิ่นนาน

สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่าถึงความรู้สึกที่ผมมีให้ผู้หญิงคนนึงตั้งแต่อดีต ย้อนกลับไปเมื่อตอนประถมศึกษาปีที่ 1 ผมเป็น เด็กเด็กนักเรียนทั่วๆไปที่ชอบโดนเพื่อนแกล้งเพราะตัวค่อนข้างเล็กในตอนเด็ก แต่ผมก็ได้เจอผู้หญิงคนนึงนามสมมุติว่า"ใบบัว"ซึ่งเป็นป๊อปปี้เลิฟเลย รักแรกพบ​เพราะเขาสวยในสายตาผมมาก ซึ่งใบบัวเป็นเด็กเรียนเก่ง เรียบร้อย ใจดี หวานใจชายหลายๆคนเลยล่ะ ​ผมก็ชอบมองไปทางเขาบ่อยๆแล้วก็ยิ้มมีความสุข แล้วนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกที่มีให้ "ใบบัว"​ ​ของผม ในช่วงที่ผ่านพ้นประถม 1 ประถม 2 ไปนั้นทำให้ผมรู้ว่าตัวผมไม่ค่อยเป็นที่รักของเพื่อนๆเลย คงเป็นเพราะผมเป็นเด็กตัวกลมในช่วงนั้น แต่นั่นไม่สำคัญ เรื่องราวที่เริ่มมีประเด็นก็เป็นช่วงประถม 3 ปีนั้นผมได้เสียแม่ของผมไปเนื่องจากอุบัติเหตุ หลังจากที่คุณครูทราบข่าวก็ได้มาแจ้งให้เพื่อนๆในห้องทราบว่าแม่ของผมได้เสียชีวิตลงแล้วเพื่ออยากให้เพื่อนๆให้กำลังใจผม แต่มันมีเพื่อนผู้หญิง3คนมาพูดกรอกหูผมว่า​ "​ใบบัวล้อเลียนผมว่าเป็นเด็กไม่มีแม่" เหมือนกับคนพวกนั้นรู้แล้วว่าผมชอบใบบัว เลยหาทางมาแกล้งผมเพราะเดิมทีผมก็ไม่มีเพื่อนคบอยู่แล้ว หลังจากที่ผมได้ยินแบบนั้นผมก็เผลอเชื่อ และผมโมโหใบบัวมาก ผมเลยทำนิสัยแย่ๆใส่ใบบัว ไม่ว่าจะเป็นขโมยถุงผ้าที่ไว้ใส่แปรงสีฟันไปซ่อน หรือขโมยรองเท้าไปซ่อน จนใบบัวมาถามผมว่า"เธอทำแบบนี้ทำไม?" ผมเลยพูดความจริงว่า "ใบบัวมาล้อเลียนว่าเราเป็นเด็กไม่มีแม่" หลังจากที่ใบบัวได้ยินแบบนั้น เขาก็เลยอธิบายทุกอย่างว่ามันไม่ใช่ความจริง เขาพูดทั้งน้ำตาแล้วกอดปลอบใจผม นั่นทำให้ผมรู้สึกชอบใบบัวมากขึ้น หลังจากวันนั้นใบบัวก็เริ่มพูดคุยกับผมมากขึ้น สนิทกับผมมากขึ้น จนขึ้นประถม 4 ใบบัวจองที่นั่งไว้ให้ผมซึ่งที่นั่งนั้นก็คือข้างใบบัว ผมได้นั่งข้างใบบัวด้วยผมดีใจมากๆ จนผมเผลอคิดว่าใบบัวมีใจรึเปล่าถึงได้จองที่นั่งให้แบบนี้ แต่ผมก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่า "​อือ..