จองไว้แล้วก็จ่ายเงินไว้แล้ว ไม่มีสัตว์เลี้ยง คนมาพักจากหน้าบัตรก็คนจังหวัดเดียวกัน เคยเห็นพาแฟนมาทะเล ดูตะวันขึ้นอยู่บ้าง โดยไม่ส่งเสียงโวยวาย หรือทิ้งขยะเป็นภาระ
จริงอยู่ว่าสื่อทุกวันนี้เขาซอกซอน 360 องศา ซึมทะลุทุกคนรอบตัวคนตาย จนอาจทำให้พวกเขาและเจ้าของห้องพักได้รับความท้าทาย มันขึ้นอยู่กับ บก ข่าว ว่าจะให้เรื่องนี้ขายใครบ้าง และชี้นำใครบ้าง
แต่สงสัยว่าถ้าคนที่ฆ่าตัวตายไป ยังไงก็ต้องถูกตราหน้าว่า "ทำลายการท่องเที่ยว" อยู่แล้วหรือเปล่า แม้ว่าเขาจะมาแค่นอน อาบน้ำ ดูทีวี ของกินก็ซื้อที่เซเว่น ไม่เมา ไม่สูบ ไม่ทิ้งขยะ แค่มาพักผ่อนทำใจสองสามคืนเอง หรือถ้าสื่อขยัน สืบไปถึงชีวิตเขา ว่ามีสัมมาอาชีพ บำรุงบุพการี ไม่มีหนี้ ไม่มีคดี ยังไงก็ "เป็นตัวปัญหาชั่ววูบนึงของสังคม" อยู่ดีใช่ไหม
ผมแค่สงสัย เท่าที่ความรู้ที่ผมมี คนเราแตกต่างจากสัตว์ส่วนใหญ่ คือตรอมใจได้ ฆ่าตัวตายเป็น มีความพยายามเกรงใจสังคม แต่ method เหล่านั้น ทั้งรัฐ เอกชน บุคคล ก็สั่งสอน ตีตรา ชี้นำว่า ฆ่าตัวตายผิดหลักศาสนา มันผิดจรรยาบรรณถ้ารัฐจัดหา อำนวยความสะดวกให้ และหากเรื่องเกิดขึ้น ก็จะถูกเหยียบกลบให้หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะระบบทุนนิยม ภาครัฐ ต้องการจำนวนประชากรมาเป็นฟันเฟือง ถ้าการฆ่าตัวตายเป็นที่นิยม มันอาจมีผลต่อระบบนั้น ชาติคงไม่ล่มสลาย แต่เป็นแค่เมืองที่สิ้นหวัง
ผมแค่สงสัย ทุกรัฐบาล ยันทุกเทศบาล คุณจัดการคนไร้บ้านให้กลับมามีคุณค่าไม่ได้ และสื่อไม่ให้ราคา (นอกจากทีวีสาธารณะที่มีพลังน้อยนิด ที่อาจจะมีสกู้ปตามกระแส) คุณทำให้ประชาชนมีทัศนคติต่อคนไร้บ้านกับหมาจรมีค่าไม่ต่างกัน บางคนก็ฉวยเอาไปเร่ (ทำคอนเทนต์) เป็นสวนสัตว์มนุษย์ แต่พอกล่าวถึงเรื่องการฆ่าตัวตาย ทุกหมูเหล่ากลับต่างเข้ามาทั้งเป็นอัศวิน ฮีโร่ หรือแร้งกา อย่างหิวโหย ไม่ว่าเขาจะรวย ดัง หรือกระจอก ก็ตามที ทุกข่าวคราวที่ปรากฏ ถ้าเขาไม่ตายตรงนั้น มีการช่วยจนรอดมาได้ แต่ทุกองคาพยพก็จะบีบให้เขาตายอีกรอบ (แต่พวกเขาจะได้ประโยชน์ ได้หน้าตาทางสังคม) แต่ถ้าเขาตายตรงนั้นไปแล้ว ก็จะเหมือนตลาดวาย สื่อก็จะทำแค่รายงานของจิตอาสาและ จนท ส่วนการนำเสนอจะถูกบิดเพี้ยน และห้ามนำเสนอไปในทำนอง "เขาทำสำเร็จ...แล้วคุณทำได้หรือเปล่า?" เพราะมันจะทำให้โดนเรียกไปปรับเงิน เสียเวลาคุย (เหมือนห้ามทำข่าวใบ้หวยนั่นล่ะ เห็นช่องข่าวดังๆ ชอบหยิบมาแซวตัวเอง)
