ของหวานลอดช่องถ้วยหนึ่ง ที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมี “คนเข้าใจ” ในวันที่หัวมันร้อน

สวัสดีครับ วันนี้อากาศมันร้อนมากแบบจับใจ เหมือนหัวก็ร้อนตามไปด้วย ทั้งที่ไม่ได้มีเรื่องอะไรใหญ่โต
แต่ก็รู้สึกไม่อยากคุยกับใครเลย ตอนบ่ายเดินผ่านตู้แช่ เหลือบไปเห็นลอดช่องถ้วยเล็ก ๆ หน้าตาเรียบง่าย
แต่มีอะไรบางอย่างชวนให้หยิบมาแบบไม่คิดมาก
 
ไม่ได้คาดหวังอะไรหรอกครับ แค่คิดว่าเย็น ๆ หวาน ๆ ก็น่าจะช่วยให้ใจมันซอฟต์ลงได้บ้าง
แต่พอช้อนแรกเข้าปาก ความคิดเปลี่ยนเลย เส้นมันเหนียวแน่น เคี้ยวแล้วเต็มปากเต็มคำ
หัวเส้นอ้วน ปลายเรียว ไม่ติดกันเป็นก้อน ดูละเอียดเหมือนทำมือทีละเส้น กลิ่นใบเตยหอมชัดมากแบบสดจริงๆ
ไม่ใช่แนวแต่งกลิ่น กลิ่นลอยขึ้นจมูกตั้งแต่ยังไม่กลืน
 
ส่วนกะทิก็แปลกกว่าที่เคยกิน มันมีความหอมไหม้บางๆ คล้ายคาราเมลอ่อนๆ กลิ่นละมุน หวานไม่แหลม
แต่แทรกตัวอยู่ในความมันของกะทิที่เคี่ยวมาอย่างพอดี พอกินรวมกับเส้นใบเตยเข้าไป มันนัวมากครับ
แบบละลายหายไปเลย ไม่ต้องเคี้ยวเยอะก็รู้สึกอิ่มใจ ไม่ได้อิ่มท้องนะครับ
แต่แบบ…ใจมันเย็นลงเฉย ๆ เหมือนได้เจอคนที่ไม่พูดอะไร แต่เข้าใจเราทุกอย่าง
 
ของหวานลอดช่องแค่ถ้วยเดียว แต่เบาใจได้เยอะเลยครับ
 
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ภาพนี้ถ่ายไว้ตอนที่ยังไม่ได้กิน ตอนแรกก็ไม่คิดจะถ่ายหรอกครับ แต่สุดท้ายก็อยากเก็บไว้หน่อย
เหมือนบันทึกความรู้สึกในวันที่ใจร้อน แล้วมีตัวช่วยเล็กๆ ที่เราเลือกให้ใจเย็นลง
(แสงตอนนั้นก็ช่วยให้ดูละมุนดีเหมือนกันครับ)

ปล. เพิ่งมารู้ทีหลังว่ามันเรียกว่า ลอดช่องน้ำตาลไหม้หยกสด  เพราะตอนหยิบมากินไม่รู้ชื่อเต็มครับ
เห็นว่าเป็นลอดช่อง ที่ฝาติดว่าหยกสด ก็หยิบมากินแค่นั้นครับ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย