ในฐานะที่มีอาชีพเป็นนักเขียนและนักพิสูจน์อักษร ดิฉันเขียนทับศัพท์ว่า "สปาเกตตี" โดยไม่ใส่วรรณยุกต์หรือไม้ไต่คู้ ยึดตามหลักราชบัณฑิตยสถานนะคะ
รวมถึงคำว่า "พาสตา" ด้วยค่ะ
เป็นเมนูที่นึกอะไรไม่ออก บอก 'สปาเกตตี, พลีซ' ทุกทีไปสิเอ้า
แม้แต่ในบ้านเอง ก็เป็นเมนูที่ทำบ่อยมาก ๆ เลยค่ะ
ผสมซอสเป็น หรือซื้อซอสขวดมาก็จัดได้แล้ว 1 อิ่ม
มีเนื้ออะไรหลงเหลือในตู้เย็น ก็เอาลงไปขลุกขลิก ๆ ได้แบบไม่เกี่ยงเลย
บางทีไม่ต้องมีเนื้อ หรือกุ้งหอยปูปลา แค่เห็ดสารพัดก็ประโคมลงไปได้
บางวันก็ทำสปาเกตตีขี้เมา
บางครั้งถึงกับทำน้ำยาขนมจีน แล้วใช้เส้นสปาเกตตี
บางทีแกงเขียวหวานเหลือจากไปกินร้านไทย รุ่งขึ้นก็ต้มเส้นสปาเกตตีกินเป็นขนมจีนเขียวหวานได้
และอย่างที่บอก ...เวลาออกไปข้างนอกถ้ามื้อนั้นคิดอะไรไม่ออก ก็จะ...
"อะไรก็ได้" = สปาเกตตีนั่นแหละค่ะ
เลยเอามาฝากกันค่ะว่า หน้าตาอาหารสิ้นคิดของดิฉัน, ในบ้านเขา เป็นเยี่ยงไร
เผื่อจะเป็นไอเดียให้เพื่อนสมาชิกได้ทำอย่างบ้าง, ในสักวัน (ข้างหน้าโน้นนนนนนน) ก็ได้ค่ะ
.
.
.
.
สุดท้าย จานนี้ค่ะ ไม่เห็นเส้นดำแบบนี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เพราะเส้นดำเมี่ยม ซ่อนอยู่ใต้เครื่องค่ะ
แล้วมีอยู่กระจึ๋งเดียวเองด้วย เลยหลบซะมิดชิดเชียวค่ะ
ย้ำว่า ทุกจาน ...จานใหญ่ตามแบบร้านฝรั่งค่ะ
ห้อยสาระไว้ข้างจานสักนิดว่า
ทั่วโลกรู้จักสปาเกตตี ว่าเป็นอาหารอิตาเลียน ทว่าประวัติด้านหนึ่งของพาสตา (สปาเกตตีเป็นหนึ่งในพาสตา)
กลับมีข้อมูลหนึ่งที่ดิฉันชอบที่สุด นั่นคือว่า พาสตาอาจได้แรงบันดาลใจมาจากเส้นก๋วยเตี๋ยวของจีน
ซึ่งก็มาจาก มาร์โค โปโล แหละค่ะที่ล่องเรือใบพาสู่ยุโรปในช่วงศตวรรษที่ 13
จนพาสตาได้สัญชาติเป็นอาหารหลักของอิตาเลียนในช่วงยุคกลาง
แล้วศตวรรษที่ 18 เส้นพาสตาก็ผลิตขึ้นอย่างแพร่หลายในอิตาลี
ก่อนจะมีผู้อพยพจากอิตาลี พาเจ้าสปาเกตตีขึ้นเรือ ข้ามทวีปไปอเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 19
จนนิยมกันทั่วสหรัฐอเมริกาและทั่วโลกอย่างทุกวันนี้
สำหรับวลีที่ใส่ในภาพ, เกิดจากการต้มเส้นสปาเกตตีค่ะ
หมายถึง การลองทำอะไรหลาย ๆ อย่างโดยไม่มีแผนที่ชัดเจน และหวังว่าจะมีสักอย่างที่ประสบความสำเร็จ หรือเกิดผลลัพธ์ที่ดีออกมา
เหมือนการโยนเส้นสปาเกตตีใส่ผนังโดยไม่รู้ว่า เส้นไหนจะติดผนังบ้าง ซึ่งเป็นวิธีการลองผิดลองถูกแบบหนึ่งนั่นเอง