ผมนึกถึงคนไร้ศักยภาพ คนไร้บ้าน ที่ผมมักจะช่วยเหลือ ผมเคยหลอกถามเขา เขาไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ ด้วยเหตุผลที่ผมอึดอัดใจที่จะกล่าว แต่เขาคงจะติดลูปนี้ตลอดไปจนไปก่ออาชญากรรมจนโดนวิสามัญเข้าสักวัน แล้วพวกคนฐานันดรปกติก็จะสบายใจเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อย เพราะสิ่งไม่พึงใจ คันลูกตา ได้จากไปอีกหนึ่ง มันเป็นสิทธิทางความคิดของเขา และเป็นธรรมชาติของสังคมนั้นๆ อย่าไปมองเขาไม่ดี
ผมมีบ้านติดวัด มีแต่คนมีเงินเท่านั้นที่มีงานศพ แม้แค่ขอเผาศพ ถ้าจนมากก็ต้องหายืมกัน ผมเห็นคนเข้ามาวนเวียนกับความตายแทบทุกวัน วันไหนคนรวยตายก็จะมีรถจอดเต็มวัด มีอาสามาโบกรถให้ ถ้าเป็นงานคนจน ก็กินข้าวมาก่อนนะ เพราะไม่มีให้ ด้วยมุมมองที่ผมมีต่อสังคมที่ผมอยู่ ทุกคนกำลัง "ตายจากข้างใน" ต่อให้มีคู่ ทายาท ทรัพย์ติดกาย มันมักจะมีเสี้ยววินาทีนึงที่ผมจับได้ว่า เขาทุกข์เหลือเกิน (ผมเคยฆ่าตัวตาย ผมจะมี "สัมผัสแบบนั้น" อยู่บ้าง) ที่เขามีชีวิตทุกวันนี้คือเพราะอยากเจอความสุขตามนิยามของตน แต่ภาระทุกวันที่รั้งเขาไว้มันทำให้เขาท้อ และการฆ่าตัวตายก็คือ choice นึงที่เขาอาจจะเลือกมัน ถ้าหยอดกระปุกความทุกข์นั้นจนเต็ม
ผมไม่แน่ใจว่าจะสื่ออะไรกับการตั้งกระทู้นี้ ผมตั้งใจไล่ลำดับจากเรื่องดาดๆ ไปสู่อีกแกนเรื่องที่ผมสนใจ คนที่มีประสบการณ์ร่วมกับผมจะเข้าใจเรื่องราวนี้ได้ดี (อาจหมายถึง ngo สื่อสาธารณะ)
ผมขออภัยหากท่านอ่านแล้วไม่เข้าใจ (หรือทำให้ ai สับสน)
ขอบคุณครับ
ห้องพักคุณมีคนมาพัก แต่ออกไปฆ่าตัวตายที่อื่น เช่น ซอกหลืบของชายหาด คุณจะเกลียดโกรธเขา หรือรู้สึกเสียหายไหม
จริงอยู่ว่าสื่อทุกวันนี้เขาซอกซอน 360 องศา ซึมทะลุทุกคนรอบตัวคนตาย จนอาจทำให้พวกเขาและเจ้าของห้องพักได้รับความท้าทาย มันขึ้นอยู่กับ บก ข่าว ว่าจะให้เรื่องนี้ขายใครบ้าง และชี้นำใครบ้าง
แต่สงสัยว่าถ้าคนที่ฆ่าตัวตายไป ยังไงก็ต้องถูกตราหน้าว่า "ทำลายการท่องเที่ยว" อยู่แล้วหรือเปล่า แม้ว่าเขาจะมาแค่นอน อาบน้ำ ดูทีวี ของกินก็ซื้อที่เซเว่น ไม่เมา ไม่สูบ ไม่ทิ้งขยะ แค่มาพักผ่อนทำใจสองสามคืนเอง หรือถ้าสื่อขยัน สืบไปถึงชีวิตเขา ว่ามีสัมมาอาชีพ บำรุงบุพการี ไม่มีหนี้ ไม่มีคดี ยังไงก็ "เป็นตัวปัญหาชั่ววูบนึงของสังคม" อยู่ดีใช่ไหม
ผมแค่สงสัย เท่าที่ความรู้ที่ผมมี คนเราแตกต่างจากสัตว์ส่วนใหญ่ คือตรอมใจได้ ฆ่าตัวตายเป็น มีความพยายามเกรงใจสังคม แต่ method เหล่านั้น ทั้งรัฐ เอกชน บุคคล ก็สั่งสอน ตีตรา ชี้นำว่า ฆ่าตัวตายผิดหลักศาสนา มันผิดจรรยาบรรณถ้ารัฐจัดหา อำนวยความสะดวกให้ และหากเรื่องเกิดขึ้น ก็จะถูกเหยียบกลบให้หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะระบบทุนนิยม ภาครัฐ ต้องการจำนวนประชากรมาเป็นฟันเฟือง ถ้าการฆ่าตัวตายเป็นที่นิยม มันอาจมีผลต่อระบบนั้น ชาติคงไม่ล่มสลาย แต่เป็นแค่เมืองที่สิ้นหวัง
