ผมตอนนี้อยู่ ม3 แล้วเพิ่งสอบกลางภาคเสร็จ คะแนนก็ออกมาไม่ค่อยดีเท่าที่แม่คิดไว้ และอีกอย่างแม่ผมเขาจ่ายตังค่าเรียนพิเศษ 3 วิชาก็คือ วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ และ อังกฤษ
แต่ผมตก 2 วิชาคือ อังกฤษและวิท
แล้วแม่ทำหน้าแบบผิดหวังในตัวผมมาก แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายามนะ ผมพยายามมากเลยนะ
2 อาทิตย์ก่อนสอบกลางภาค ผมทั้งอ่านหนังสือก่อนสอบ ไหนจะไปเรียน พิเศษตอนเย็น 6 โมงถึง 1 ทุ่มครึ้งอีก
เลิกเรียนกลับบ้านมาก็ต้องโทรหาปู่กับย่าที่อยู่เชียงราย
(พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ผม 2 ขวบ)
เหมือนกับว่าความรู้ที่เรียนมาในโรงเรียนกับความรู้ที่เรียนพิเศษมันตีกันอยู่ด้วยในหัว เหลือไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลยอ่านหนังสือจนถึง 23:00 น ไหนจะได้เป็นตัวแทนไปแข่งอีก วันอาทิตย์ก็ต้องเรียนอังกฤษ 3 ชั่วโมงอีก ท้อสุดๆ อ่านหนังสือก็ต้องอ่านเรียนพิเศษก็ต้องเรียนกิจกรรมก็ต้องทำแทบไม่มีเวลาเลย สุดท้ายผลคะแนนสอบก็ออกมาไม่ดีแถมอาจจะแย่กว่าปีก่อนอีก หลังจากที่แม่รู้ว่าคะแนนสอบไม่ดีแม่ก็ ด่ายับเลย แต่ไม่ได้ด่าแบบตะคอกหรือว่าตะโกน แต่ด่าแบบเชิงเปรียบเทียบ"กับพี่" ผมก็รู้แหละว่าผมทำไม่ได้แต่ผมก็พยายามเต็มที่แล้วแต่แม่กลับไม่ถามสักคำเลยว่า "ทำไมถึงทำไม่ได้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ? ให้แม่ช่วยอะไรไหม ?"
แต่ผมก็พยายามบอกแม่แล้วนะว่าวิชาอื่นน่ะผมทำได้อย่างเช่นญี่ปุ่น 7/10 ภาษาไทย 32/45 แต่แม่กลับไม่สนใจเลย แม่อาจจะคิดว่าวิชาอื่นมัน"ไม่จำเป็น" และกลับมาปัจจุบันอีก 3 อาทิตย์จะสอบปลายภาค ตอนนี้รู้สึกเฟลมากๆ รู้สึกแบบทำอะไรก็ไม่ได้ตามที่หวัง ทั้งๆที่พยายามอย่างสุดความสามารถแล้วแท้ๆ ทำไม่ได้เหมือนพี่ แต่ผมก็พยายามให้มากขึ้นนะ เพราะว่าทุกวันนี้ผมนอน 23:00 น ตลอดทั้งๆที่อยู่แค่ ม. 3 เพราะว่าต้องจำวิชาอื่นพร้อมกับทำงานแก้และงานใหม่ที่จะเพิ่มขึ้นมาด้วย และก็ต้องไปเรียนพิเศษทุกวันจันทร์อังคารช่วงตอนเย็นอีก
แต่ผมก็ไม่ได้บอกเพื่อนนะว่าไปเรียนพิเศษเพราะว่าในความคิดส่วนใหญ่ทุกคนจะคิดว่าคนที่เรียนพิเศษคือคนที่เก่งกว่าคนอื่น และนำหน้ากว่าคนอื่นหนึ่งก้าวแต่พอสอบมากลับไม่ได้จริงก็โดนเพื่อนแซวว่า "เสียตังไปเรียนพิเศษแล้วทำไมทำไม่ได้" แล้วก็มีเพื่อนผมคนนึงที่มันผ่านแต่ผมไม่ผ่าน มันเอาคะแนนของผมไปบอกแม่และก็โดนแม่ด่ายับเข้าไปอีกผมเลยไม่ได้บอกเพื่อนว่าผมเรียนพิเศษเพราะกลัวว่าผมจะโดนอีกรอบ(เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นในม. 2 ผมเลยไม่อยากบอกกับเพื่อนว่างเรียนพิเศษเพราะกลัวว่าจะโดนอีกรอบ)
แล้วผมจากคนที่สดใสเข้ากัยคนได้ง่าย กลายเป็นคนหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ พูดน้อยลง พฤติกรรมเปลี่ยนไป แล้วตอนนี้สิ่งที่ชอบเมื่อก่อนก็ไม่ชอบแล้ว มันเหมือนกับว่าไม่อยากทำอะไรเลยแต่ต้องทำ เกมที่เคยเล่นก็ไม่อยากเล่นแล้ว นอนเฉยๆก็คิดว่ามันเสียเวลา ทั้งๆที่มันต้องการการพักผ่อนมากๆแต่กลับทำไม่ได้ 😥
ถ้าแม่หรือพี่ได้มาเห็นกระทู้นี้หรือใครก็ได้ก็อยากให้รู้ไว้ว่าเด็กมันพยายามแล้วแต่ก็ยังตั้งความหวังให้พยายามอีก แต่คนรอบตัวกลับไม่เห็นความพยายามของผมเลย มีแต่จะพูดว่า