สปาเกตตีงั้นหรือ, ก็คือ 'กะเพราราดข้าวของฝรั่ง' นั้นแล
รวมถึงคำว่า "พาสตา" ด้วยค่ะ
เป็นเมนูที่นึกอะไรไม่ออก บอก 'สปาเกตตี, พลีซ' ทุกทีไปสิเอ้า
แม้แต่ในบ้านเอง ก็เป็นเมนูที่ทำบ่อยมาก ๆ เลยค่ะ
ผสมซอสเป็น หรือซื้อซอสขวดมาก็จัดได้แล้ว 1 อิ่ม
มีเนื้ออะไรหลงเหลือในตู้เย็น ก็เอาลงไปขลุกขลิก ๆ ได้แบบไม่เกี่ยงเลย
บางทีไม่ต้องมีเนื้อ หรือกุ้งหอยปูปลา แค่เห็ดสารพัดก็ประโคมลงไปได้
บางวันก็ทำสปาเกตตีขี้เมา
บางครั้งถึงกับทำน้ำยาขนมจีน แล้วใช้เส้นสปาเกตตี
บางทีแกงเขียวหวานเหลือจากไปกินร้านไทย รุ่งขึ้นก็ต้มเส้นสปาเกตตีกินเป็นขนมจีนเขียวหวานได้
และอย่างที่บอก ...เวลาออกไปข้างนอกถ้ามื้อนั้นคิดอะไรไม่ออก ก็จะ...
"อะไรก็ได้" = สปาเกตตีนั่นแหละค่ะ
เลยเอามาฝากกันค่ะว่า หน้าตาอาหารสิ้นคิดของดิฉัน, ในบ้านเขา เป็นเยี่ยงไร
เผื่อจะเป็นไอเดียให้เพื่อนสมาชิกได้ทำอย่างบ้าง, ในสักวัน (ข้างหน้าโน้นนนนนนน) ก็ได้ค่ะ
.
.
.
.
สุดท้าย จานนี้ค่ะ ไม่เห็นเส้นดำแบบนี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เพราะเส้นดำเมี่ยม ซ่อนอยู่ใต้เครื่องค่ะ
แล้วมีอยู่กระจึ๋งเดียวเองด้วย เลยหลบซะมิดชิดเชียวค่ะ
ย้ำว่า ทุกจาน ...จานใหญ่ตามแบบร้านฝรั่งค่ะ
ห้อยสาระไว้ข้างจานสักนิดว่า
ทั่วโลกรู้จักสปาเกตตี ว่าเป็นอาหารอิตาเลียน ทว่าประวัติด้านหนึ่งของพาสตา (สปาเกตตีเป็นหนึ่งในพาสตา)
กลับมีข้อมูลหนึ่งที่ดิฉันชอบที่สุด นั่นคือว่า พาสตาอาจได้แรงบันดาลใจมาจากเส้นก๋วยเตี๋ยวของจีน
ซึ่งก็มาจาก มาร์โค โปโล แหละค่ะที่ล่องเรือใบพาสู่ยุโรปในช่วงศตวรรษที่ 13
จนพาสตาได้สัญชาติเป็นอาหารหลักของอิตาเลียนในช่วงยุคกลาง
แล้วศตวรรษที่ 18 เส้นพาสตาก็ผลิตขึ้นอย่างแพร่หลายในอิตาลี
ก่อนจะมีผู้อพยพจากอิตาลี พาเจ้าสปาเกตตีขึ้นเรือ ข้ามทวีปไปอเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 19
จนนิยมกันทั่วสหรัฐอเมริกาและทั่วโลกอย่างทุกวันนี้
สำหรับวลีที่ใส่ในภาพ, เกิดจากการต้มเส้นสปาเกตตีค่ะ
หมายถึง การลองทำอะไรหลาย ๆ อย่างโดยไม่มีแผนที่ชัดเจน และหวังว่าจะมีสักอย่างที่ประสบความสำเร็จ หรือเกิดผลลัพธ์ที่ดีออกมา
เหมือนการโยนเส้นสปาเกตตีใส่ผนังโดยไม่รู้ว่า เส้นไหนจะติดผนังบ้าง ซึ่งเป็นวิธีการลองผิดลองถูกแบบหนึ่งนั่นเอง