สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้หนูอายุ 17 แล้ว อยู่ ม.6 และจะอายุ 18 ในเดือนมกราคมที่กำลังจะถึงนี้ค่ะ และหนูเริ่มมีความอยากเป็นผู้ชายตอนขึ้น ม.4 ต้นเทอม
พอขึ้นม.ปลาย หนูก็เริ่มสังเกตเห็นเพื่อนผู้ชายหลายคนที่เคยตัวเตี้ยตัวสูงขึ้น บางคนมีกล้าม ขยับตัวได้ง่ายๆ ดูมีอิสระ มีแรงเยอะ ในขณะที่หนูคอยระแวงตลอดว่าจะมีใครมองไหม ตัวหนูเองไม่ได้สวยนะคะ หน้าเหมือนพ่อมาก แบบเหมือนจริงๆ5555 ที่หนูกลัวคนมองเพราะกลัวถูกหัวเราะหรือล้อน่ะค่ะเพราะตัวเองหน้าเหมือนผู้ชาย มีขนหน้าแข้ง ขนตามตัว มีหนวดเป็นเส้นสองสามเส้นออกมาตรงคาง เสียงทุ้มจนดูเหมือนเสียงเด็กผู้ชายที่ยังเสียงไม่แตก และก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมตัวเองไม่เกิดมาเป็นผู้ชาย ชีวิตคงจะง่ายกว่านี้ มีความมั่นใจในตัวเองมากกว่า
อย่างที่บอกค่ะ คือเริ่มรู้สึกตอนม.4 แต่ยังไม่ชัวร์เลยรอให้เวลาผ่านมาจนใกล้เวลาจะยื่นพอร์ตโฟลิโอเข้ามหาลัยแล้วเพิ่งชัวร์ค่ะ หนูนึกภาพตัวเองเป็นผู้ชายทำอะไรหลายๆอย่างที่ตัวเองตอนนี้ไม่กล้าทำ รวมถึงภาพครอบครัวด้วย และรู้สึกมีความสุขมาก รู้สึกสบายใจในภาพจินตนาการน่ะนะคะ หนูคิดว่าถ้าทำในร่างนี้มันไม่เติมเต็มในหลายๆเรื่องเลยค่ะ
สำหรับเรื่องครอบครัว หนูมีพ่อ แม่ และพี่สาวคนโตค่ะ อายุห่างกันประมาณ 11-12 ปี ตอนนี้หัวหน้าครอบครัวเป็นพี่สาวค่ะ เพราะคุณพ่อเริ่มแก่ตัวลง ออกไปทำงานนานๆเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้
หนูสนิทกับแม่ที่สุด หนูเคยลองแกล้งถามแม่แบบดูไม่จริงจังมาก แค่บ่นๆว่า อยากเป็นผู้ชายจังเลย แต่แม่คือหืออออ ไม่เอาๆ ทำทำไม เป็นผู้หญิงก็ดีอยู่แล้ว ล่าสุดที่ถามึคือปีที่แล้วค่ะ ส่วนพ่อกับพี่สาวหนูยังไม่ได้ถามค่ะ แต่หนูคิดว่าพ่อคงไม่ว่าอะไรค่ะ ตอนหนูเลือกลงสายศิลป์ เลือกโฟกัสวิชาภาษาอังกฤษไม่ใช่วิทย์คณิตเหมือนลูกคนอื่นๆพ่อก็สนับสนุน ตอนที่เปลี่ยนใจอยากเป็นนักวาดรูป ยักออกแบบ พ่อก็ไม่ว่าอะไรค่ะ แค่อย่าทำตัวไส้แห้งเกินไปก็พอ หนูไม่กังวลกับพ่อค่ะ ณ ตอนนี้ แต่กับแม่และพี่สาวมากกว่า
