10 อันดับจังหวัดในไทยที่มีประชากรอยู่อาศัย “น้อยที่สุด” ปี 2568 มีบ้านเราไหม?

10 อันดับจังหวัดในไทยที่มีประชากรอยู่อาศัย “น้อยที่สุด” ปี 2568 พร้อมสาเหตุและตารางเทียบพื้นที่–ความหนาแน่น

อัปเดตลำดับล่าสุดปี 2568 ตามข้อมูลทะเบียนราษฎร กรมการปกครอง (อ้างอิงเดือนมกราคม 2568) จังหวัดที่มี “จำนวนประชากรน้อยที่สุด” ยังคงกระจุกตัวทั้งจังหวัดพื้นที่เล็กในภาคกลาง จังหวัดชายฝั่งอันดามัน/ตะวันออกที่มีเกาะจำนวนมาก ไปจนถึงจังหวัดภูเขาชายแดนภาคเหนือที่อยู่อาศัยได้จริงค่อนข้างจำกัด

สรุปสาเหตุที่ทำให้ “คนอยู่น้อย”

พื้นที่เล็กหรือเป็นพื้นที่เกาะ ทำให้พื้นที่อยู่อาศัย/พัฒนาเมืองจำกัด (เช่น สมุทรสงคราม, สิงห์บุรี, ตราด)

ภูมิประเทศเป็นภูเขา ป่าทึบ แนวกันเขตป่าอนุรักษ์สูง (เช่น แม่ฮ่องสอน)

การย้ายถิ่นเพื่อการงาน/การศึกษาไปศูนย์กลางเศรษฐกิจ

โครงสร้างพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นชนบท ความหนาแน่นกิจกรรมทางเศรษฐกิจต่ำ

10 อันดับจังหวัดที่ “คนอยู่น้อยที่สุด” ปี 2568

สมุทรสงคราม – 186,784 คน

ระนอง – 192,927 คน

สิงห์บุรี – 199,803 คน

ตราด – 226,517 คน

นครนายก – 259,770 คน

พังงา – 266,296 คน

อ่างทอง – 268,875 คน

แม่ฮ่องสอน – 288,082 คน

ชัยนาท – 313,759 คน

สตูล – 324,879 คน

หมายเหตุวิธีการ: จำนวนประชากรอ้างอิงทะเบียนราษฎร กรมการปกครอง (ม.ค. 2568) ส่วน “พื้นที่จังหวัด” อ้างอิงเอกสารหน่วยงานรัฐ/ราชการและฐานข้อมูลวิกิพีเดียภาษาไทยที่สอดคล้องกัน เพื่อคำนวณ “ความหนาแน่นประชากร (คน/ตร.กม.)”

อ่านแนวโน้มจากตัวเลข

จังหวัดพื้นที่เล็ก (สมุทรสงคราม, สิงห์บุรี, อ่างทอง) มี “ความหนาแน่นสูง” เมื่อเทียบกับจังหวัดคนเท่ากัน

จังหวัดชายแดนภูเขา อย่างแม่ฮ่องสอน มีพื้นที่ใหญ่แต่ความหนาแน่น “ต่ำสุด” ในกลุ่ม เนื่องจากข้อจำกัดภูมิประเทศและโครงสร้างเศรษฐกิจ

จังหวัดชายฝั่ง–หมู่เกาะ (ระนอง, ตราด, พังงา, สตูล) มีพื้นที่น้ำ/ป่าและเกาะจำนวนมาก ทำให้พื้นที่อยู่อาศัยจริงจำกัด ความหนาแน่นจึงไม่สูง