ในที่ทำงานแห่งหนึ่ง…
มีพนักงานคนหนึ่ง ตื่นเช้าทุกวัน
ฝ่ารถติด ฝ่าฝน ฝ่าความง่วง ไปถึงที่ทำงานให้ทันเวลา
ทำงานเต็มที่แทบทุกนาทีของวัน
แต่ไม่ว่าพยายามแค่ไหน…ก็ไม่เคยพอ
ผลงานดีแค่ไหน ก็ “เสมอตัว” ไม่มีคำชม
แต่ถ้าพลาดแม้เพียงเล็กน้อย กลับโดนตำนิอย่างรุนแรงราวกับ...ฟ้าผ่า
ทำงานช้าไปนิด…ก็ถูกหาว่าอู้ ทั้งที่หัวใจเต้นแข่งกับเข็มนาฬิกามาตลอด
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมทุกวัน
เก้าอี้ที่ควรเป็นที่ทำงานเพื่อสร้างอนาคต
กลับกลายเป็น “เก้าอี้ประหารความสุขในชีวิต” ทีละ...น้อย
วันแล้ววันเล่า
บางที…ไม่ว่าเราจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่มีวันพอ
เขารู้ดีว่าการลาออกไม่ใช่ทางออกง่ายๆ
เพราะภาระ ค่าครองชีพ และข้อจำกัดต่างๆ
บังคับให้ต้องนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไป และต่อไป
แม้ไม่มีใครเห็นน้ำตาที่เก็บซ่อนไว้
แม้ไม่มีใครรู้ว่าข้างหลังรอยยิ้ม คือ ความเหนื่อยล้าที่แทบหายใจไม่ออก
แต่ในความมืดหม่นนั้น
เขายังเลือกที่จะหาความรู้เพิ่ม พัฒนาตัวเอง
เพราะอย่างน้อย…ถ้าโลกนี้ไม่ยอมให้โอกาส
เขาก็จะสร้างโอกาสให้ตัวเองในวันหนึ่ง
#ใครไม่ฟังเราฟัง…อยากบอกกับใครที่กำลังรู้สึกแบบเขาว่า
คุณไม่ได้ไร้ค่าเพราะคำพูดของใคร
คุณไม่ได้ไร้ความสามารถเพราะผลประเมินที่ไม่ยุติธรรม
คุณยังมีคุณค่า…และคุณยังเป็นคนเก่งเสมอ
วันนี้อาจไม่ใช่วันที่คุณได้รับสิ่งที่สมควรได้
แต่ถ้าคุณยังไม่หยุดพัฒนา วันหนึ่ง
คุณจะได้ยืนอยู่ในที่ที่หัวใจของคุณไม่ถูกประหารอีกต่อไป
เพราะ “ใครไม่ฟัง…เราฟัง” จะอยู่ตรงนี้เสมอ
ไม่ว่าในวันที่คุณยิ้ม หรือวันที่น้ำตาไหลจนหมดแรง
เราจะคอยฟัง คอยรับรู้
และคอยย้ำกับคุณว่า… คุณมีค่าเสมอ
#ชีวิตคนทํางาน #bettereveryday #youcantellus #เก้าอี้ประหารความสุข
“เก้าอี้ประหารความสุขในชีวิต”