แค่อยากลองมาแชร์ ประสบการณ์ตัวเองสมัยอยู่มัธยม
ตอนนั้นเราน่าจะเรียนอยู่ไม่ม.5ก็ม.6 เทอม2 ใกล้จะปิดเทอมละ
พวกเราในห้องก็พากันชวนไปทำอะไรกินกันบ้านใครซักคน เพื่อส่งท้ายการเรียน
เลยชวนกันจะทำกินกันช่วงเย็นเต็มที่อยู่กันไม่เกิน2ทุ่ม ตามประสาคนต่างจังหวัด
ต้องบอกก่อนว่าตามต่างจังหวัดแถวบ้านเราคือมืดเร็วมาก แต่ละคนก็นะไปขออนุญาตกับทางบ้าน
เราก็ขอ ตอนแรกพ่อไม่ค่อยอยากให้ไป ด้วยความที่เราไม่ค่อยทันคน กลัวโดนแกล้งบ้าง กลัวอันตรายบ้าง
เราตื้อที่จะไป เพราะครั้งแรก พ่อเลยอนุญาต แต่ก็ถามทันทีว่าไปที่ไหน
เราบอกชื่อหมู่บ้านไป พ่อก็ไม่อะไรมากเพราะเห็นว่ามันเป็นหมู่บ้าน เครือญาติแม่
แถมถ้าไปอีกฝั่งก็จะเป็นบ้านเกิดพ่อ เราเลยขี่มอไซไปรับเพื่อนก่อนคือหมู่บ้านบ้านเกิดพ่อ
โดยใช้เส้นหลักก็คือเส้นปกติ เพื่อไปบ้านเพื่อนที่เรานัดหมายกันพูดคุยสนุกสนามเฮฮา
ทำอะไรกินกันตามประสาวัย จนเลย2ทุ่ม ตอนแรกก็ไม่มีใครดูเวลาด้วยความเพลิน
ด้วยความที่พ่อโทรตาม จึงรู้ว่าตอนนี้2ทุ่มครึ่งแล้ว เลยกลัวว่าจะโดนที่บ้านดุ
เราเลยไม่รับสาย แล้วชวนเพื่อนๆกลับด้วยความที่กลัวพ่อดุ เลยบอกเพื่อนไปว่า
แกรอบนี้เรากลับทางลัดไหมฉันรู้จักทางนี้อยู่ แปปเดี๋ยวก็ถึงบ้านเพื่อนคนที่ฉันไปรับแล้ว
เพื่อนทุกคนนิ่ง ฉันเลยพูดต่อว่า ถ้าเราไปทางหลักมันถึงช้านะเพราะเราต้องอ้อมอีกไกล
ไปส่งแล้วกลับ ราวๆ2ชั่วโมงเลยนะ เพื่อนที่ซ้อนท้ายพูดขึ้น ฉันไม่เคยเข้าเลยนะ
ปูกับย่าบอกหลังตะวันตกดินเขาไม่ให้ใช้เส้นนี้นะ
ฉันเลยนิ่ง ไม่กล้าพูดต่อเพราะส่วนตัวก็กลัวเหมือนกันด้วยความที่ได้ยินผู้ใหญ่พูดมาเยอะ
แต่…อยู่ๆเพื่อนผู้ชายยคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า ไม่เป็นไร เรามีตั้ง7-8คัน ขับกันเป็นกลุ่มมันสว่างอยู่
อีกอย่างถ้าอ้อม อีนี่โดนที่บ้านดุแน่ ดูหน้ามันดิจะร้องอยู่แล้วเนี่ยทุกคนหันมาทางเรา
แล้วตอบว่า เออไปก็ไป จากนั้นก็เริ่มขี่จนถึงทางเข้า ใจเราหวั่มากแต่ก็พอให้ใจชื่เพราะเห็นนมีแสงสว่างอยู่
กำลังจะขี่เข้า มีลุงคนหนึ่งพูดขึ้นว่า เฮ้ย!อย่าเข้าไปนะมันดึกแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ/ครับ
ขี่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว ลุงแกไม่พูดไรส่ายหัวแล้วเดินไป
เราและเพื่อนก็ขี่เข้าไปแรกๆคุยกันสนุกสนาน อยู่ๆก็มีคนหนึ่งพูดขึ้นมา
สว่างขนาดนี้จะกลัวอะไรว่ะ แล้วก็ขำกัน แต่ขี่สักพักทางมันเริ่มมืด ทุกคนเริ่มนิ่งเริ่มไม่มีการสนทนาใดๆเลย
ส่วนตัวคิดว่าขี่มาก็สักพักละทำไมไม่พ้นถนนดินแดงสักทีนะ สุดความคิด
