1. เมื่อแรกเห็นนาง ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในหัวของเขาก็คือคำว่าเยว่เยวี่ยน ชื่อนี้ช่างตั้งได้เหมาะสมกับนางจริงๆ
เมื่อรวมกันแล้วก็คือคำว่าอ้วนไม่ใช่หรือ? ดูสิ หน้ากลมๆ กับรูปร่างอวบอิ่มของนาง ช่างเหมาะสมที่สุด ตรงไหนกันที่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งอันดับหนึ่งในหอนางโลม? แถมทุกคำที่นางพูดก็มีแต่ทำให้บุรุษเช่นเขากับสหายต้องหน้าม้าน
แม้นางจะกล่าวหาว่าร่างกายเขาอ่อนแอ และทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าธารกำนัล แต่ทั้งคู่กลับมีวาสนาต่อกันอย่างไม่น่าเชื่อ
นางถูกฝูงชนเบียดเสียดในตลาดจนจับทิศจับทางไม่ถูก เป็นเขาที่ใจดีดึงนางไว้
เห็นนางตกลงไปในทะเลสาบเพราะถูกชางจี้
[1]คนอื่นรังแก ก็เป็นเขาที่สละชีวิตเข้าช่วยเหลือ
คิดว่าเจอนางทีไรไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเลยสักครั้ง แต่นางกลับมองออกว่าเขาถูกวางยาจนเสียการรับรส
แถมอาหารที่นางทำเท่านั้นที่ทำให้เขารับรู้รสชาติได้ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เหมือนติดหนึบอยู่กับนาง
ภายใต้การยุยงของเพื่อนสนิท เขาจึงไถ่ตัวนางออกมา แถมยังจัดหาบ้านให้นางอยู่อาศัย
เขาซึ่งมาจากตระกูลหมอที่มีชื่อเสียง เดิมทีคิดว่าที่ทำเช่นนี้แค่เพราะนางสามารถหาทางแก้พิษให้เขาได้
แม้นางจะถูกเขาตำหนิติเตียนนางกลับยังเต็มใจติดตามเขา ทั้งยังพยายามศึกษาตำรับยาเพื่อรักษาร่างกายให้เขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งทุกครั้งที่เห็นนางแสดงสีหน้ายินดีพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่า ไม่ใช่แค่นางที่มีใจให้เขา แต่เขาก็ฝังนางไว้ในใจนานแล้วเช่นกัน
เขากำลังวางแผนพานางเข้าประตูวิวาห์อย่างถูกต้องตามประเพณี แต่กลับไม่คาดคิดว่านางจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พอตามหานางเจอ นางกลับจำเขาไม่ได้!
[1] หญิงคณิกาทั่วไปที่ไม่ได้มีความสามารถพิเศษอะไร
2. เขาชื่อโจวเซี่ยงหยาง เป็นนักเขียนชื่อดังก้องโลก พ่อแม่คงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะโตมาเป็นหนุ่มหล่อ รูปร่างหน้าตาดี และมีรอยยิ้มสดใส จึงตั้งชื่อที่ไม่ว่าใครได้ยินก็นิยมชมชอบ และแน่นอนว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเขา จนกระทั่งได้เจอกับสองแม่ลูกข้างบ้าน ทำให้หนุ่มฮอตอย่างเขาถูกเข้าใจผิด
เพราะหิวจนตาลายจากการปั่นต้นฉบับ จึงถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนจรจัดบุกรุกบ้านคนอื่น ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยตกใจกลัว
พอเคลียร์เรื่องเข้าใจผิดได้ เขาก็กลับมาเป็นคนหล่อเหลาเหมือนเดิม กำลังจะไปสร้างสัมพันธไมตรีกับเพื่อนบ้าน จู่ๆ ลมก็พัดผ้าเช็ดตัวที่พันเอวเหลุด จนถูกมองว่าเป็นไอ้โรคจิต ที่ทำให้แม่ของเด็กหญิงตัวน้อยตกใจกลัว…
ถึงแม้จะกลายเป็นบุคคลที่ไม่พึงปรารถนา แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ เพราะผู้หญิงคนนี้ตรงสเป็กเขาเป๊ะๆ เธอที่ภายนอกดูเย็นชาแต่ภายในแสนจะอบอุ่น รอยยิ้มอ่อนโยนที่นานๆ จะได้เห็นสักครั้งเป็นเหมือนลูกศรพุ่งทะลุเข้าไปในหัวใจของเขา
โจวเซี่ยงหยางตกหลุมรักเธอเข้าเต็มเปา!
