สวัสดีครับ! สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาเพื่อน ๆ ได้พักผ่อนกันจนอิ่มหนำสำราญหรือยังครับ? เวลาพักมันช่างวิ่งเร็วกว่าแสงจริง ๆ แค่กระพริบตาสองสามครั้งก็โผล่มาอยู่ที่ทำงานโดยไม่รู้ตัว ขอให้งานวันนี้ราบรื่นนะครับ
วันนี้ผมมีเรื่องหนึ่งที่อยู่ดี ๆ ก็คิดขึ้นมา นั่นก็คือ
"คุณค่าที่แท้จริงของการแสดงความเคารพ" ผมไม่ได้หมายถึงแค่การไหว้หรือการกราบไหว้พระนะครับ แต่รวมถึงทุกการแสดงออกที่คนไทยใช้กัน เช่น การโค้งคำนับ หรือการนั่งต่ำกว่าผู้ใหญ่
ผมเชื่อว่าการแสดงความเคารพนั้นเป็นเรื่องของการแสดงออกถึงคุณค่าที่เรานับถือในตัวบุคคลนั้น ซึ่งต้องอาศัยทั้งท่าทาง วาจา และแววตา แต่เพื่อน ๆ ว่ามันแปลกไหมครับ ที่คนส่วนใหญ่กว่า 90% กลับแสดงความเคารพโดยอัตโนมัติ? มือไม้ต้องอ่อนและไวโดยไม่ต้องใช้สมาธิคิดเลย เหมือนกับการขับรถที่ร่างกายทำงานไปเองโดยที่เราไม่ต้องโฟกัสมากนัก
ผมไม่ได้มองว่าการไหว้ไปตามจารีตประเพณีหรือมารยาทสังคมเป็นเรื่องผิดนะครับ เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของการสืบทอดวัฒนธรรมที่ดีงาม แต่มันจะดียิ่งกว่ามากหากเราตั้งใจทำมันจริงๆ เพราะการแสดงความเคารพที่มาจากใจนั้นส่งผลดีหลายด้านเลยครับ
ต่อตัวเอง: การแสดงความเคารพอย่างตั้งใจคือการฝึกสมาธิอย่างหนึ่ง ทำให้เราได้กลับมาอยู่กับปัจจุบันและตระหนักถึงคุณค่าในตัวเองและผู้อื่น การกระทำที่เต็มไปด้วยความรู้สึกจะช่วยสร้างความภาคภูมิใจ และทำให้เราเป็นคนที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างแท้จริง
ต่อผู้อื่น: เมื่อเราแสดงความเคารพจากใจจริง มันจะส่งผ่านพลังงานไปถึงอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ทำให้เขารู้สึกว่าได้รับเกียรติและมีตัวตน การกระทำเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความตั้งใจนี้จะช่วยสร้างและกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
ต่อสังคม: หากทุกคนในสังคมตระหนักถึงคุณค่าของการแสดงความเคารพอย่างตั้งใจ สังคมจะถูกขับเคลื่อนด้วยความเห็นอกเห็นใจและความเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น การสื่อสารจะมีความหมายและจริงใจกว่าเดิม ช่วยลดความขัดแย้ง และเสริมสร้างรากฐานของวัฒนธรรมอันดีงามให้มั่นคงและยั่งยืน
เพราะถ้าเรายังทำไปโดยไม่รู้จริงๆ ว่าทำเพื่ออะไร การแสดงความเคารพนั้นก็จะผิดเพี้ยนไปเรื่อย ๆ และจะส่งต่อออกไปสู่รุ่นต่อ ๆ ไปอย่างไม่สมบูรณ์ครับ
ผมจึงอยากถามความเห็นเพื่อนๆเกี่ยวกับเรื่องนี้กันครับว่า
"เราได้เป็นแบบอย่างที่ดีจริงๆแล้วหรือยัง แล้วแบบอย่างที่ดีในความคิดของเพื่อนๆนั้นต้องเป็นแบบไหน"
เมื่อความเคารพกลายเป็นเรื่องอัตโนมัติ
วันนี้ผมมีเรื่องหนึ่งที่อยู่ดี ๆ ก็คิดขึ้นมา นั่นก็คือ "คุณค่าที่แท้จริงของการแสดงความเคารพ" ผมไม่ได้หมายถึงแค่การไหว้หรือการกราบไหว้พระนะครับ แต่รวมถึงทุกการแสดงออกที่คนไทยใช้กัน เช่น การโค้งคำนับ หรือการนั่งต่ำกว่าผู้ใหญ่
ผมเชื่อว่าการแสดงความเคารพนั้นเป็นเรื่องของการแสดงออกถึงคุณค่าที่เรานับถือในตัวบุคคลนั้น ซึ่งต้องอาศัยทั้งท่าทาง วาจา และแววตา แต่เพื่อน ๆ ว่ามันแปลกไหมครับ ที่คนส่วนใหญ่กว่า 90% กลับแสดงความเคารพโดยอัตโนมัติ? มือไม้ต้องอ่อนและไวโดยไม่ต้องใช้สมาธิคิดเลย เหมือนกับการขับรถที่ร่างกายทำงานไปเองโดยที่เราไม่ต้องโฟกัสมากนัก
ผมไม่ได้มองว่าการไหว้ไปตามจารีตประเพณีหรือมารยาทสังคมเป็นเรื่องผิดนะครับ เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของการสืบทอดวัฒนธรรมที่ดีงาม แต่มันจะดียิ่งกว่ามากหากเราตั้งใจทำมันจริงๆ เพราะการแสดงความเคารพที่มาจากใจนั้นส่งผลดีหลายด้านเลยครับ
ต่อตัวเอง: การแสดงความเคารพอย่างตั้งใจคือการฝึกสมาธิอย่างหนึ่ง ทำให้เราได้กลับมาอยู่กับปัจจุบันและตระหนักถึงคุณค่าในตัวเองและผู้อื่น การกระทำที่เต็มไปด้วยความรู้สึกจะช่วยสร้างความภาคภูมิใจ และทำให้เราเป็นคนที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างแท้จริง
ต่อผู้อื่น: เมื่อเราแสดงความเคารพจากใจจริง มันจะส่งผ่านพลังงานไปถึงอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ทำให้เขารู้สึกว่าได้รับเกียรติและมีตัวตน การกระทำเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความตั้งใจนี้จะช่วยสร้างและกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
ต่อสังคม: หากทุกคนในสังคมตระหนักถึงคุณค่าของการแสดงความเคารพอย่างตั้งใจ สังคมจะถูกขับเคลื่อนด้วยความเห็นอกเห็นใจและความเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น การสื่อสารจะมีความหมายและจริงใจกว่าเดิม ช่วยลดความขัดแย้ง และเสริมสร้างรากฐานของวัฒนธรรมอันดีงามให้มั่นคงและยั่งยืน
เพราะถ้าเรายังทำไปโดยไม่รู้จริงๆ ว่าทำเพื่ออะไร การแสดงความเคารพนั้นก็จะผิดเพี้ยนไปเรื่อย ๆ และจะส่งต่อออกไปสู่รุ่นต่อ ๆ ไปอย่างไม่สมบูรณ์ครับ
ผมจึงอยากถามความเห็นเพื่อนๆเกี่ยวกับเรื่องนี้กันครับว่า "เราได้เป็นแบบอย่างที่ดีจริงๆแล้วหรือยัง แล้วแบบอย่างที่ดีในความคิดของเพื่อนๆนั้นต้องเป็นแบบไหน"