ผมนาย A (นามสมมุติ) ตามหัวข้อกระทู้เลยครับทำไมผมถึงเคารพการตัดสินใจของพวกเขานะหรอ วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการ ที่เกือบจะปิดชชีวิตตัวเองเหมือนกัน
เริ่มเรื่องเลยนะครับ สวัสดีครับ ผมนาย A เป็นพนักงานการแพทย์ ฉุกเฉินนะครับ ตื่นเช้ามา ในแต่ละวันก็ปัดฟีด เฟสบุ๊กก็เห็นคนฆ่าตัวตัว ประโดนทิ้งนู้นนี่นั้นบบ้าง
และทุกครั้งที่ผมไปอ่าตคอมเม้น ก็เม้นประมานแบบว่า ทำไมไม่รักตัวเองบ้าง ทำไมไม่นึกถึงหน้า พ่อหน้าแม่ ไม่นึกถึงเพื่อนบ้าง แต่ถ้าพวกเขาไม่มีสิ่งเหลานี้ละ
ผมโชคดีที่มีสิ่งเหล่านี้อยู่ ก่อนที่ผมจะกลับมาเข้าสูวงการแพทย์ฉุกเฉินอีกครั้ง เมื่อก่อนผมเป็นเจ้าหน้าที่การตลาด ของบริษัทค่ายรถแห่งหนึ่ง ก็ได้ไปเจอ กับผู้ชาย คนหนึ่ง อยู่แผนกอะไหล่
(ผมลืมบอกความรักของผมเป็นชายรักชายนะครับ) ต่อนะครับ ครั้งแรกก็กะว่าจะจีบเล่นๆขำๆเพราะพี่เขาก็มีลูกมีเมียแล้วนะครับ จนมีอยู่วันหนึ่งที่บริษัทผม มีกิจกรรมออกหน่วยพื่นที่ต่างจังหวัด วันนั้นเป็นครั้งที่ผมกับพี่เขามีอะไรกัน ที่แรกกะว่าจะเล่นๆขำๆ หลังจากนั้น ดันจริงจังกัน ทุกครั้งที่ผมจะ ถ่อยพี่เขาก็จะพูดกับผมเสมอว่า จะถ่อยจริงๆ หรอมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ประกอบด้วยที่ผมเป็นคนใจออนด้วย ผมก็เลยไม่ถ่อย เชื่อไหมคบกันมาปีกว่าเกือบสองปี เกมกับเมียเขาถ้าจำไม่ผิดก็12ครั้งได้ แต่พี่เขาก็ไม่ถ่อย จนผมต้องเเดินออกมาเพราะเมียเขาขอ รู้ไหม การที่ต้องปล่อยมือคนที่ยังรักมาก มันเจ็บมากนะ พี่เขาพูดกับผมเสมอว่า เรามาเจอกัน ช้าไป ถ้าพี่เขาไม่มีลูกก็ไปกับผม เชื่อไหม กว่าผมจกลับมายิ้มได้อีกครั้งมันทรมาณขนาดไหน ทุกครั้งที่ตื่นมา มอนไปไม่เจอเขา เวลาผ่านร้านข้าว ที่เคยกินด้วยกันผ่านในวานๆก็ขึ้นในหัว เวลาเลิกงาน มากลับถึงห้องผมก็ถาม เหนื่อยไหมหัวเหม็นไหมไหนๆมาดมหน่อย ไปแทงสนุ๊กด้วยกัน มีครั้งหนึ่งที่ ทะเลากันเรื่องลูกเรื่งเมียเขา ก็ท้า ให้ผมไป ยิงลูกยิงเมียเขาทิ้ง ตอนนั้นผมฟิวขาดมาก ยืมปืนเพื่อนตอนนั้น มอไซร์จอดหน้าหอพักแล้วนะครั้บแต่เพื่อนโทรมาพอดี เพื่อนบอกว่าคิดดีแล้วหรอจะทำ ถ้าติดคุกเขาก็ไปมีใหม่ได้ ทุกคนรู้ไหมตอนนั้นผมทรมานมาก เวลาไปทำงานแต่ครั้ง ต้องเจอหน้ากัน ผมเลยตัดสินใจลาออกจากงานมาเข้าสู่วงการแพทย์อีกครั้ง ทุกเช้าที่เราตื่น อะไรที่เคยมีกับไม่เคยมี