คือครอบครัวเราดีนะ เก่ง มีความสามารถกันทุกคน
เราเองก็น่าจะเป็นคนนึงที่มีควสมสามารถแหละ เรารู้ว่าเป็นเพราะเรา
ปัญหามันเกิดขึ้นจากตัวเรา เราเอาแต่รู้สึกว่า เราไม่อยากทำ เราทำอะไรไม่ได้
ถ้าเราตัดสินใจอะไร มันต้องผิด ต้องพลาด ต้องไม่ดี เราคิดแบบนี้ เพราะมันเกิดความผิดพลาดจริงๆ
ทุกครั้งที่เราตัดสินใจอะไรเอง มันจะผิดทั้งหมด มันจะทำให้ทัเงตัวเราและคนอื่นเดือดร้อน
เราไม่มีความอยากเลย คือ ไม่อยากทำ ไม่อยากคิด ไม่มีชีวิตอยู่ก็ได้ แล้วก็ดูเหมือนคนขี้เกียจ
เราไม่มีความจำที่ทำให้เกิดประสบการณ์ หรือจำว่า อันนี้ผิดพลาดต้องแก้ไขนะ แต่จะทำผิดพลาดแบบเดิมๆตลอด ซึ่งเราจำไม่ได้จริงๆ
คือเราลืมทุกครั้ง เราพอเข้าใจว่าการที่เราจำอะไรพวกนี้ไม่ได้ มันทำให้เราเกิดการตัดสินใจที่ผิดพลาด
และเหตุการณ์เหล่านี้มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก จนมันบ่อยเกินไป จนมันน่ารำคาญเกินไป จนคนอื่นๆที่อยู่รอบตัวเรา
แม้กระทั่งคนในบ้านก็เริ่มเกลียดเราขึ้นทุกวัน
เราอยากเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็ไม่มีแผนอะไรที่มันชัดเจนเลย ทั้งๆที่มีคนชี้แนะ เรารู้สึกว่าเรายังไม่มีแรงขับดันมากพอ
ยิ่งโดนด่า ก็ยิ่งทำให้เราดิ่ง ปิดกั้น ไม่คิดว่าตัวเองผิด มันน่ารำคาญ น่าผิดหวัง จนแม้แต่เราก็รำคาญตัวเอง
เรารู้สึกโกรธอยู่ตลอดเวลา เรารู้สึกรำคาญตัวเองอยู่ตลอดเวลา รู้สึกง่าการที่ตัวเองเกิดมาเป็นความผิดพลาด
เป็นสิ่งผิดมหันต์ เราเป็นคนที่สมควรจะตายที่สุด แต่ในขณะที่เราอยู่ คนอื่นกลับทุกข์ใจ เราเองก็ทุกข์ด้วย แต่ก็ไม่รู้จะแก้แบบไหน
เพราะพอเราเริ่มทำ เราก็หมดแรงไปพร้อมกันพอดี เลยงงๆว่า ตกลงคือยังไง จะแก้ไขจริงๆใช่มั้ย? ใช่เหรอ?