แต่ตอนนี้มีแค่เขาคนเดียวที่กำลังจมอยู่ในทะเลรัก เขาต้องหาวิธีดึงเธอลงมาจมด้วยกันให้ได้
แผนเจ็บตัวถึงจะเก่าแต่ก็ได้ผล การขอข้าวฟรีถึงจะหน้าด้านแต่ก็อิ่มท้องและอิ่มใจ
ลูกของเธอถูกรังแกที่โรงเรียน เขายินดีออกหน้าเป็นผู้ปกครอง สุภาษิตที่ว่า ‘ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก’ มีอยู่จริง ในที่สุดเธอก็ตกลงแต่งงานกับเขา
ในขณะที่กำลังเตรียมงานแต่งงานอย่างมีความสุข พ่อของเด็กที่หายตัวไปนานแล้ว กลับปรากฏตัวออกมาป่วนงานแต่งซะงั้น?!
“จูบผม!” โจวเซี่ยงหยางตาเป็นประกาย เหมือนลูกหมาที่แย่งกระดูกมาได้ แถมยังพูดต่ออีกว่า “วันละสามครั้ง เช้า กลางวัน เย็น ห้ามจูบแบบแตะๆ ห้ามต่ำกว่าสามนาที ผมต้องการจูบแบบดูดดื่ม แบบฝรั่งเศส ลิ้นพันกัน ปากประกบกัน ถ้าเป็นไปได้ ผมหวังว่าสถานที่จะเป็นบนเตียง...”
หลี่จื่อซินที่นานๆ จะหน้าแดงสักที ถูก ‘การชดเชย’ ที่ยาวเหยียดของเขาทำให้หน้าแดงหูคอก็แดงไปหมด อดไม่ได้ที่จะกระซิบเสียงต่ำ “พอแล้ว อย่าพูดอีกเลย!”
ผู้ชายคนนี้พูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างหน้าด้านๆ เขาไม่รู้จักคำว่าอายหรือไง?
ใบหน้าของหลี่จื่อซินแดงก่ำราวกับจะคั้นออกมาเป็นหยดเลือดได้
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับแลบลิ้นเลียฝ่ามือเธอเบาๆ
นินายจีนน่าอ่าน 2 เรื่อง
เมื่อรวมกันแล้วก็คือคำว่าอ้วนไม่ใช่หรือ? ดูสิ หน้ากลมๆ กับรูปร่างอวบอิ่มของนาง ช่างเหมาะสมที่สุด ตรงไหนกันที่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งอันดับหนึ่งในหอนางโลม? แถมทุกคำที่นางพูดก็มีแต่ทำให้บุรุษเช่นเขากับสหายต้องหน้าม้าน
แม้นางจะกล่าวหาว่าร่างกายเขาอ่อนแอ และทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าธารกำนัล แต่ทั้งคู่กลับมีวาสนาต่อกันอย่างไม่น่าเชื่อ
นางถูกฝูงชนเบียดเสียดในตลาดจนจับทิศจับทางไม่ถูก เป็นเขาที่ใจดีดึงนางไว้
เห็นนางตกลงไปในทะเลสาบเพราะถูกชางจี้[1]คนอื่นรังแก ก็เป็นเขาที่สละชีวิตเข้าช่วยเหลือ
คิดว่าเจอนางทีไรไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเลยสักครั้ง แต่นางกลับมองออกว่าเขาถูกวางยาจนเสียการรับรส
แถมอาหารที่นางทำเท่านั้นที่ทำให้เขารับรู้รสชาติได้ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เหมือนติดหนึบอยู่กับนาง
ภายใต้การยุยงของเพื่อนสนิท เขาจึงไถ่ตัวนางออกมา แถมยังจัดหาบ้านให้นางอยู่อาศัย
เขาซึ่งมาจากตระกูลหมอที่มีชื่อเสียง เดิมทีคิดว่าที่ทำเช่นนี้แค่เพราะนางสามารถหาทางแก้พิษให้เขาได้
แม้นางจะถูกเขาตำหนิติเตียนนางกลับยังเต็มใจติดตามเขา ทั้งยังพยายามศึกษาตำรับยาเพื่อรักษาร่างกายให้เขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งทุกครั้งที่เห็นนางแสดงสีหน้ายินดีพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่า ไม่ใช่แค่นางที่มีใจให้เขา แต่เขาก็ฝังนางไว้ในใจนานแล้วเช่นกัน
เขากำลังวางแผนพานางเข้าประตูวิวาห์อย่างถูกต้องตามประเพณี แต่กลับไม่คาดคิดว่านางจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พอตามหานางเจอ นางกลับจำเขาไม่ได้!
