ปลานำ้ลึก
###
นายฮ้อยไหญ่ท่านว่า;
ปลาตัวที่ดีๆ ใหญ่ๆ “สวย” งาม, จะอยู่ในนำ้ลึก
###
ใน ลำมูล, หนองแข่, กุดโค้ง, หนองเถาะหลอก; ที่ลึกๆ และ มีหนามอย่างมากมาย.
ท่านจึงพาส่อนปลา หว่านแห ใส่มอง, ในนำ้ลึก (เสี่ยงชีวิตสุดๆ), ในที่ๆมีหนามอย่างหนาแน่น (เสี่ยงกับเหยียบหนาม 100%)
ยิ่งกว่านั้นอีก, ท่านพาส่อน หว่านแห ใส่มอง ในความมืดกลางคืน, ไม่มีแสงสว่าง, เพราะว่า ถ้ามีแสงสว่าง ปลาที่ฉลาด ก็จะหลบไปอยู่ลึกๆอีก.
เคล็ดลับของท่าน, ซึ่งก็ไม่ค่อยจะเป็นเคล็ดลับ, เป็นสิ่งธรรมดา.
ท่านนายฮ้อยไหญ่, ให้ไปสำรวจสถานที่ ที่จะส่อน หว่านแห ใส่มอง, ในตอนกลางวันก่อน.
การสำรวจ, ก็จะต้องจำในสมอง; นำ้คดโค้งอย่างไร, มีหนามตรงไหน, ลึกตื้นอย่างไร. การเผชิญชีวิต, ทุกอย่าง จะต้องจดจำในสมอง, ครั้งเดียว.
ฉุกเฉิน ในนำ้ลึก, จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร, ขอนไม้อยู่จุดไหน, นำ้ตื้นอยู่จุดไหน, อื่นๆ
ให้การบ้าน, จะต้องลงจับปลาในนำ้ลึก, ในความมืด, ได้อย่างไร. ท่านไม่ได้บอกวิธีทำ, และไม่ได้คอยช่วยเหลือในยามฉุกเฉิน.
จะต้องเผชิญทุกอย่างด้วยตัวเอง.
เป้าหมาย (คะแนน), มีให้แค่สองคะแนน; ได้ปลา, ชีวิตรอดมาได้ จากนำ้ลึกในความมืด. อาจจะบาดเจ็บ, ซึ่ง ก็เป็นธรรมดา.
อาจจะเทียบเท่ากับการฝึกซ้อม และ เผชิญกับภัยจริงๆของ ท่านที่เป็นทหาร “หน่วยเคล็ดลับ”.
ทุกลำน้ำ, กุดโค้ง หนองแข่ หนองเถาะหลอก; จะต้องจำอยู่ในสมอง, ระดับดวงตา จะเข้, ผิดพลาด ก็เพียงแพ้ จะเข้, อาจจะไม่รอดชีวิต.
ท่านไม่ได้กลัวว่า, จะลำบาก, อาจจะถูก จะเข้ กิน, ท่านไม่เสียดาย, ที่จะเสียชีวิต.
การรอดชีวิต, และ มีชีวิตอยู่ ในแต่ละช่วงเวลา ในแต่ละวัน, เป็นสิ่งที่ดีที่สุด, ในทุกสถานที่ ทุกเวลา และ ทุกสถานการณ์.
เป็นวิธีการฝึกซ้อมสมองและความจำของท่าน; ทุกอย่าง, ผ่านสายตา ผ่านหู ผ่านสัมผัส เพียงครั้งเดียว, จำได้หมด.
เหมือนการฝึกซ้อมของนักกีฬา ที่จะไปแข่งขันในระดับประเทศ ในระดับโลก, อย่างทรหดอดทน. อุตส่าห์ฝึกซ้อมหลายปี, อาจจะได้แสดงออกไม่ถึงนาที.
ไม่ต่างจากท่านที่หาเลี้ยงชีวิตด้วยการขับรถแท็กซี่ (เฉลิม บุญรัตน์) ในเมืองหลวง, สมัย ยังไม่มีแผนที่. จะต้องจำให้ได้ทุกเส้นทาง ตรอก ซอย ทางลัด, ในสมอง. ถึงแม้ว่า, จะไม่ได้เรียน.