เพื่อนที่ซ้อนท้ายกริ๊ดมาดังมากจนฉันเบรคมอไซ ด้วยความตกใจ ทั้งทีที่เบรค อยู่ๆเพื่อนก็จะกระโดดออกจากมอไซ
ตอนนั้นวุ่นวายมากฉันก็ขี่ไปโดยมีเพื่อนค่อยประกบ อยู่เพื่อนทีฉซ้อนอยู่ก็มากัดไหล่ฉันเฉยตกใจมากร้องลั่นป่า จนต้องให้เพื่อนผู้ชายมาขี่ ฉันซ้อน
ส่วนเพื่อนที่ซ้อนไปอยู่ข้างหน้า ตอนนี้ก็คือซ้อน3 อีตัวที่อยู่ข้างหน้าก็บ่นพึมพำๆอะไรไม่รู้
ฉันก็พูดไปว่าเงียบดิ จะบ่นอะไรอ่ะ สักพักมันร้องไห้แต่มีเสียงหัวเราะในลำคอเหมือนมันตีกับความรู้สึกตัวเองอยู่อ่ะ
แต่ตอนนั้นเองมันก็เงยหน้าขึ้น แล้วหันไปทางขวา แล้วหันมามองฉันแล้วยิ้ม จากนั้นมันกระโดด มอไซล้ม
แต่ดีที่มีเพื่อนคอยประกบทั้งหน้า/ข้าง/หลังเลยไม่ได้น่ากลัวมาก อยู่ๆเพื่อนบอกว่า
ทางมันไกลจังว่ะ
จนเพื่อนอีกคนพูดขึ้นว่าทุกคนนิ่ง คนนี้น่าจะมีสติสุดละ พึมพำๆอะไรไม่รู้ จำได้คือ ขอทางให้ผมด้วย
จำประมาณนี้ ขี่อีกไม่ถึง5นาที ถึงทางออก
#อันนี้เพิ่งจะถึงบ้านเพื่อนคนซ้อนนะ ฉันยังไม่ถึงบ้าน #เชื่อไหมว่าตอนเข้าเส้นนี้3ทุ่มออกเที่ยงคืน
#งงมากจนตอนนี้ก็งง #ไว้รอบหน้าจะมาเล่าตอนถึงบ้าน ว่าโดนอะไรมั้ง🤣😁😁
#ถ้ามีคนมาอ่านนะ#อยากระบายไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลย กลัวเขาหาว่าบ้า
ประสบการณ์สมัยมัธยม
ตอนนั้นเราน่าจะเรียนอยู่ไม่ม.5ก็ม.6 เทอม2 ใกล้จะปิดเทอมละ
พวกเราในห้องก็พากันชวนไปทำอะไรกินกันบ้านใครซักคน เพื่อส่งท้ายการเรียน
เลยชวนกันจะทำกินกันช่วงเย็นเต็มที่อยู่กันไม่เกิน2ทุ่ม ตามประสาคนต่างจังหวัด
ต้องบอกก่อนว่าตามต่างจังหวัดแถวบ้านเราคือมืดเร็วมาก แต่ละคนก็นะไปขออนุญาตกับทางบ้าน
เราก็ขอ ตอนแรกพ่อไม่ค่อยอยากให้ไป ด้วยความที่เราไม่ค่อยทันคน กลัวโดนแกล้งบ้าง กลัวอันตรายบ้าง
เราตื้อที่จะไป เพราะครั้งแรก พ่อเลยอนุญาต แต่ก็ถามทันทีว่าไปที่ไหน
เราบอกชื่อหมู่บ้านไป พ่อก็ไม่อะไรมากเพราะเห็นว่ามันเป็นหมู่บ้าน เครือญาติแม่
แถมถ้าไปอีกฝั่งก็จะเป็นบ้านเกิดพ่อ เราเลยขี่มอไซไปรับเพื่อนก่อนคือหมู่บ้านบ้านเกิดพ่อ
โดยใช้เส้นหลักก็คือเส้นปกติ เพื่อไปบ้านเพื่อนที่เรานัดหมายกันพูดคุยสนุกสนามเฮฮา
ทำอะไรกินกันตามประสาวัย จนเลย2ทุ่ม ตอนแรกก็ไม่มีใครดูเวลาด้วยความเพลิน
ด้วยความที่พ่อโทรตาม จึงรู้ว่าตอนนี้2ทุ่มครึ่งแล้ว เลยกลัวว่าจะโดนที่บ้านดุ
เราเลยไม่รับสาย แล้วชวนเพื่อนๆกลับด้วยความที่กลัวพ่อดุ เลยบอกเพื่อนไปว่า
แกรอบนี้เรากลับทางลัดไหมฉันรู้จักทางนี้อยู่ แปปเดี๋ยวก็ถึงบ้านเพื่อนคนที่ฉันไปรับแล้ว