[1] หญิงคณิกาทั่วไปที่ไม่ได้มีความสามารถพิเศษอะไร
2. เขาชื่อโจวเซี่ยงหยาง เป็นนักเขียนชื่อดังก้องโลก พ่อแม่คงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะโตมาเป็นหนุ่มหล่อ รูปร่างหน้าตาดี และมีรอยยิ้มสดใส จึงตั้งชื่อที่ไม่ว่าใครได้ยินก็นิยมชมชอบ และแน่นอนว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเขา จนกระทั่งได้เจอกับสองแม่ลูกข้างบ้าน ทำให้หนุ่มฮอตอย่างเขาถูกเข้าใจผิด
เพราะหิวจนตาลายจากการปั่นต้นฉบับ จึงถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนจรจัดบุกรุกบ้านคนอื่น ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยตกใจกลัว
พอเคลียร์เรื่องเข้าใจผิดได้ เขาก็กลับมาเป็นคนหล่อเหลาเหมือนเดิม กำลังจะไปสร้างสัมพันธไมตรีกับเพื่อนบ้าน จู่ๆ ลมก็พัดผ้าเช็ดตัวที่พันเอวเหลุด จนถูกมองว่าเป็นไอ้โรคจิต ที่ทำให้แม่ของเด็กหญิงตัวน้อยตกใจกลัว…
ถึงแม้จะกลายเป็นบุคคลที่ไม่พึงปรารถนา แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ เพราะผู้หญิงคนนี้ตรงสเป็กเขาเป๊ะๆ เธอที่ภายนอกดูเย็นชาแต่ภายในแสนจะอบอุ่น รอยยิ้มอ่อนโยนที่นานๆ จะได้เห็นสักครั้งเป็นเหมือนลูกศรพุ่งทะลุเข้าไปในหัวใจของเขา
โจวเซี่ยงหยางตกหลุมรักเธอเข้าเต็มเปา!
แต่ตอนนี้มีแค่เขาคนเดียวที่กำลังจมอยู่ในทะเลรัก เขาต้องหาวิธีดึงเธอลงมาจมด้วยกันให้ได้
แผนเจ็บตัวถึงจะเก่าแต่ก็ได้ผล การขอข้าวฟรีถึงจะหน้าด้านแต่ก็อิ่มท้องและอิ่มใจ
ลูกของเธอถูกรังแกที่โรงเรียน เขายินดีออกหน้าเป็นผู้ปกครอง สุภาษิตที่ว่า ‘ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก’ มีอยู่จริง ในที่สุดเธอก็ตกลงแต่งงานกับเขา
ในขณะที่กำลังเตรียมงานแต่งงานอย่างมีความสุข พ่อของเด็กที่หายตัวไปนานแล้ว กลับปรากฏตัวออกมาป่วนงานแต่งซะงั้น?!
“จูบผม!” โจวเซี่ยงหยางตาเป็นประกาย เหมือนลูกหมาที่แย่งกระดูกมาได้ แถมยังพูดต่ออีกว่า “วันละสามครั้ง เช้า กลางวัน เย็น ห้ามจูบแบบแตะๆ ห้ามต่ำกว่าสามนาที ผมต้องการจูบแบบดูดดื่ม แบบฝรั่งเศส ลิ้นพันกัน ปากประกบกัน ถ้าเป็นไปได้ ผมหวังว่าสถานที่จะเป็นบนเตียง...”
หลี่จื่อซินที่นานๆ จะหน้าแดงสักที ถูก ‘การชดเชย’ ที่ยาวเหยียดของเขาทำให้หน้าแดงหูคอก็แดงไปหมด อดไม่ได้ที่จะกระซิบเสียงต่ำ “พอแล้ว อย่าพูดอีกเลย!”
ผู้ชายคนนี้พูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างหน้าด้านๆ เขาไม่รู้จักคำว่าอายหรือไง?
ใบหน้าของหลี่จื่อซินแดงก่ำราวกับจะคั้นออกมาเป็นหยดเลือดได้
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับแลบลิ้นเลียฝ่ามือเธอเบาๆ