เรามีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มค่ะ ที่สนิทกันมากๆ เรารู้จักกันตั้งแต่ปี 1 ค่ะ จนตอนนี้ปี 3 ปัญหาเกิดจากเจตนาไม่ตรงกันค่ะ เราพิมแชทฝากให้เพื่อนซื้อของให้ อาจจะใช้คำที่ดูกดดัน หรือบังคับเค้า ทำให้เค้าไม่สบายใจกับคำที่เราพิมออกไปค่ะ ซึ่งเราได้ขอโทษในเรื่องทั้งหมดแล้ว และได้อธิบายในเจตนาของเราที่พิมไปทั้งหมด แต่เพื่อนกลับบอกว่าเราขอโทษแบบไม่จริงใจค่ะ เค้าบอกง่าเหมือนเราไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไรแล้วมาขอโทษ ซึ่งจุดนี้เรารู้ตังค่ะง่าเราผิด เราแค่อธิบายเจตนาลึกๆของเราที่เค้าอาจจะมองอีกแบบ เค้าบอกเราว่าเหมือนเรากำลังแก้ตัวค่ะ เพื่อนๆคนอื่นก็บอกให้เราพยายามเข้าหาเค้าใหม่ ซึ่งยอมรับว่าในช่วงแรกเราไม่มีสมาธิเลยค่ะ จมอยู่แต่กับคงามผิดของตัวเอง จนเราพยายามที่จะเอาตัวเอฃเข้าไป แต่ผลที่ได้กลับมาคือเค้ามีท่าทีเมินเรา รัฃเกียจเรา ทำให้เราไม่กล้าที่จะเข้าไปในพื้นที่ตรงนั้น ทางเค้าบอกกับเราว่าเหมือนเราไม่ได้พยายามเข้าหาเค้าเลย ถ้าเราเข้าหาเค้าเค้าก้พร้อมที่จะคุยค่ะ แต่สำหรับเราแล้วเรารู้สึกง่าเราพยายามแล้วแต่ผลที่ได้กลับมามันตอกย้ำเราในทุกๆวัน ท่าทีที่เค้าเมินเรา ท่าที่ที่นังเกียจเรา ทำให้มุกอย่างมันดูยากไปหมดเลยค่ะ เราเก็บเรื่องพวกนี้มาคิดทุกวัน ลองคิดในมุมที่เราเป็นเค้า เราก็ไม่เข้าใจค่ะไม่เข้าใจตัวเองด้วยว่าต้องการอะไรจากเพื่อนคนนี้ เราเครียดและร้องไห้มาประมาณ 3 สัปดาห์ได้ค่ะ เราปรึกษากับทางครอบครัวตลอด จริงๆมันไม่ควรเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ใช่มั้ยคะ แต่มันถึฃจุดนี้แช้วเรารู้สึกง่าทุกวันนี้แค่จะต้อฃไปเรียน เราก็ไม่อยากจะไปแล้งค่ะ มันอึดอัดเกินกว่าที่ตัวเองจะทนไหว เราต้องไปเจอสภาพเดิมๆ สถานที่เดิมๆ แช้งกลับห้องมาร้องไห้เหมือนเดิมในทุกๆวัน เรารู้สึกไมไหวค่ะ จนเราให้แม่คุยกับเพื่อนให้ ทุกอย่าฃมันกลับเป็นเรื่องใหญ่กง่าเดิม ยอมรับว่าเราทำไม่ถูกเองค่ะที่ให้แม่เข้ามาในสมการนี้ แต่จุดนี้เราไม่ไหวที่จะคุยเลยค่ะ มันอึดอัดจนไม่สามารถที่จะพูดหนืออธิบายให้ใครฟังได้ แม่บอกง่าเราเข้าภาวะที่มีความเครียดสูง ให้ความสำคัญกับเค้าเกินไป แม่เลยอยากให้เราดรอปค่ะ หนือไม่ก็ลาออกค่ะ ทางครอบครัวเราไม่ได้ซีเรียสว่าจะเรียนจบหนือไม่จบ เค้าห่วฃสุขภาพเรามากค่ะ แต่เราก็ดันคิดมากอีกที่กังวลว่ามันจะเรื่องใหญ่เกินไปมั้ย จนถึฃตอนนี้ เรานอนไม่หลับเลยค่ะ สมองมันไม่หยุดคิด ไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้เลย พอหลับไปก็ตื่นขึ้นมากลางคืน อยากน้องไห้ในทุกๆวันโดยที่ไม่มีสาเหตุค่ะ ทุกคนที่ว่าการที่จะดรอป หรือลาออก ไปรักษาสภาพจิตใจเป็นเรื่องใหญ่มั้ยคะ ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ
ทุกคนคิดว่า ดรอปเรียน เพราะอาการซึมเศร้า มันดูเรื่องใหญ่เกินไปมั้ยคะ