ตอนนี้ผมอายุ16ฐานะทางบ้านค่อนข้างจน เรื่องมันเริ่มเมื่อ2ปีที่เเล้ว เเม่ถูกจับได้ว่ามีชู้ พ่อเลยโกรธมาก คีนนั้นเป็นวันที่หนัก
หน่วงที่สุดในชีวิต พ่อเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับย่าผมอยู่พักนึง เรื่องโรงเรียนก็เลยขาดตอน พ่อเลยตัดสินใจไห้ผมมาเรียน
ก.ศ.น พอเรื่องผ่านไปครึงเดือนพ่อเลยตัดสินใจไปง้อฝ่ายแม่ ตอนนั้นผมรู้สึกตัดสินใจอะไรไม่ถูกเลยขออยู่กับย่า ตอนนั้น
เครียดมากเพราะพ่อผมพยามพาผมไปอยู่กับเเม่ด้วย
เเต่ผมปติเสฐไป รู้สึกตัดสินใจลําบาก ไม่รู้จะอธิบายยังไง คืนนั้นร้องไห้หนักมากไม่รู้อารมณ์ชั่ววูบรึอะไรผมเลย ปลิดชีวิตตัวเอง โดยการกินเเอม์โมเนียเข้าไปผมดีใจนะตอนนั่นที่คิดว่าจะไม่ต้องมาเหนื่อยเรื่องปัญหาชีวิต เเต่สุดท้ายหมอก็เยื้อชีวิตไว้ได้
ผมนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลอยู่เดือนกว่าๆระหว่างรักษาตัวพ่อก็มาดูเเลผมตลอดกับย่า
หลังจากหมออนุญาตไห้กลับบ้านผมต้องไปอยู่กับพ่ออย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะ ผมเดินไม่ได้จนต้องนั่งวิลเเชร์เพราะ ให้พ่อดูเเล
จะสดวกกว่าให้ย่าดูเเล พอกลับมาถึงบ้านกับพ่อเเทบมองหน้าเเม่ไม่ติดเลยเละรู้สึกมืดเเปดด้านมากช่วงเวลานั้นจนถึงปัจจุบัน
ไม่รู้ไปทําอะไรให้เเม่เกลียดจ้องจับผิดตลอดท้อมากอยากไปอยู่กับย่าเเต่กลัวว่าไปเพิ่มภาระให้ย่าเหนื่อยเลยต้องทนอยู่เเบบนี้
ไม่รู้อีกนานเเค่ไหนบางที่อาจคิดสั้นรอบ2ก็ได้ไครจะไปรู้555ขอวิธีต้องทนกับเรื่องเเบบนี้หน่อยครับเมื่อวานนี้โดนไปเยอะมาก
เลยมาหาที่ระบายความรู้สึก ผมไม่รู้จะทนเรื่องเเบบนี้ได้เเค่ไหนอะนะพยามคิดในเเง่ดีที่สุดเเล้วไม่ไหวจริงๆ ไครพอมีวิธีเก็บความรู้บ้างครับ
ขอวิธีเก็บอารมณ์กับคนในครอบครัวหน่อยครับ
หน่วงที่สุดในชีวิต พ่อเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับย่าผมอยู่พักนึง เรื่องโรงเรียนก็เลยขาดตอน พ่อเลยตัดสินใจไห้ผมมาเรียน
ก.ศ.น พอเรื่องผ่านไปครึงเดือนพ่อเลยตัดสินใจไปง้อฝ่ายแม่ ตอนนั้นผมรู้สึกตัดสินใจอะไรไม่ถูกเลยขออยู่กับย่า ตอนนั้น
เครียดมากเพราะพ่อผมพยามพาผมไปอยู่กับเเม่ด้วย
เเต่ผมปติเสฐไป รู้สึกตัดสินใจลําบาก ไม่รู้จะอธิบายยังไง คืนนั้นร้องไห้หนักมากไม่รู้อารมณ์ชั่ววูบรึอะไรผมเลย ปลิดชีวิตตัวเอง โดยการกินเเอม์โมเนียเข้าไปผมดีใจนะตอนนั่นที่คิดว่าจะไม่ต้องมาเหนื่อยเรื่องปัญหาชีวิต เเต่สุดท้ายหมอก็เยื้อชีวิตไว้ได้
ผมนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลอยู่เดือนกว่าๆระหว่างรักษาตัวพ่อก็มาดูเเลผมตลอดกับย่า
หลังจากหมออนุญาตไห้กลับบ้านผมต้องไปอยู่กับพ่ออย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะ ผมเดินไม่ได้จนต้องนั่งวิลเเชร์เพราะ ให้พ่อดูเเล
จะสดวกกว่าให้ย่าดูเเล พอกลับมาถึงบ้านกับพ่อเเทบมองหน้าเเม่ไม่ติดเลยเละรู้สึกมืดเเปดด้านมากช่วงเวลานั้นจนถึงปัจจุบัน
ไม่รู้ไปทําอะไรให้เเม่เกลียดจ้องจับผิดตลอดท้อมากอยากไปอยู่กับย่าเเต่กลัวว่าไปเพิ่มภาระให้ย่าเหนื่อยเลยต้องทนอยู่เเบบนี้
ไม่รู้อีกนานเเค่ไหนบางที่อาจคิดสั้นรอบ2ก็ได้ไครจะไปรู้555ขอวิธีต้องทนกับเรื่องเเบบนี้หน่อยครับเมื่อวานนี้โดนไปเยอะมาก
เลยมาหาที่ระบายความรู้สึก ผมไม่รู้จะทนเรื่องเเบบนี้ได้เเค่ไหนอะนะพยามคิดในเเง่ดีที่สุดเเล้วไม่ไหวจริงๆ ไครพอมีวิธีเก็บความรู้บ้างครับ