เรื่องมันมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนสนิทคนนึงชื่อ กิ๊บ ( นามสมมติ ) อายุห่างจากเรา 12 ปี เราอายุ 17 พี่เขาอายุ 29
เราเจอกันที่โบสถ์คริสต์ ตอนนั้นเราอยู่ป.5 พี่เขาอยู่ ปี 5 พี่เขาเป็นอาสาสมัครที่มาสอนศาสนาเด็กๆในโบสถ์ซึ่งพี่เขาก็เป็นที่รักของเด็กทุกคนรวมถึงเราด้วย เราเลยคุยกับพี่เขาบ่อยมาก ตั้งแต่ตอนนั้น ความสัมพันธ์ของเราดีมากจนกระทั่งเราอยู่ ม.1 หรือ ม.2 เราจำไม่ได้ ที่เขาเริ่มมาปรึกษาปัญหาชีวิตกับเรา ซึ่งเราก็ไม่คิดอะไร เราก็ยินดีให้คำแนะนำ แต่พอนานๆเข้า เรารู้สึกว่าเขาเอาเรื่องลบๆมาให้เรามากเกินไปอ่ะ ซึ่งตอนนั้น เขาไม่อยากทำงาน บอกว่าแม่กับครอบครัวตัวเองไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังเกาะครอบครัวกินอยู่ แล้วเขาก็พยายามเอาความเชื่อเรื่องพระเจ้ามายัดเยียดให้เรา ( ปล เราเลิกเชื่อพระเจ้าแล้ว ) ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนตอนนี้เราอยู่ม.5 ซึ่งเรารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยรับฟังเราเลย เวลาเขาปรึกษาเรื่องผู้ชาย เรื่องครอบครัว มาปรับทุกข์กับเรา เราก็ยินดีช่วยให้คำปรึกษานะ แต่พอเราทุกข์ไปปรับทุกข์กับเขา เขาก็ตอบมาแค่ อ่าา หรือ กรรม หรือไม่ก็ กูจะบ้า แล้วก็เบี่ยงไปคุยเรื่องตัวเอง เรื่องพระเจ้า เวลาเราเครียดเรายังต้องไปรับฟังเขาปรับทุกข์อ่ะ หรือ ช่วงใกล้สอบเราก็บอกแล้วว่าไม่ว่างคุยแต่เขาก็ยังทักแชทมาเยอะๆเรื่อยๆ บางทีจากที่เครียดอยู่แล้วพอฟังนางมาระบายเราเครียดกว่าเดิม เรารู้สึกว่านางไม่เคยรับฟังเราบ้างเลย แต่นางบอกเราตลอดว่า เราเป็นคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจที่สุด เขาสนิทกับเราที่สุดในบรรดาเพื่อนสนิททุกคน เราเคยพยายามตีตัวออกห่างนะ แต่นางก็โทรมาเยอะมา ถามว่าเราเป็นอะไร น้ำเสียงแบบเป็นกังวลมากจริงๆ นางบอกว่าถ้าเราเลิกคบกับนาง นางก็ไม่รู้จะเอายังไงต่อกับชีวิตแล้ว ซึ่งเราเหนื่อยมากกับความสัมพันธ์แบบนี้ จะเลิกคบนางก็รู้สึกผิด แต่ถ้าคบต่อเราก็ไม่ชอบนางอ่ะค่ะ เราเลยอยากมาถามทุกคนว่าเราควรจะเอายังไงต่อกับเพื่อนคนนี้ดี เเล้วเราเลวมากไหมที่ไม่ชอบเพื่อนสนิท
เราผิดไหมที่ไม่ชอบเพื่อนสนิท แล้วเราจะทำยังไงกับความสัมพันธ์ดี ขอคำแนะนำหน่อยน้าา เราไม่รู้จะทำไงจริงๆ
เราเจอกันที่โบสถ์คริสต์ ตอนนั้นเราอยู่ป.5 พี่เขาอยู่ ปี 5 พี่เขาเป็นอาสาสมัครที่มาสอนศาสนาเด็กๆในโบสถ์ซึ่งพี่เขาก็เป็นที่รักของเด็กทุกคนรวมถึงเราด้วย เราเลยคุยกับพี่เขาบ่อยมาก ตั้งแต่ตอนนั้น ความสัมพันธ์ของเราดีมากจนกระทั่งเราอยู่ ม.1 หรือ ม.2 เราจำไม่ได้ ที่เขาเริ่มมาปรึกษาปัญหาชีวิตกับเรา ซึ่งเราก็ไม่คิดอะไร เราก็ยินดีให้คำแนะนำ แต่พอนานๆเข้า เรารู้สึกว่าเขาเอาเรื่องลบๆมาให้เรามากเกินไปอ่ะ ซึ่งตอนนั้น เขาไม่อยากทำงาน บอกว่าแม่กับครอบครัวตัวเองไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังเกาะครอบครัวกินอยู่ แล้วเขาก็พยายามเอาความเชื่อเรื่องพระเจ้ามายัดเยียดให้เรา ( ปล เราเลิกเชื่อพระเจ้าแล้ว ) ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนตอนนี้เราอยู่ม.5 ซึ่งเรารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยรับฟังเราเลย เวลาเขาปรึกษาเรื่องผู้ชาย เรื่องครอบครัว มาปรับทุกข์กับเรา เราก็ยินดีช่วยให้คำปรึกษานะ แต่พอเราทุกข์ไปปรับทุกข์กับเขา เขาก็ตอบมาแค่ อ่าา หรือ กรรม หรือไม่ก็ กูจะบ้า แล้วก็เบี่ยงไปคุยเรื่องตัวเอง เรื่องพระเจ้า เวลาเราเครียดเรายังต้องไปรับฟังเขาปรับทุกข์อ่ะ หรือ ช่วงใกล้สอบเราก็บอกแล้วว่าไม่ว่างคุยแต่เขาก็ยังทักแชทมาเยอะๆเรื่อยๆ บางทีจากที่เครียดอยู่แล้วพอฟังนางมาระบายเราเครียดกว่าเดิม เรารู้สึกว่านางไม่เคยรับฟังเราบ้างเลย แต่นางบอกเราตลอดว่า เราเป็นคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจที่สุด เขาสนิทกับเราที่สุดในบรรดาเพื่อนสนิททุกคน เราเคยพยายามตีตัวออกห่างนะ แต่นางก็โทรมาเยอะมา ถามว่าเราเป็นอะไร น้ำเสียงแบบเป็นกังวลมากจริงๆ นางบอกว่าถ้าเราเลิกคบกับนาง นางก็ไม่รู้จะเอายังไงต่อกับชีวิตแล้ว ซึ่งเราเหนื่อยมากกับความสัมพันธ์แบบนี้ จะเลิกคบนางก็รู้สึกผิด แต่ถ้าคบต่อเราก็ไม่ชอบนางอ่ะค่ะ เราเลยอยากมาถามทุกคนว่าเราควรจะเอายังไงต่อกับเพื่อนคนนี้ดี เเล้วเราเลวมากไหมที่ไม่ชอบเพื่อนสนิท