เรามันก็แค่เด็กอวบๆผิวคล้ำๆคนนึง เขาไม่มีทางชอบเราหรอก" หลังจากนั้นผมก็เลยคิดว่าผมรู้สึกกับเขาแค่ฝ่ายเดียว ประถม5ใบบัวก็ให้นั่งข้างๆเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือติวเข้มผมมาก เพราะนางเกรด4ตลอด ใบบัวเขาจะดึงหูผมทุกครั้งที่ผมไม่ตั้งใจเรียนจนหูแดงไปหมด(อาจจะเพราะเขินละมั้ง55+) จนปีสุดท้าย ประถมศึกษาปีที่ 6​เป็นปีสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ปีนั้นผมตั้งใจอยากจะสารภาพรักกับใบบัวตอนปัจฉิมนิเทศบอกความรู้สึกที่ผมมีให้เขามาตลอด6ปี ผมชอบเขามาตลอด6ปีไม่เคยเปลี่ยนเลย แต่สุดท้ายผมก็ไม่มีความกล้าพอจนจบพิธีปัจฉิมนิเทศ เพราะผมก็ยังไม่มั่นใจกับรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเอง ผมกับใบบัวแค่โบกมือลากัน แม้แต่ดอกไม้ที่ผมซื้อเตรียมไว้ก็ไม่กล้ามอบให้ หลังจากบอกลาแยกย้ายกัน ผมเลยเริ่มออกกำลังกาย ลดความอ้วน ดูแลตัวเอง ทำทุกอย่างให้ดูดีขึ้นจนขึ้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 แม้จะมีเพื่อนเก่าที่มาจากประถมห้องเดียวกัน แต่ใจผมก็เปล่าเปลี่ยวเพราะขาดเธอคนนั้นไป บ้านใบบัวก็ไม่ไกลจากบ้านผมมากและเป็นทางผ่านตลอดเวลาผมขับมอไซค์ไปโรงเรียน ผมก็หันไปมองบ้านใบบัวทุกวันที่ขับผ่าน บางครั้งเช้าๆก็เห็นใบบัวออกมาช่วยแม่ขายซาลาเปา ใส่ชุดนักเรียนม.ต้น ผมเห็นแล้วก็รู้สึกว่าน่ารักจังเลย สำหรับคนที่สงสัยว่าไม่ได้ติดต่อกันเลยหรอหลังจากจบประถม ใช่ครับไม่ได้ติดต่อเลย เพราะช่วงประถมใบบัวเขาไม่ได้เล่นโซเชียลเลย ถึงมัธยมเขาจะเริ่มเล่นโซเชียล แต่ผมก็ไม่ได้ติดต่อเขาไปเลยเนื่องจากผมเคยแอดเพื่อนไปแล้วแต่เขาไม่ได้รับ อาจจะเป็นเพราะนั่นคือเฟสเก่าของเขา และผมก็ไม่รู้เฟสใหม่ จนตอนนี้ผมอายุ 18 ผมย้ายออกมาจากจังหวัดนั้นได้ประมาณ3ปีแล้ว ปัจจุบันผมอาศัยอยู่ ​กทม. มันน่าตลก ที่ความรู้สึกชอบที่มีให้เขามันก็ยังคงอยู่ บางครั้งก็ฝันถึงเขาบ้าง คิดถึงเขาบ้าง ผมเลยไม่กล้ามีแฟนเพราะผมไม่อยากทำให้แฟนคนปัจจุบันต้องเสียใจถ้าเกิดผมยังมีคนที่ชอบอยู่ในใจ นั่นคือสาเหตุว่าทำไมผมยังโสดจนถึงปัจจุบัน แม้ตอนนี้ผมจะหน้าตาดีขึ้น ผิวพรรณดีขึ้น แต่มันก็ผ่านมา6ปีแล้วตั้งแต่จบประถมศึกศาปีที่6 ใบบัวเขาคงลืมผมไปแล้ว เพราะผมฟอลไอจีเขาไปเมื่อไม่นานมานี้(1เดือนก่อน) แต่เขาก็ไม่รับ ผมตั้งไบโอด้วยชื่อเล่นของผมเผื่อเขาจะหลุดเข้ามาอ่านเจอเขาก็ยังไม่รับ ผมหมดหวังแล้วรึเปล่า เอาเป็นว่า ถ้าใบบัวหลงมาอ่านกระทู้นี้ เราอยากจะบอกแกว่า เราชอบแกมาตลอดเลยนะ ​