กันยายน

เช้าชื่นตื่นตาทุกอณู ผาภูพลิกฟื้นจากคืนค่ำ ดาวดวงร่วงคาน้ำค้างพรำ ชุ่มฉ่ำกลีบอวลมวลดอกไม้ เบิกบานดอกพรูเต็มภูรอ ตาทอสบแย้มฉายแจ่มใส ฤดูกลกาลบันดาลใด พฤกษ์ไพรเพรียกคอยผูกร้อยพัน ล่องแพลงพายตามสายน้ำ

เริ่มแรกของตุลาคม ลมฝนล่องหนหายคล้ายค่อยสลายไป ลมหนาวเริ่มโผล่หน้าแย้ม เพียงแผ่วแว่วทัก ข้าวตั้งท้อง น้ำก็เริ่มลด ใครๆ ย่อมรู้ แม้แต่ปลายังละล่อง เตรียมลอยตามกระแสลงหนอง อันมีน้ำพอต่อชีวิตตัวเองต่อไป

ฝนหยาดสุดท้าย ๏ ฝนหยาดสุด ท้ายหล่นใจคนหมอง     ซ่อนน้ำตาเอ่อนอง อยากลองฝืน    ถึงคราวจากชอกช้ำใจกล้ำกลืน ต้องนอนซบหมอนสะอื้น รื้นนัยน์ตา ๏