ผิดพลาดกับเส้นทาง, ก็เพียงเสียเวลาและขาดทุน, ที่จะมีชีวิตอยู่ได้.
สมองท่านที่ขับรถแท็กซี่ หมุนเร็ว และ จะต้องตัดสินใจเร็วมาก, หมุนเร็วกว่า ท่านที่นั่งหมุนปากกาในที่ทำงาน, เคยเห็นบ่อย.
ท่านที่ขับรถแท็กซี่, เป็นการขนส่งชีวิต, ให้ถึงจุดหมาย, อย่างปลอดภัย, จะต้องรู้สภาวะจราจรติดขัด, ถนนติดขัด (นำ้ท่วม, อุบัติเหตุ, ช่วงเวลาติดขัด, อื่นๆ).
ท่านที่ขับรถแท็กซี่, สูงสุดได้สี่คะแนน; ปลอดภัยกลับบ้าน, ผู้โดยสารปลอดภัย, ทำเวลา, ไม่ขาดทุนค่าเช่ารถ, ในแต่ละวัน.
ห้องเรียนของท่านที่ขับรถแท็กซี่กว้างใหญ่มาก, ทั้งเมืองหลวง, เนื้อหาวิชาที่จะต้องเรียนรู้, เป็นวิชาใหม่ๆ, ตลอดเวลา ทุกวัน, ไม่มีกำหนด, ตัดคะแนนทุกวัน. สมองจึงทำงาน, คำนวณตลอด, จากตื่นถึงหลับ, ไม่มีเวลาอื่นๆว่าง.
###
ไม่เหมือนการเรียนในห้องเรียน, ผิดพลาด, มีโอกาสทำใหม่เสมอ, แม้กระทั่ง ให้ซ้ำชั้น
แต่ว่า, ไปส่อนปลา หว่านแห ใส่มอง ในยามคืน ในความมืด, มีโอกาสเพียงครั้งเดียว, และจะต้องมั่นยำ.
ผิดพลาด, อาจจะได้ขอนไม้ พุ่มหนาม, กลับบ้าน, ทุกคนรออยู่ที่บ้าน ก็เพียงอด.
###
ปลาตัวใหญ่ๆ ดีๆ, จะซ่อนจากความคิดของท่านไม่ได้, ไม่ผ่านจาก จินตนาการ ของท่าน.
ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต, อาจจะต้องมองให้ลึก, ถึงจะเห็น ถึงจะรู้ได้.
การมีชีวิตแบบเรียบง่าย, ง่ายๆ, สะดวกสบาย, จึงเหมือนกับปลานำ้ตื้น, ซึ่งไม่ค่อยปลอดภัย และ มีสารอาหารที่ดี น้อยมาก, ให้กับชีวิต; จึง เป็นปลาตัวเล็กๆ ผอมๆ, ไม่เป็นปลา ตัวใหญ่ๆ และ “สวย” งาม.
อะไรก็ตาม ในชีวิต, อยากจะรู้ว่า สูงแค่ไหน ลึกแค่ไหน, ความทรหดอดทน จะมากแค่ไหน, ความสวยงาม ของการมีชีวิต จะสับสนแค่ไหน.
แต่ว่า, ก็ไม่ใช่ว่า จะได้ปลาที่เพ้อฝัน จินตนาการ ที่อยู่ในนำ้ลึกเสมอ; ถึงแม้ว่า จะเป็นปลา ที่เห็นๆ และ คาดคิด. ไม่ว่า, จะพยายามสุดๆ แค่ไหนก็ตาม.
พระสมุทรสุดลึกล้น คณนา
สายดิ่งทิ้งทอดมา หยั่งได้
เขาสูงอาจวัดวา กำหนด
จิตมนุษย์นี้ไซร้ ยากแท้ หยั่งถึง
== โคลงโลกนิติ ==
ปลานำ้ลึก