เราเคยอยากฆ่าตัวตายตั้งแต่ตอนที่อยู่ชั้นประถมแล้ว เคยอยากเดินหายตัวไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น เวลาเรามันหยุดเดินตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
เราเคยถูกบูลลี่ เราเคยถูกคำพูดว่าร้าย การแอนตี้จากเด็กๆในโรงเรียน รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีใครเข้าข้างที่สุด แต่เราออกมาจากตรงนั้นไม่ได้
ตอนนี้เราอายุ 30 กว่าๆแช้ว แต่เรารู้สึกเหมือนตัวเองยังไม่ไปไหนเลย เคยหาจิตแพทย์แล้ว เคยกินยา จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สคกเจ็บปวดอะไรหรือจะร้องไห้เวลาเอ่ยถึงอดีตพวกนั้นอีกแล้ว แต่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองยังไม่หลุดพ้นออกมาอยู่ดี
พอคนในบ้านเตือนจนกลายเป็นด่า เราก็ยิ่งทำทุกอย่างให้มันเลวร้ายลงเรื่อยๆ เหมือนกับว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เราไม่รู้จักตัวเองเลย
เราไม่ชอบเวลามีคนมาด่า แต่เราก็ทำแต่เรื่องผิดพลาดเดือดร้อนให้เขาด่าตลอด เราอยากก้าวหน้าบ้าง แต่พอเจอเรื่องข้างต้น เราก็หมดแรงจะทำอะไร เอาแต่คิดว่าเราทำไม่ได้หรอก จนตอนนี้เราเหนื่อยแล้ว เหนื่อยมาก เหนืาอยแบบที่คนอื่นงงว่า ไม่ทำอะไรแล้วเหนื่อยยังไง? เรารู้สึกว่าเราพยายามอยู่นะ แต่ทุกอย่างมันก็ยังคงสูญเปล่าต่อไป เพราะตัวเราเองอะ
เราจับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ สมองเราว่างเปล่า ความทรงจำไหนดี หรือร้าย เราก็นึกอะไรไม่ออก เราไม่มีความสุข แต่เวลาทุกข์มันเจ็บปวดมากๆ เพราะมันไม่ใช่แค่เราที่ทุกข์ แต่เป็นคนอื่นทุกข์ด้วย แม่เรา คนในบ้านเรา เขาต้องมาทุกข์กับการกระทำของเราอะ เราไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองจำแต่เรื่องที่ดีๆอะ เพราะเราไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตเรามีเรื่องดีๆอะไร
เรารู้สึกว่าแค่เราอยู่ ก็เป็นเรื่องที่คนอื่นต้องทุกข์ทนแล้ว เราควรตายหรือเปล่า?เราควรหายไปมั้ย?เราคิดมาเยอะมากเลย คิดมานานมากแล้ว แต่ก็ไม่มีความกล้าลงมือซักที ไม่ว่าเรื่องตาย หรือมีชีวิตอยู่ เราก็ไม่กล้าลงมือทำทั้งนั้น เราผิดปกติตรงไหนรึเปล่า?เราจะทำยังไงดี?เราสับสนมาก เราไม่อยากอยู่ แต่ถ้าเราตาย คนอื่นจะเดือดร้อน เราควรทำยังไง?ใครพอจะช่วยเราได้มั้ยคะ เราหายใจไม่ออกเลย
เรารู้สึกตัวเองเป็นภาระคนในบ้านค่ะ เป็นตัวปัญหาทำไงถึงจะออกจากความคิดนี้ดีคะ
เราเองก็น่าจะเป็นคนนึงที่มีควสมสามารถแหละ เรารู้ว่าเป็นเพราะเรา
ปัญหามันเกิดขึ้นจากตัวเรา เราเอาแต่รู้สึกว่า เราไม่อยากทำ เราทำอะไรไม่ได้
ถ้าเราตัดสินใจอะไร มันต้องผิด ต้องพลาด ต้องไม่ดี เราคิดแบบนี้ เพราะมันเกิดความผิดพลาดจริงๆ
ทุกครั้งที่เราตัดสินใจอะไรเอง มันจะผิดทั้งหมด มันจะทำให้ทัเงตัวเราและคนอื่นเดือดร้อน
เราไม่มีความอยากเลย คือ ไม่อยากทำ ไม่อยากคิด ไม่มีชีวิตอยู่ก็ได้ แล้วก็ดูเหมือนคนขี้เกียจ
เราไม่มีความจำที่ทำให้เกิดประสบการณ์ หรือจำว่า อันนี้ผิดพลาดต้องแก้ไขนะ แต่จะทำผิดพลาดแบบเดิมๆตลอด ซึ่งเราจำไม่ได้จริงๆ
คือเราลืมทุกครั้ง เราพอเข้าใจว่าการที่เราจำอะไรพวกนี้ไม่ได้ มันทำให้เราเกิดการตัดสินใจที่ผิดพลาด
และเหตุการณ์เหล่านี้มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก จนมันบ่อยเกินไป จนมันน่ารำคาญเกินไป จนคนอื่นๆที่อยู่รอบตัวเรา
แม้กระทั่งคนในบ้านก็เริ่มเกลียดเราขึ้นทุกวัน
เราอยากเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็ไม่มีแผนอะไรที่มันชัดเจนเลย ทั้งๆที่มีคนชี้แนะ เรารู้สึกว่าเรายังไม่มีแรงขับดันมากพอ
ยิ่งโดนด่า ก็ยิ่งทำให้เราดิ่ง ปิดกั้น ไม่คิดว่าตัวเองผิด มันน่ารำคาญ น่าผิดหวัง จนแม้แต่เราก็รำคาญตัวเอง
เรารู้สึกโกรธอยู่ตลอดเวลา เรารู้สึกรำคาญตัวเองอยู่ตลอดเวลา รู้สึกง่าการที่ตัวเองเกิดมาเป็นความผิดพลาด
เป็นสิ่งผิดมหันต์ เราเป็นคนที่สมควรจะตายที่สุด แต่ในขณะที่เราอยู่ คนอื่นกลับทุกข์ใจ เราเองก็ทุกข์ด้วย แต่ก็ไม่รู้จะแก้แบบไหน
เพราะพอเราเริ่มทำ เราก็หมดแรงไปพร้อมกันพอดี เลยงงๆว่า ตกลงคือยังไง จะแก้ไขจริงๆใช่มั้ย? ใช่เหรอ?