เพื่อนทุกคนนิ่ง ฉันเลยพูดต่อว่า ถ้าเราไปทางหลักมันถึงช้านะเพราะเราต้องอ้อมอีกไกล
ไปส่งแล้วกลับ ราวๆ2ชั่วโมงเลยนะ เพื่อนที่ซ้อนท้ายพูดขึ้น ฉันไม่เคยเข้าเลยนะ
ปูกับย่าบอกหลังตะวันตกดินเขาไม่ให้ใช้เส้นนี้นะ
ฉันเลยนิ่ง ไม่กล้าพูดต่อเพราะส่วนตัวก็กลัวเหมือนกันด้วยความที่ได้ยินผู้ใหญ่พูดมาเยอะ
แต่…อยู่ๆเพื่อนผู้ชายยคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า ไม่เป็นไร เรามีตั้ง7-8คัน ขับกันเป็นกลุ่มมันสว่างอยู่
อีกอย่างถ้าอ้อม อีนี่โดนที่บ้านดุแน่ ดูหน้ามันดิจะร้องอยู่แล้วเนี่ยทุกคนหันมาทางเรา
แล้วตอบว่า เออไปก็ไป จากนั้นก็เริ่มขี่จนถึงทางเข้า ใจเราหวั่มากแต่ก็พอให้ใจชื่เพราะเห็นนมีแสงสว่างอยู่
กำลังจะขี่เข้า มีลุงคนหนึ่งพูดขึ้นว่า เฮ้ย!อย่าเข้าไปนะมันดึกแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ/ครับ
ขี่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว ลุงแกไม่พูดไรส่ายหัวแล้วเดินไป
เราและเพื่อนก็ขี่เข้าไปแรกๆคุยกันสนุกสนาน อยู่ๆก็มีคนหนึ่งพูดขึ้นมา
สว่างขนาดนี้จะกลัวอะไรว่ะ แล้วก็ขำกัน แต่ขี่สักพักทางมันเริ่มมืด ทุกคนเริ่มนิ่งเริ่มไม่มีการสนทนาใดๆเลย
ส่วนตัวคิดว่าขี่มาก็สักพักละทำไมไม่พ้นถนนดินแดงสักทีนะ สุดความคิด
เพื่อนที่ซ้อนท้ายกริ๊ดมาดังมากจนฉันเบรคมอไซ ด้วยความตกใจ ทั้งทีที่เบรค อยู่ๆเพื่อนก็จะกระโดดออกจากมอไซ
ตอนนั้นวุ่นวายมากฉันก็ขี่ไปโดยมีเพื่อนค่อยประกบ อยู่เพื่อนทีฉซ้อนอยู่ก็มากัดไหล่ฉันเฉยตกใจมากร้องลั่นป่า จนต้องให้เพื่อนผู้ชายมาขี่ ฉันซ้อน
ส่วนเพื่อนที่ซ้อนไปอยู่ข้างหน้า ตอนนี้ก็คือซ้อน3 อีตัวที่อยู่ข้างหน้าก็บ่นพึมพำๆอะไรไม่รู้
ฉันก็พูดไปว่าเงียบดิ จะบ่นอะไรอ่ะ สักพักมันร้องไห้แต่มีเสียงหัวเราะในลำคอเหมือนมันตีกับความรู้สึกตัวเองอยู่อ่ะ
แต่ตอนนั้นเองมันก็เงยหน้าขึ้น แล้วหันไปทางขวา แล้วหันมามองฉันแล้วยิ้ม จากนั้นมันกระโดด มอไซล้ม
แต่ดีที่มีเพื่อนคอยประกบทั้งหน้า/ข้าง/หลังเลยไม่ได้น่ากลัวมาก อยู่ๆเพื่อนบอกว่า
จนเพื่อนอีกคนพูดขึ้นว่าทุกคนนิ่ง คนนี้น่าจะมีสติสุดละ พึมพำๆอะไรไม่รู้ จำได้คือ ขอทางให้ผมด้วย
จำประมาณนี้ ขี่อีกไม่ถึง5นาที ถึงทางออก
#อันนี้เพิ่งจะถึงบ้านเพื่อนคนซ้อนนะ ฉันยังไม่ถึงบ้าน #เชื่อไหมว่าตอนเข้าเส้นนี้3ทุ่มออกเที่ยงคืน
#งงมากจนตอนนี้ก็งง #ไว้รอบหน้าจะมาเล่าตอนถึงบ้าน ว่าโดนอะไรมั้ง🤣😁😁
#ถ้ามีคนมาอ่านนะ#อยากระบายไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลย กลัวเขาหาว่าบ้า