พาร์ทไทม์โรงงานเย็บเสื้อผ้า

กึก... กึก... กึก...
เสียงจักรเย็บผ้าเก่าๆ ดังเป็นจังหวะเชื่องช้าในยามวิกาล แสงไฟนีออนสว่างจ้าเกินจำเป็นสาดส่องลงบนกองผ้าสีขาวโพลน ทำให้เงาของ “ปิ่น” และ "โจ" ดูบิดเบี้ยวและยาวเหยียดออกไปอย่างไร้รูปร่าง
ผมตัดสินใจมาทำงานพาร์ทไทม์ที่โรงงานเย็บเสื้อผ้าแห่งนี้พร้อมกับปิ่นเพื่อนสนิทของเรา เพราะค่าแรงดีและใกล้บ้าน แม้ว่าใครๆ จะร่ำลือกันว่าโรงงานแห่งนี้มีเรื่องแปลกๆ ก็ตาม
"ระวังนะหนูปิ่น...หนูโจ... กลางคืนน่ะ อย่าอยู่คนเดียว" ป้าสมศรี หัวหน้ากะกลางวันเคยเตือนพวกเราไว้ "จักรเก่าๆ บางตัวมันชอบทำงานเอง"
ตอนแรกพวกเราก็ไม่เชื่อ จนกระทั่งคืนนั้น...
เป็นคืนที่ลมพัดแรงเป็นพิเศษ เสียงหวีดหวิวของลมลอดเข้ามาตามรอยร้าวของกำแพงโรงงาน เหมือนเสียงกระซิบกระซาบจากอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น พวกเราเป็นคนสุดท้ายที่ยังคงทำงานอยู่ ผมกำลังช่วยปิ่นเร่งมือเย็บตะเข็บสุดท้ายของเสื้อเชิ้ตสีขาว
จู่ๆ ไฟในโรงงานก็ดับพรึ่บ!
ความมืดเข้าครอบงำอย่างฉับพลัน ผมและปิ่นสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึก มือไม้เย็นเฉียบ เราพยายามคลำหาสวิตช์ไฟฉุกเฉิน แต่ก่อนที่มือจะไปถึง...
กึก... กึก... กึก...
เสียงจักรเย็บผ้าที่ปิ่นเพิ่งใช้ไปดังขึ้นอีกครั้ง! ทั้งๆ ที่ไฟดับ และไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้น!
ผมกับปิ่นตัวแข็งทื่อ ขนลุกชันไปทั้งตัว เราได้ยินเสียงเข็มจักรตอกลงบนผ้าอย่างต่อเนื่อง เหมือนมีใครบางคนกำลังทำงานอยู่จริงๆ เสียงนั้นไม่ได้มาจากจักรที่ปิ่นเพิ่งใช้ แต่เป็นจักรตัวที่อยู่ไกลออกไป... จักรตัวที่ป้าสมศรีเคยเตือนว่า "มันชอบทำงานเอง"
เสียงนั้นเริ่มเร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น เหมือนคนเร่งความเร็วในการเย็บ และตามมาด้วยเสียง... ครืด... ครืด... ครืด...
เสียงเหมือนผ้าถูกดึงออกอย่างแรง!
ผมรวบรวมความกล้า จุดไฟฉายจากมือถือ สาดส่องไปยังทิศทางของเสียง...
ในความมืดสลัว เราเห็นกองผ้าขาวโพลนกองใหญ่ที่วางอยู่ข้างจักรตัวนั้น ถูกดึงออกจากกองทีละผืนๆ และลอยขึ้นไปวางอยู่ใต้หัวเข็มจักร!
ปิ่นกรีดร้องสุดเสียง! ผมเองก็ตกใจจนพูดไม่ออก เราสองคนรีบวิ่งหนีออกจากโรงงานด้วยความตื่นตระหนก ไม่เหลียวหลังกลับไปมองอีกเลย
หลังจากคืนนั้น ผมกับปิ่นก็ไม่เคยกลับไปทำงานที่โรงงานเย็บเสื้อผ้าแห่งนั้นอีกเลย เราได้แต่หวังว่าเสียง กึก... กึก... กึก... ของจักรตัวนั้น จะไม่ตามมาหลอกหลอนพวกเราในความฝัน... ตลอดไป