แค่ระบายคือมันทุกข์ในใจ

เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ใช้ชีวิตอยู่กับลูก ไม่ต้องถามเรื่องค่าใช้จ่ายไม่เคยพอสักเดือนผลจากการค้ำประกัน เงินเดือนหักค่าโน้นนี่ สรุปไม่เหลือไม่พอน้ำไฟตัดทุกเดือน ส่วนลูก ไม่เคยมีเงินไปโรงเรียนเลย บางทีมีไป20/30 ในส่วนของประถมยังดีมีข้าวกินฟรี แต่ในส่วนของมัธยมต้องซื้อกิน ถามว่าได้กินมั้ย คือไม่มีให้ลูกไปกิน  มันมีเรื่องที่แม่ทุกข์ใจเสียมากที่สุดคือ มีอยู่วันหนึ่งลูกบอกว่าแม่ร้านข้าวที่มีคนซื้อให้กินเขาไม่มาขาย นั้นหมายถึงลูกก็ไม่มีข้าวกิน แล้วลูกทำยังไงกินที่ไหนได้ ไม่มีตัง เขาบอกแม่ แม่ร้องไห้แบบจุกอกมากพี่ๆ คือลูกบอกว่า เพื่อนเขาซื้อข้าวมากินในห้อง ที่นี้เขาอิ่มแต่ลูกเห็นว่ายังพอมีข้าวอยู่เลยบอกกับเพื่อนว่าขอไปทิ้งให้ แต่ไปแอบกินข้าวที่เพื่อนจะทิ้ง ฟังแค่นี้แม่เสียใจที่สุดสงสารแต่แม่ก็บอกลูกทั้งน้ำตาว่าให้ลูกอดทน ขอโทษที่แม่ไม่มีเงินให้ แม่เลี้ยงลูกให้สุขสบายไม่ได้เขาเช็ดน้ำตาแล้วบอกว่าเราจะสู้ไปด้วยกัน วันที่22กย นี้ลูกจะอายุ13แล้ว แม่ยังโชคดีที่ลูกเข้าใจในชีวิต แต่แม่ตั้งแต่วันที่ลูกบอกแม่เจ็บปวด อยากปลดล้อคในหัวออก ขอคำแนะนำที่ให้เราได้ไม่ต้องเสียใจอีก มันคิดวนไปวนมา โทษตัวเองที่ทำให้ลูกลำบาก