ไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง

เรื่องนี้เป็นรักในวัยเรียนนะครับขอสรุปสั้นๆเลยนะครับคือผมมีคนที่ตามจีบอยู่3ปีเขาไม่ค่อยสนใจผมหรอกเวลาผมทักปก็ไม่ค่อยตอบตามภาษาอะเนาะจนผมเลิกจีบไปแล้วแล้วเค้าเหมือนคิดได้หรืออะไรไม่รู้เค้ากลับมาคุยกับผมแค่เดือนเดียวผมก็ใจอ่อนให้เค้าจนได้คบกันผมไม่รู้หรอกว่าเค้าคบกับผมเพราะสงสารหรืออะไรแต่รู้ไหมว่าตอนที่เค้ามาจีบผม...ผมหมดรักหมดความชอบเค้าไปแล้วแต่ผมโง่หรืออะไรไม่รู้ก็ดันไปตอบตกลงเค้าจนคบกันมาสักพักก็รู้ว่าเขารักผมจริงแต่ผมกับมีความรู้สึกครึ่งๆกลางๆไม่รู้ว่าตัวเองรักเค้าจริงหรือเปล่าแต่ก็คิดว่าคบไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รักเค้าเองแหละจนคบกันมาได้8เดือน(ลักษณะนิสัยของเขาหลังคบกันมาผมก็ได้รู้ว่าเขาเป็นคนงี่เง่ามากขี้น้อยใจขี้วีนซึ่งมันไม่โอเคผมก็คิดนะว่าถ้ามีแฟนก็อาจจะเป็นแบบนี้ต้องรับมือให้ไหวแต่มันเป็นแบบนี้ทุกวันอาจไม่ทุกวันแล้วบวกกับผมเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรแบบนี้มากไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบคนงี่เง่านะผมเข้าใจผู้หญิงมันมีกันได้แต่อันนี้คือบอกจะปรับๆจะแก้ๆหลายรอบแล้วจนผมเอือมผมไม่ใช่ว่าเขาจะแย่อยู่ฝ่ายเดียวนะผมก็เหมือนกันแต่ผมก็ปรับให้เขาแล้วทั้งเวลาอะไรผมให้หมดเลยจนผมไม่มีเวลาไปอยู่กับเพื่อนหรือแม้กระทั่งอยู่กับตัวเองแต่พอผมบอกเค้าว่าจะไปหสเพื่อนนะเค้ากับชักสีหน้าไม่พอใจถ้าเป็นในแชทก็จะพิมมาห้วนๆแบบเห็นได้ชัดว่าน้อยใจผมรู้ว่าเขาอยากอยู่กับผมแต่การที่เขาทำแบบนี้มันอาจเป็นกรงขังผมไว้ผมไม่เป็นตัวเองตั้งแต่ที่คบกับเขาแรกๆมันก็ดีหลังมันเริ่มเครียดทุกวันๆ)ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเค้านะครับผมรักเค้ามากแต่หลังจากที่คบมามันกับไม่เหมือนที่คิดมันกลายเป็นว่าผมเหนื่อยกับเค้าตำว่ารักก็พูดไม่ได้เต็มปากอีกต่อไปอยู่จนมาวันนี้ผมอยากพอแล้วอยากใช้ชีวิตในวัยเรียนให้สนุกไม่อยากทุกข์ไม่อยากเครียดแต่พอผมพูดเรื่องที่ดูเหมือนจะเลิกกับเค้าเค้าร้องไห้พอผมเห็นผมกับสะเทือนใจเพราะชีวิตนี้ไม่เคยทำผญร้องไห้จนผมสงสารว่าถ้าแยกกันเขาจะอยู่ยังไง ขอบคุณที่ทนอ่านครับ.