อ้อมกอดที่เคยได้ หอมแก้ม ตอนนั้นผมคิดเสมอว่าอยากหายไปจากโลกนี้วะ อยากไปที่ไกลแสนไกล ผมจะปิดชีวตตัวเองกระโดดน้ำตายดีกว่าแต่ตอนที่จับราวสะพาน แม่โทรมาพูดว่า "เมื่อไหร่จะกลับบ้านมากนข้าว" ผมเลยพูดกับแม่ไปว่าเดียวกลับครับ หลังจากวางสายไปน้ำตาแตกเลย พร้อมกับเสียงในหัวว่า คนๆเดียวจะมาทำให้ชีวิต กูจบลงแบบนี้ไม่ได้ หลังจากนั้นผมกลับบ้านไปกินข้าว อาบน้ำเก็บกระเป๋า ไปเชียงใหม่ ครับผมจำได้ว่าเดือนนั้นผมไปเชียงใหม่ถี่มาก ไปอางเก็บน้ำห้วยน้ำลาน นั่งคิดกับตัวเองผ่านไป เกือบปี ตอนนี้ผมกลับมายิ้มได้แล้ว ผมอยากบอกใครหลายๆคนครับว่า คนที่ฆ่าตัวตายเขาไม่ได้ปุบปั๊บไม่คิดแล้วฆ่าเลยบางที เขาอาจคิดดีแล้วก็ไดครับ คนๆนั้นอาจไม่ได้ มีเพื่อน มีพี่ มีน้อง หรือ พ่อแม่ มีแค่คนๆเดียวทำเพื่อคนๆเดียว ถ้าวันใดวันหนึ่งเขาโดนแฟนทิ้งเขาไม่เหลืออะไรเลยนะครับ คนที่ดูเกม กับคนที่อยู่ในเกมมันไม่เหมื่อน กันนะครับ ไม่ใช่เขาไม่คิดแต่เขาคิดดีแล้วที่ทำแบบนี้
บางทีเขาอาจจะที่ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อยากไปที่ๆไกลแสนไกลที่ๆไม่มีใคร ที่จะไม่เจอเรื่องราวแบบนี้อีก
ผมเลยไม่ตัดสินว่าเขาไม่คิดเยอะๆ ผมเคารพการตัดสินใจของเขาครับ
ผมเคารพการตัดสินใจผู้เสียชีวิตที่อกหักและปิดชีวิตตัวเอง
เริ่มเรื่องเลยนะครับ สวัสดีครับ ผมนาย A เป็นพนักงานการแพทย์ ฉุกเฉินนะครับ ตื่นเช้ามา ในแต่ละวันก็ปัดฟีด เฟสบุ๊กก็เห็นคนฆ่าตัวตัว ประโดนทิ้งนู้นนี่นั้นบบ้าง
และทุกครั้งที่ผมไปอ่าตคอมเม้น ก็เม้นประมานแบบว่า ทำไมไม่รักตัวเองบ้าง ทำไมไม่นึกถึงหน้า พ่อหน้าแม่ ไม่นึกถึงเพื่อนบ้าง แต่ถ้าพวกเขาไม่มีสิ่งเหลานี้ละ
ผมโชคดีที่มีสิ่งเหล่านี้อยู่ ก่อนที่ผมจะกลับมาเข้าสูวงการแพทย์ฉุกเฉินอีกครั้ง เมื่อก่อนผมเป็นเจ้าหน้าที่การตลาด ของบริษัทค่ายรถแห่งหนึ่ง ก็ได้ไปเจอ กับผู้ชาย คนหนึ่ง อยู่แผนกอะไหล่
(ผมลืมบอกความรักของผมเป็นชายรักชายนะครับ) ต่อนะครับ ครั้งแรกก็กะว่าจะจีบเล่นๆขำๆเพราะพี่เขาก็มีลูกมีเมียแล้วนะครับ จนมีอยู่วันหนึ่งที่บริษัทผม มีกิจกรรมออกหน่วยพื่นที่ต่างจังหวัด วันนั้นเป็นครั้งที่ผมกับพี่เขามีอะไรกัน ที่แรกกะว่าจะเล่นๆขำๆ หลังจากนั้น ดันจริงจังกัน ทุกครั้งที่ผมจะ ถ่อยพี่เขาก็จะพูดกับผมเสมอว่า จะถ่อยจริงๆ หรอมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ประกอบด้วยที่ผมเป็นคนใจออนด้วย ผมก็เลยไม่ถ่อย เชื่อไหมคบกันมาปีกว่าเกือบสองปี เกมกับเมียเขาถ้าจำไม่ผิดก็12ครั้งได้ แต่พี่เขาก็ไม่ถ่อย จนผมต้องเเดินออกมาเพราะเมียเขาขอ รู้ไหม การที่ต้องปล่อยมือคนที่ยังรักมาก มันเจ็บมากนะ พี่เขาพูดกับผมเสมอว่า เรามาเจอกัน ช้าไป ถ้าพี่เขาไม่มีลูกก็ไปกับผม เชื่อไหม กว่าผมจกลับมายิ้มได้อีกครั้งมันทรมาณขนาดไหน ทุกครั้งที่ตื่นมา มอนไปไม่เจอเขา เวลาผ่านร้านข้าว ที่เคยกินด้วยกันผ่านในวานๆก็ขึ้นในหัว เวลาเลิกงาน มากลับถึงห้องผมก็ถาม เหนื่อยไหมหัวเหม็นไหมไหนๆมาดมหน่อย ไปแทงสนุ๊กด้วยกัน มีครั้งหนึ่งที่ ทะเลากันเรื่องลูกเรื่งเมียเขา ก็ท้า ให้ผมไป ยิงลูกยิงเมียเขาทิ้ง ตอนนั้นผมฟิวขาดมาก ยืมปืนเพื่อนตอนนั้น มอไซร์จอดหน้าหอพักแล้วนะครั้บแต่เพื่อนโทรมาพอดี เพื่อนบอกว่าคิดดีแล้วหรอจะทำ ถ้าติดคุกเขาก็ไปมีใหม่ได้ ทุกคนรู้ไหมตอนนั้นผมทรมานมาก เวลาไปทำงานแต่ครั้ง ต้องเจอหน้ากัน ผมเลยตัดสินใจลาออกจากงานมาเข้าสู่วงการแพทย์อีกครั้ง ทุกเช้าที่เราตื่น อะไรที่เคยมีกับไม่เคยมี อ้อมกอดที่เคยได้ หอมแก้ม ตอนนั้นผมคิดเสมอว่าอยากหายไปจากโลกนี้วะ อยากไปที่ไกลแสนไกล ผมจะปิดชีวตตัวเองกระโดดน้ำตายดีกว่าแต่ตอนที่จับราวสะพาน แม่โทรมาพูดว่า "เมื่อไหร่จะกลับบ้านมากนข้าว" ผมเลยพูดกับแม่ไปว่าเดียวกลับครับ หลังจากวางสายไปน้ำตาแตกเลย พร้อมกับเสียงในหัวว่า คนๆเดียวจะมาทำให้ชีวิต กูจบลงแบบนี้ไม่ได้ หลังจากนั้นผมกลับบ้านไปกินข้าว อาบน้ำเก็บกระเป๋า ไปเชียงใหม่ ครับผมจำได้ว่าเดือนนั้นผมไปเชียงใหม่ถี่มาก ไปอางเก็บน้ำห้วยน้ำลาน นั่งคิดกับตัวเองผ่านไป เกือบปี ตอนนี้ผมกลับมายิ้มได้แล้ว ผมอยากบอกใครหลายๆคนครับว่า คนที่ฆ่าตัวตายเขาไม่ได้ปุบปั๊บไม่คิดแล้วฆ่าเลยบางที เขาอาจคิดดีแล้วก็ไดครับ คนๆนั้นอาจไม่ได้ มีเพื่อน มีพี่ มีน้อง หรือ พ่อแม่ มีแค่คนๆเดียวทำเพื่อคนๆเดียว ถ้าวันใดวันหนึ่งเขาโดนแฟนทิ้งเขาไม่เหลืออะไรเลยนะครับ คนที่ดูเกม กับคนที่อยู่ในเกมมันไม่เหมื่อน กันนะครับ ไม่ใช่เขาไม่คิดแต่เขาคิดดีแล้วที่ทำแบบนี้
บางทีเขาอาจจะที่ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อยากไปที่ๆไกลแสนไกลที่ๆไม่มีใคร ที่จะไม่เจอเรื่องราวแบบนี้อีก
ผมเลยไม่ตัดสินว่าเขาไม่คิดเยอะๆ ผมเคารพการตัดสินใจของเขาครับ