ผมแค่สงสัย ทุกรัฐบาล ยันทุกเทศบาล คุณจัดการคนไร้บ้านให้กลับมามีคุณค่าไม่ได้ และสื่อไม่ให้ราคา (นอกจากทีวีสาธารณะที่มีพลังน้อยนิด ที่อาจจะมีสกู้ปตามกระแส) คุณทำให้ประชาชนมีทัศนคติต่อคนไร้บ้านกับหมาจรมีค่าไม่ต่างกัน บางคนก็ฉวยเอาไปเร่ (ทำคอนเทนต์) เป็นสวนสัตว์มนุษย์ แต่พอกล่าวถึงเรื่องการฆ่าตัวตาย ทุกหมูเหล่ากลับต่างเข้ามาทั้งเป็นอัศวิน ฮีโร่ หรือแร้งกา อย่างหิวโหย ไม่ว่าเขาจะรวย ดัง หรือกระจอก ก็ตามที ทุกข่าวคราวที่ปรากฏ ถ้าเขาไม่ตายตรงนั้น มีการช่วยจนรอดมาได้ แต่ทุกองคาพยพก็จะบีบให้เขาตายอีกรอบ (แต่พวกเขาจะได้ประโยชน์ ได้หน้าตาทางสังคม) แต่ถ้าเขาตายตรงนั้นไปแล้ว ก็จะเหมือนตลาดวาย สื่อก็จะทำแค่รายงานของจิตอาสาและ จนท ส่วนการนำเสนอจะถูกบิดเพี้ยน และห้ามนำเสนอไปในทำนอง "เขาทำสำเร็จ...แล้วคุณทำได้หรือเปล่า?" เพราะมันจะทำให้โดนเรียกไปปรับเงิน เสียเวลาคุย (เหมือนห้ามทำข่าวใบ้หวยนั่นล่ะ เห็นช่องข่าวดังๆ ชอบหยิบมาแซวตัวเอง)
ผมนึกถึงคนไร้ศักยภาพ คนไร้บ้าน ที่ผมมักจะช่วยเหลือ ผมเคยหลอกถามเขา เขาไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ ด้วยเหตุผลที่ผมอึดอัดใจที่จะกล่าว แต่เขาคงจะติดลูปนี้ตลอดไปจนไปก่ออาชญากรรมจนโดนวิสามัญเข้าสักวัน แล้วพวกคนฐานันดรปกติก็จะสบายใจเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อย เพราะสิ่งไม่พึงใจ คันลูกตา ได้จากไปอีกหนึ่ง มันเป็นสิทธิทางความคิดของเขา และเป็นธรรมชาติของสังคมนั้นๆ อย่าไปมองเขาไม่ดี
ผมมีบ้านติดวัด มีแต่คนมีเงินเท่านั้นที่มีงานศพ แม้แค่ขอเผาศพ ถ้าจนมากก็ต้องหายืมกัน ผมเห็นคนเข้ามาวนเวียนกับความตายแทบทุกวัน วันไหนคนรวยตายก็จะมีรถจอดเต็มวัด มีอาสามาโบกรถให้ ถ้าเป็นงานคนจน ก็กินข้าวมาก่อนนะ เพราะไม่มีให้ ด้วยมุมมองที่ผมมีต่อสังคมที่ผมอยู่ ทุกคนกำลัง "ตายจากข้างใน" ต่อให้มีคู่ ทายาท ทรัพย์ติดกาย มันมักจะมีเสี้ยววินาทีนึงที่ผมจับได้ว่า เขาทุกข์เหลือเกิน (ผมเคยฆ่าตัวตาย ผมจะมี "สัมผัสแบบนั้น" อยู่บ้าง) ที่เขามีชีวิตทุกวันนี้คือเพราะอยากเจอความสุขตามนิยามของตน แต่ภาระทุกวันที่รั้งเขาไว้มันทำให้เขาท้อ และการฆ่าตัวตายก็คือ choice นึงที่เขาอาจจะเลือกมัน ถ้าหยอดกระปุกความทุกข์นั้นจนเต็ม
ผมไม่แน่ใจว่าจะสื่ออะไรกับการตั้งกระทู้นี้ ผมตั้งใจไล่ลำดับจากเรื่องดาดๆ ไปสู่อีกแกนเรื่องที่ผมสนใจ คนที่มีประสบการณ์ร่วมกับผมจะเข้าใจเรื่องราวนี้ได้ดี (อาจหมายถึง ngo สื่อสาธารณะ)
ผมขออภัยหากท่านอ่านแล้วไม่เข้าใจ (หรือทำให้ ai สับสน)
ขอบคุณครับ