นี่คือเรื่องราวของมานะ มานี ปิติ และชูใจ เมื่อได้เดินทางไปซานฟรานซิสโกเป็นครั้งแรกในชีวิตของพวกเขา
บทที่ ๑: ความฝันสู่แดนไกล
เช้าวันหนึ่งที่โรงเรียน มานะ มานี ปิติ และชูใจ นั่งล้อมวงใต้ต้นมะขามใหญ่ คุณครูแก้วถือซองจดหมายฉบับหนึ่งไว้ในมือ ดวงตาของเด็กๆ เป็นประกายเมื่อได้ยินคุณครูประกาศว่า พวกเขาได้รับทุนไปทัศนศึกษาที่เมืองซานฟรานซิสโก สหรัฐอเมริกา เป็นเวลาสองสัปดาห์
มานีเป็นคนแรกที่ส่งเสียงร้อง "โอ้โฮ! อเมริกา!"
ปิติทำหน้าตกใจ "จริงหรือครับคุณครูแก้ว? พวกเราจะได้ไปอเมริกาหรือ?"
คุณครูแก้วยิ้ม "จริงสิ! พวกเธอจะได้ไปเรียนรู้วัฒนธรรมใหม่ๆ ไปดูโลกกว้างที่แตกต่างจากบ้านเรา นี่คือรางวัลสำหรับความตั้งใจเรียนของพวกเธอ"
ทุกคนตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่ ชูใจยกมือขึ้นถาม "เราต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้างคะคุณครู?"
"สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรู้และความกล้าหาญจ้ะ" คุณครูตอบ "เตรียมร่างกายให้แข็งแรงและเตรียมหัวใจให้พร้อมสำหรับการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของพวกเธอ"
บทที่ ๒: ออกเดินทาง
วันเดินทางมาถึง เด็กๆ สวมเสื้อกันหนาวตัวหนาเพราะคุณครูบอกว่าอากาศที่นั่นค่อนข้างหนาวเย็น พวกเขากล่าวลาพ่อแม่ด้วยความตื่นเต้นแต่ก็แฝงด้วยความอาลัยนิดหน่อยที่ต้องห่างบ้านเป็นครั้งแรก
เครื่องบินลำใหญ่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า มานะนั่งริมหน้าต่าง เขามองลงไปเห็นก้อนเมฆสีขาวนุ่มนวลเหมือนปุยนุ่น ปิติหลับไปแล้วหลังจากดูหนังบนเครื่องได้ไม่นาน ส่วนชูใจกับมานีกระซิบกระซาบกันด้วยความตื่นเต้นตลอดเวลา
"มานะ นี่คือต่างประเทศแล้วหรือ" มานีชี้มือไปยังหน้าต่าง
มานะยิ้ม "ยังหรอกมานี นี่เราอยู่บนท้องฟ้าต่างหาก อีกไม่กี่ชั่วโมงเราก็ถึงแล้ว"
หลังจากเดินทางมานานหลายชั่วโมง ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินนานาชาติซานฟรานซิสโก แอร์พอร์ต (SFO) พวกเขาเดินตามคุณครูแก้วออกมาจากอาคาร มองเห็นรถยนต์แล่นอยู่บนถนนทางซ้ายมือซึ่งตรงข้ามกับที่เมืองไทย มานะทำตาโตเพราะเห็นรถยนต์หลายคันที่มีขนาดใหญ่กว่ารถยนต์ทั่วไป
"ที่นี่มีแต่รถคันใหญ่ๆ เลย" มานะพูด
"มานีว่าบ้านเมืองเขาสวยจังเลย" มานีพูดด้วยน้ำเสียงอันตื่นเต้น
บทที่ ๓: มนต์เสน่ห์ของซานฟรานซิสโก
วันรุ่งขึ้น พวกเขาเริ่มต้นการเดินทางสำรวจเมือง คุณครูแก้วพาพวกเขาไปที่สะพาน
โกลเดนเกต สีแดงส้มที่ทอดข้ามอ่าวซานฟรานซิสโก สะพานนี้ยิ่งใหญ่และงดงามอย่างที่เด็กๆ ไม่เคยจินตนาการมาก่อน
"สะพานนี้ชื่ออะไรหรือครับคุณครู" ปิติถาม