พี่สาวหนูอายุห่างจากหนูมากจนเราไม่ค่อยสนิทกัน และตอนเด็กๆพี่ก็ชอบดุด่าหนูบ่อยๆเวลาสอนหนูทำการบ้าน ปั่นจักรยาน ขับรถ หรือแค่ฉีกเครปกินไม่เป็น มัดถุงแกงไม่ได้ จำเบอร์พ่อกับแม่ไม่ได้ ตอนหนูอยู่ป.2 เพิ่งฝึกปั่นจักรยานแล้วล้ม ร้องไห้หนัก พี่ก็แค่ตะคอกให้หยุดร้อง ทำให้หนูกลัวพี่มาตั้งแต่เด็กๆ แม้จะไม่เคยถูกลงไม้ลงมือจริงๆ
พอโตขึ้นมาก็ไม่ถึงขั้นเกลียดนะคะ หนูรักพี่อยู่ พี่ซื้อของให้หนูหลายอย่าง คอยไปรับไปส่ง พาหนูไปกินของอร่อยๆ แพงๆ แต่ยังไงหนูก็ลืมเรื่องตอนเด็กไม่ได้ เวลาจะถามอะไรสักอย่างหนูระแวงตลอดเลยว่าจะโดนดุกลับไหม หนูไม่รู้จะเริ่มถามยังไงดีค่ะ ทั้งกับแม่และพี่ แต่กับพ่อหนูรู้สึกโอเค
นอกจากนี้ หนูได้ลองไปศึกษาข้อมูลมาบ้างค่ะ หนูรู้ตัวว่าก่อนจะเทคฮอร์โมนได้คงต้องออกกำลังกายก่อน หนูคาดว่าตัวเองน่าจะเป็น PCOS ค่ะ เพราะประจำเดือนมาไม่ปกติและตัวเองอ้วนด้วย
ทั้งนี้ทั้งนั้นหนูไม่ได้มีแพลนว่าจะเทคฮอร์โมนตอนนี้ค่ะ ยังไม่พร้อมแน่ๆ แต่อยากทราบว่าควรคุยกับครอบครัวจริงๆจังๆตอนนี้เลยดีไหมคะ ควรไปปรึกษาแพทย์ตอนนี้เลยไหมว่าต้องทำอะไรบ้างนอกเหนือจากนี้เพื่อที่จะเทคฮอร์โมนได้ และรับคำแนะนำทางการแพทย์อื่นๆด้วยค่ะ หนูอยากจะเข้ามหาลัยแบบที่เป็นตัวเองค่ะถ้ายังพอเป็นไปได้ 🙏 (ถ้าติดแท็กไม่ถูกขออภัยนะคะ)
อยากเป็นผู้ชายข้ามเพศ ควรเริ่มต้นตอนนี้เลยดีไหม
พอขึ้นม.ปลาย หนูก็เริ่มสังเกตเห็นเพื่อนผู้ชายหลายคนที่เคยตัวเตี้ยตัวสูงขึ้น บางคนมีกล้าม ขยับตัวได้ง่ายๆ ดูมีอิสระ มีแรงเยอะ ในขณะที่หนูคอยระแวงตลอดว่าจะมีใครมองไหม ตัวหนูเองไม่ได้สวยนะคะ หน้าเหมือนพ่อมาก แบบเหมือนจริงๆ5555 ที่หนูกลัวคนมองเพราะกลัวถูกหัวเราะหรือล้อน่ะค่ะเพราะตัวเองหน้าเหมือนผู้ชาย มีขนหน้าแข้ง ขนตามตัว มีหนวดเป็นเส้นสองสามเส้นออกมาตรงคาง เสียงทุ้มจนดูเหมือนเสียงเด็กผู้ชายที่ยังเสียงไม่แตก และก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมตัวเองไม่เกิดมาเป็นผู้ชาย ชีวิตคงจะง่ายกว่านี้ มีความมั่นใจในตัวเองมากกว่า
อย่างที่บอกค่ะ คือเริ่มรู้สึกตอนม.4 แต่ยังไม่ชัวร์เลยรอให้เวลาผ่านมาจนใกล้เวลาจะยื่นพอร์ตโฟลิโอเข้ามหาลัยแล้วเพิ่งชัวร์ค่ะ หนูนึกภาพตัวเองเป็นผู้ชายทำอะไรหลายๆอย่างที่ตัวเองตอนนี้ไม่กล้าทำ รวมถึงภาพครอบครัวด้วย และรู้สึกมีความสุขมาก รู้สึกสบายใจในภาพจินตนาการน่ะนะคะ หนูคิดว่าถ้าทำในร่างนี้มันไม่เติมเต็มในหลายๆเรื่องเลยค่ะ