"ทำให้มันมากกว่านี้" จะไปปรึกษาใครก็ไม่ได้จนต้องมาตั้งกระทู้ระบายความเครียดให้กับคนอื่นฟังอีก ไปทำให้คนอื่นลำบากใจอีก
สรุปแล้วใครผิด ?(ระบายความเครียด)
แต่ผมตก 2 วิชาคือ อังกฤษและวิท
แล้วแม่ทำหน้าแบบผิดหวังในตัวผมมาก แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายามนะ ผมพยายามมากเลยนะ
2 อาทิตย์ก่อนสอบกลางภาค ผมทั้งอ่านหนังสือก่อนสอบ ไหนจะไปเรียน พิเศษตอนเย็น 6 โมงถึง 1 ทุ่มครึ้งอีก
เลิกเรียนกลับบ้านมาก็ต้องโทรหาปู่กับย่าที่อยู่เชียงราย
(พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ผม 2 ขวบ)
เหมือนกับว่าความรู้ที่เรียนมาในโรงเรียนกับความรู้ที่เรียนพิเศษมันตีกันอยู่ด้วยในหัว เหลือไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลยอ่านหนังสือจนถึง 23:00 น ไหนจะได้เป็นตัวแทนไปแข่งอีก วันอาทิตย์ก็ต้องเรียนอังกฤษ 3 ชั่วโมงอีก ท้อสุดๆ อ่านหนังสือก็ต้องอ่านเรียนพิเศษก็ต้องเรียนกิจกรรมก็ต้องทำแทบไม่มีเวลาเลย สุดท้ายผลคะแนนสอบก็ออกมาไม่ดีแถมอาจจะแย่กว่าปีก่อนอีก หลังจากที่แม่รู้ว่าคะแนนสอบไม่ดีแม่ก็ ด่ายับเลย แต่ไม่ได้ด่าแบบตะคอกหรือว่าตะโกน แต่ด่าแบบเชิงเปรียบเทียบ"กับพี่" ผมก็รู้แหละว่าผมทำไม่ได้แต่ผมก็พยายามเต็มที่แล้วแต่แม่กลับไม่ถามสักคำเลยว่า "ทำไมถึงทำไม่ได้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ? ให้แม่ช่วยอะไรไหม ?"
แต่ผมก็พยายามบอกแม่แล้วนะว่าวิชาอื่นน่ะผมทำได้อย่างเช่นญี่ปุ่น 7/10 ภาษาไทย 32/45 แต่แม่กลับไม่สนใจเลย แม่อาจจะคิดว่าวิชาอื่นมัน"ไม่จำเป็น" และกลับมาปัจจุบันอีก 3 อาทิตย์จะสอบปลายภาค ตอนนี้รู้สึกเฟลมากๆ รู้สึกแบบทำอะไรก็ไม่ได้ตามที่หวัง ทั้งๆที่พยายามอย่างสุดความสามารถแล้วแท้ๆ ทำไม่ได้เหมือนพี่ แต่ผมก็พยายามให้มากขึ้นนะ เพราะว่าทุกวันนี้ผมนอน 23:00 น ตลอดทั้งๆที่อยู่แค่ ม. 3 เพราะว่าต้องจำวิชาอื่นพร้อมกับทำงานแก้และงานใหม่ที่จะเพิ่มขึ้นมาด้วย และก็ต้องไปเรียนพิเศษทุกวันจันทร์อังคารช่วงตอนเย็นอีก
แต่ผมก็ไม่ได้บอกเพื่อนนะว่าไปเรียนพิเศษเพราะว่าในความคิดส่วนใหญ่ทุกคนจะคิดว่าคนที่เรียนพิเศษคือคนที่เก่งกว่าคนอื่น และนำหน้ากว่าคนอื่นหนึ่งก้าวแต่พอสอบมากลับไม่ได้จริงก็โดนเพื่อนแซวว่า "เสียตังไปเรียนพิเศษแล้วทำไมทำไม่ได้" แล้วก็มีเพื่อนผมคนนึงที่มันผ่านแต่ผมไม่ผ่าน มันเอาคะแนนของผมไปบอกแม่และก็โดนแม่ด่ายับเข้าไปอีกผมเลยไม่ได้บอกเพื่อนว่าผมเรียนพิเศษเพราะกลัวว่าผมจะโดนอีกรอบ(เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นในม. 2 ผมเลยไม่อยากบอกกับเพื่อนว่างเรียนพิเศษเพราะกลัวว่าจะโดนอีกรอบ)
แล้วผมจากคนที่สดใสเข้ากัยคนได้ง่าย กลายเป็นคนหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ พูดน้อยลง พฤติกรรมเปลี่ยนไป แล้วตอนนี้สิ่งที่ชอบเมื่อก่อนก็ไม่ชอบแล้ว มันเหมือนกับว่าไม่อยากทำอะไรเลยแต่ต้องทำ เกมที่เคยเล่นก็ไม่อยากเล่นแล้ว นอนเฉยๆก็คิดว่ามันเสียเวลา ทั้งๆที่มันต้องการการพักผ่อนมากๆแต่กลับทำไม่ได้ 😥
ถ้าแม่หรือพี่ได้มาเห็นกระทู้นี้หรือใครก็ได้ก็อยากให้รู้ไว้ว่าเด็กมันพยายามแล้วแต่ก็ยังตั้งความหวังให้พยายามอีก แต่คนรอบตัวกลับไม่เห็นความพยายามของผมเลย มีแต่จะพูดว่า
"ทำให้มันมากกว่านี้" จะไปปรึกษาใครก็ไม่ได้จนต้องมาตั้งกระทู้ระบายความเครียดให้กับคนอื่นฟังอีก ไปทำให้คนอื่นลำบากใจอีก