เราเคยอยากฆ่าตัวตายตั้งแต่ตอนที่อยู่ชั้นประถมแล้ว เคยอยากเดินหายตัวไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น เวลาเรามันหยุดเดินตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
เราเคยถูกบูลลี่ เราเคยถูกคำพูดว่าร้าย การแอนตี้จากเด็กๆในโรงเรียน รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีใครเข้าข้างที่สุด แต่เราออกมาจากตรงนั้นไม่ได้
ตอนนี้เราอายุ 30 กว่าๆแช้ว แต่เรารู้สึกเหมือนตัวเองยังไม่ไปไหนเลย เคยหาจิตแพทย์แล้ว เคยกินยา จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สคกเจ็บปวดอะไรหรือจะร้องไห้เวลาเอ่ยถึงอดีตพวกนั้นอีกแล้ว แต่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองยังไม่หลุดพ้นออกมาอยู่ดี
พอคนในบ้านเตือนจนกลายเป็นด่า เราก็ยิ่งทำทุกอย่างให้มันเลวร้ายลงเรื่อยๆ เหมือนกับว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เราไม่รู้จักตัวเองเลย
เราไม่ชอบเวลามีคนมาด่า แต่เราก็ทำแต่เรื่องผิดพลาดเดือดร้อนให้เขาด่าตลอด เราอยากก้าวหน้าบ้าง แต่พอเจอเรื่องข้างต้น เราก็หมดแรงจะทำอะไร เอาแต่คิดว่าเราทำไม่ได้หรอก จนตอนนี้เราเหนื่อยแล้ว เหนื่อยมาก เหนืาอยแบบที่คนอื่นงงว่า ไม่ทำอะไรแล้วเหนื่อยยังไง? เรารู้สึกว่าเราพยายามอยู่นะ แต่ทุกอย่างมันก็ยังคงสูญเปล่าต่อไป เพราะตัวเราเองอะ
เราจับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ สมองเราว่างเปล่า ความทรงจำไหนดี หรือร้าย เราก็นึกอะไรไม่ออก เราไม่มีความสุข แต่เวลาทุกข์มันเจ็บปวดมากๆ เพราะมันไม่ใช่แค่เราที่ทุกข์ แต่เป็นคนอื่นทุกข์ด้วย แม่เรา คนในบ้านเรา เขาต้องมาทุกข์กับการกระทำของเราอะ เราไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองจำแต่เรื่องที่ดีๆอะ เพราะเราไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตเรามีเรื่องดีๆอะไร
เรารู้สึกว่าแค่เราอยู่ ก็เป็นเรื่องที่คนอื่นต้องทุกข์ทนแล้ว เราควรตายหรือเปล่า?เราควรหายไปมั้ย?เราคิดมาเยอะมากเลย คิดมานานมากแล้ว แต่ก็ไม่มีความกล้าลงมือซักที ไม่ว่าเรื่องตาย หรือมีชีวิตอยู่ เราก็ไม่กล้าลงมือทำทั้งนั้น เราผิดปกติตรงไหนรึเปล่า?เราจะทำยังไงดี?เราสับสนมาก เราไม่อยากอยู่ แต่ถ้าเราตาย คนอื่นจะเดือดร้อน เราควรทำยังไง?ใครพอจะช่วยเราได้มั้ยคะ เราหายใจไม่ออกเลย