สำหรับเรื่องครอบครัว หนูมีพ่อ แม่ และพี่สาวคนโตค่ะ อายุห่างกันประมาณ 11-12 ปี ตอนนี้หัวหน้าครอบครัวเป็นพี่สาวค่ะ เพราะคุณพ่อเริ่มแก่ตัวลง ออกไปทำงานนานๆเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้
หนูสนิทกับแม่ที่สุด หนูเคยลองแกล้งถามแม่แบบดูไม่จริงจังมาก แค่บ่นๆว่า อยากเป็นผู้ชายจังเลย แต่แม่คือหืออออ ไม่เอาๆ ทำทำไม เป็นผู้หญิงก็ดีอยู่แล้ว ล่าสุดที่ถามึคือปีที่แล้วค่ะ ส่วนพ่อกับพี่สาวหนูยังไม่ได้ถามค่ะ แต่หนูคิดว่าพ่อคงไม่ว่าอะไรค่ะ ตอนหนูเลือกลงสายศิลป์ เลือกโฟกัสวิชาภาษาอังกฤษไม่ใช่วิทย์คณิตเหมือนลูกคนอื่นๆพ่อก็สนับสนุน ตอนที่เปลี่ยนใจอยากเป็นนักวาดรูป ยักออกแบบ พ่อก็ไม่ว่าอะไรค่ะ แค่อย่าทำตัวไส้แห้งเกินไปก็พอ หนูไม่กังวลกับพ่อค่ะ ณ ตอนนี้ แต่กับแม่และพี่สาวมากกว่า
พี่สาวหนูอายุห่างจากหนูมากจนเราไม่ค่อยสนิทกัน และตอนเด็กๆพี่ก็ชอบดุด่าหนูบ่อยๆเวลาสอนหนูทำการบ้าน ปั่นจักรยาน ขับรถ หรือแค่ฉีกเครปกินไม่เป็น มัดถุงแกงไม่ได้ จำเบอร์พ่อกับแม่ไม่ได้ ตอนหนูอยู่ป.2 เพิ่งฝึกปั่นจักรยานแล้วล้ม ร้องไห้หนัก พี่ก็แค่ตะคอกให้หยุดร้อง ทำให้หนูกลัวพี่มาตั้งแต่เด็กๆ แม้จะไม่เคยถูกลงไม้ลงมือจริงๆ
พอโตขึ้นมาก็ไม่ถึงขั้นเกลียดนะคะ หนูรักพี่อยู่ พี่ซื้อของให้หนูหลายอย่าง คอยไปรับไปส่ง พาหนูไปกินของอร่อยๆ แพงๆ แต่ยังไงหนูก็ลืมเรื่องตอนเด็กไม่ได้ เวลาจะถามอะไรสักอย่างหนูระแวงตลอดเลยว่าจะโดนดุกลับไหม หนูไม่รู้จะเริ่มถามยังไงดีค่ะ ทั้งกับแม่และพี่ แต่กับพ่อหนูรู้สึกโอเค
นอกจากนี้ หนูได้ลองไปศึกษาข้อมูลมาบ้างค่ะ หนูรู้ตัวว่าก่อนจะเทคฮอร์โมนได้คงต้องออกกำลังกายก่อน หนูคาดว่าตัวเองน่าจะเป็น PCOS ค่ะ เพราะประจำเดือนมาไม่ปกติและตัวเองอ้วนด้วย
ทั้งนี้ทั้งนั้นหนูไม่ได้มีแพลนว่าจะเทคฮอร์โมนตอนนี้ค่ะ ยังไม่พร้อมแน่ๆ แต่อยากทราบว่าควรคุยกับครอบครัวจริงๆจังๆตอนนี้เลยดีไหมคะ ควรไปปรึกษาแพทย์ตอนนี้เลยไหมว่าต้องทำอะไรบ้างนอกเหนือจากนี้เพื่อที่จะเทคฮอร์โมนได้ และรับคำแนะนำทางการแพทย์อื่นๆด้วยค่ะ หนูอยากจะเข้ามหาลัยแบบที่เป็นตัวเองค่ะถ้ายังพอเป็นไปได้ 🙏 (ถ้าติดแท็กไม่ถูกขออภัยนะคะ)