"มันคือสะพานโกลเดนเกตไงจ๊ะปิติ" คุณครูแก้วตอบ "เขาว่ากันว่า สะพานนี้คือสัญลักษณ์ของเมืองซานฟรานซิสโก"
มานะหยิบกล้องถ่ายรูปที่คุณพ่อให้มาขึ้นมาถ่ายภาพเก็บไว้หลายรูป มานีกับชูใจยืนกอดกันด้วยความหนาวเย็นและตื่นตาตื่นใจ
หลังจากนั้น คุณครูพาพวกเขาไปที่ท่าเรือประมง
เพียร์ 39 ที่นั่นมีอากาศเย็นสบายและมีกลิ่นทะเลโชยมาเป็นระยะๆ เด็กๆ เห็นแมวน้ำตัวอ้วนหลายตัวนอนอาบแดดอยู่บนแพไม้ลอยน้ำ มานียิ้มกว้างเมื่อเห็นแมวน้ำตัวหนึ่งส่งเสียงร้องดังลั่น
"มานะ! ดูสิ แมวน้ำตัวนั้นน่ารักจังเลย"
ปิติชี้มือไปยังร้านขายของที่ระลึกที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย "ผมอยากได้ของที่ระลึกไปฝากคุณแม่ครับ"
ก่อนกลับ คุณครูพาพวกเขาไปนั่งรถราง
เคเบิลคาร์ ที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายรถรางในหนังที่พวกเขาเคยดู รถรางไต่ขึ้นลงตามเนินเขาชันๆ ของเมืองซานฟรานซิสโกอย่างช้าๆ เด็กๆ หัวเราะอย่างสนุกสนานทุกครั้งที่รถรางแล่นขึ้นเนิน
"โอ้โฮ! สนุกจัง" ชูใจพูด "เหมือนนั่งรถไฟเหาะเลยค่ะ"
มานะพยักหน้า "ใช่! ไม่เหมือนที่ไหนเลยจริงๆ"
การผจญภัยในซานฟรานซิสโกยังคงดำเนินต่อไปในอีกหลายวัน มานะ มานี ปิติ และชูใจ ได้เรียนรู้อะไรมากมายจากประสบการณ์การเดินทางครั้งนี้ พวกเขาได้เห็นโลกที่กว้างใหญ่ ได้สัมผัสกับวัฒนธรรมที่แตกต่าง ได้รู้จักผู้คนใหม่ๆ และที่สำคัญที่สุด พวกเขาได้เรียนรู้ว่าความรู้จากหนังสือเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ส่วนอีกส่วนคือการออกไปค้นหาประสบการณ์จริงนอกห้องเรียน
การเดินทางครั้งนี้เป็นมากกว่าการท่องเที่ยว มันคือบทเรียนชีวิตที่พวกเขาจะไม่มีวันลืมเลย.
เมื่อ มานะ มานี ปิติ ชูใจ ไปอเมริกา
นี่คือเรื่องราวของมานะ มานี ปิติ และชูใจ เมื่อได้เดินทางไปซานฟรานซิสโกเป็นครั้งแรกในชีวิตของพวกเขา
บทที่ ๑: ความฝันสู่แดนไกล
เช้าวันหนึ่งที่โรงเรียน มานะ มานี ปิติ และชูใจ นั่งล้อมวงใต้ต้นมะขามใหญ่ คุณครูแก้วถือซองจดหมายฉบับหนึ่งไว้ในมือ ดวงตาของเด็กๆ เป็นประกายเมื่อได้ยินคุณครูประกาศว่า พวกเขาได้รับทุนไปทัศนศึกษาที่เมืองซานฟรานซิสโก สหรัฐอเมริกา เป็นเวลาสองสัปดาห์
มานีเป็นคนแรกที่ส่งเสียงร้อง "โอ้โฮ! อเมริกา!"
ปิติทำหน้าตกใจ "จริงหรือครับคุณครูแก้ว? พวกเราจะได้ไปอเมริกาหรือ?"
คุณครูแก้วยิ้ม "จริงสิ! พวกเธอจะได้ไปเรียนรู้วัฒนธรรมใหม่ๆ ไปดูโลกกว้างที่แตกต่างจากบ้านเรา นี่คือรางวัลสำหรับความตั้งใจเรียนของพวกเธอ"
ทุกคนตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่ ชูใจยกมือขึ้นถาม "เราต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้างคะคุณครู?"
"สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรู้และความกล้าหาญจ้ะ" คุณครูตอบ "เตรียมร่างกายให้แข็งแรงและเตรียมหัวใจให้พร้อมสำหรับการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของพวกเธอ"
บทที่ ๒: ออกเดินทาง
วันเดินทางมาถึง เด็กๆ สวมเสื้อกันหนาวตัวหนาเพราะคุณครูบอกว่าอากาศที่นั่นค่อนข้างหนาวเย็น พวกเขากล่าวลาพ่อแม่ด้วยความตื่นเต้นแต่ก็แฝงด้วยความอาลัยนิดหน่อยที่ต้องห่างบ้านเป็นครั้งแรก
เครื่องบินลำใหญ่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า มานะนั่งริมหน้าต่าง เขามองลงไปเห็นก้อนเมฆสีขาวนุ่มนวลเหมือนปุยนุ่น ปิติหลับไปแล้วหลังจากดูหนังบนเครื่องได้ไม่นาน ส่วนชูใจกับมานีกระซิบกระซาบกันด้วยความตื่นเต้นตลอดเวลา
"มานะ นี่คือต่างประเทศแล้วหรือ" มานีชี้มือไปยังหน้าต่าง
มานะยิ้ม "ยังหรอกมานี นี่เราอยู่บนท้องฟ้าต่างหาก อีกไม่กี่ชั่วโมงเราก็ถึงแล้ว"
หลังจากเดินทางมานานหลายชั่วโมง ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินนานาชาติซานฟรานซิสโก แอร์พอร์ต (SFO) พวกเขาเดินตามคุณครูแก้วออกมาจากอาคาร มองเห็นรถยนต์แล่นอยู่บนถนนทางซ้ายมือซึ่งตรงข้ามกับที่เมืองไทย มานะทำตาโตเพราะเห็นรถยนต์หลายคันที่มีขนาดใหญ่กว่ารถยนต์ทั่วไป
"ที่นี่มีแต่รถคันใหญ่ๆ เลย" มานะพูด
"มานีว่าบ้านเมืองเขาสวยจังเลย" มานีพูดด้วยน้ำเสียงอันตื่นเต้น
บทที่ ๓: มนต์เสน่ห์ของซานฟรานซิสโก
วันรุ่งขึ้น พวกเขาเริ่มต้นการเดินทางสำรวจเมือง คุณครูแก้วพาพวกเขาไปที่สะพาน โกลเดนเกต สีแดงส้มที่ทอดข้ามอ่าวซานฟรานซิสโก สะพานนี้ยิ่งใหญ่และงดงามอย่างที่เด็กๆ ไม่เคยจินตนาการมาก่อน
"สะพานนี้ชื่ออะไรหรือครับคุณครู" ปิติถาม
"มันคือสะพานโกลเดนเกตไงจ๊ะปิติ" คุณครูแก้วตอบ "เขาว่ากันว่า สะพานนี้คือสัญลักษณ์ของเมืองซานฟรานซิสโก"
มานะหยิบกล้องถ่ายรูปที่คุณพ่อให้มาขึ้นมาถ่ายภาพเก็บไว้หลายรูป มานีกับชูใจยืนกอดกันด้วยความหนาวเย็นและตื่นตาตื่นใจ
หลังจากนั้น คุณครูพาพวกเขาไปที่ท่าเรือประมง เพียร์ 39 ที่นั่นมีอากาศเย็นสบายและมีกลิ่นทะเลโชยมาเป็นระยะๆ เด็กๆ เห็นแมวน้ำตัวอ้วนหลายตัวนอนอาบแดดอยู่บนแพไม้ลอยน้ำ มานียิ้มกว้างเมื่อเห็นแมวน้ำตัวหนึ่งส่งเสียงร้องดังลั่น
"มานะ! ดูสิ แมวน้ำตัวนั้นน่ารักจังเลย"
ปิติชี้มือไปยังร้านขายของที่ระลึกที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย "ผมอยากได้ของที่ระลึกไปฝากคุณแม่ครับ"
ก่อนกลับ คุณครูพาพวกเขาไปนั่งรถราง เคเบิลคาร์ ที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายรถรางในหนังที่พวกเขาเคยดู รถรางไต่ขึ้นลงตามเนินเขาชันๆ ของเมืองซานฟรานซิสโกอย่างช้าๆ เด็กๆ หัวเราะอย่างสนุกสนานทุกครั้งที่รถรางแล่นขึ้นเนิน
"โอ้โฮ! สนุกจัง" ชูใจพูด "เหมือนนั่งรถไฟเหาะเลยค่ะ"
มานะพยักหน้า "ใช่! ไม่เหมือนที่ไหนเลยจริงๆ"
การผจญภัยในซานฟรานซิสโกยังคงดำเนินต่อไปในอีกหลายวัน มานะ มานี ปิติ และชูใจ ได้เรียนรู้อะไรมากมายจากประสบการณ์การเดินทางครั้งนี้ พวกเขาได้เห็นโลกที่กว้างใหญ่ ได้สัมผัสกับวัฒนธรรมที่แตกต่าง ได้รู้จักผู้คนใหม่ๆ และที่สำคัญที่สุด พวกเขาได้เรียนรู้ว่าความรู้จากหนังสือเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ส่วนอีกส่วนคือการออกไปค้นหาประสบการณ์จริงนอกห้องเรียน
การเดินทางครั้งนี้เป็นมากกว่าการท่องเที่ยว มันคือบทเรียนชีวิตที่พวกเขาจะไม่มีวันลืมเลย.