เรารู้สึกไม่ชอบพ่อตัวเองมากเลยค่ะ

ปกติแล้วเขาไม่ค่อยอยู่บ้านค่ะ
แล้วจะมีสัก1-2วันต่ออาทิตย์ที่เขาจะอยู่บ้าน
ตอนที่เขาอยู่ ​เรารู้สึกว่ามันทรมานมากเลยค่ะ รังเกียจมาก
ไม่อยากจะสนทนาด้วยเลย
แค่เค้าอยู่บ้านเราก็รู้สึกไม่อยากอยู่ที่บ้านแล้ว
จากที่อารมณ์ดีๆ กลายเป็นคนอารมณ์เสีย
พอเห็นหน้า หรือแค่ได้รู้ถึงการที่เขามีตัวตนอยู่ไกล้ๆก็รู้สึกรังเกียจมากๆ
เหมือนจะเกี่ยวกับปมตอนเด็กมั้ยคะ
คือเขานอกใจแม่เรา จนหย่ากัน
ทำให้เราต้องไปเจอเรื่องเลวร้ายจากพ่อเลี้ยงที่เป็นแฟนใหม่ของแม่
แล้วปัจจุบัน เขามีแฟนใหม่ ก็ยังมีชู้อยู่เหมือนเดิม
เรารู้สึกรังเกียจเขามากจริงๆ
​ไม่อยากจะมองว่าเป็นมนุษย์คนนึงด้วยซ้ำ
แต่เราก็มองว่าเขาก็เป็นพ่อที่ไม่ได้แย่ขนาดนั้น อย่างน้อยก็เลี้ยงให้เราโตได้
แล้วเขาก็มีมุมมองแปลกๆที่ชอบมาสอนเรา
ว่าแบบ ถ้าเราโดนนอกใจ คือเราผิดเองนะ คือเราไม่ดีพอ
ตัวของเราก็แบบ เควสชั่นมาร์คขึ้นหัว
คนโดนนอกใจจะผิดได้ยังไง คนนอกใจสิผิดที่เลว
แล้วเหมือนเขาพยายามหาเรื่องบ่นอยู่ตลอด
ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยขนาดไหน มันทำให้เรารำคาญมากค่ะ
เราไม่ชอบคนพูดมาก
เรา​บอกไปหลายรอบแล้ว
​ให้พูดแค่เรื่องจำเป็น
เขาก็ยังพูดมากอยู่ดีค่ะ
เรื่องเล็กๆน้อยพวกนี้ทำให้เรายิ่งไม่พอใจเขาไปอีกค่ะ

จริงๆอยากได้คำปรึกษามากๆ แต่ว่าเล่าไม่ค่อยเก่ง
จากที่เห็นมาข้างต้น มีอะไรจะแนะนำบ้างมั้ยคะ
ถ้ามีขอรบกวนหน่อยนะคะ


ตอนนี้รู้สึกไม่ชอบชีวิตตัวเองสุดๆเลยค่ะ

สิ่งที่เคยทำมาจนถึงตอนนี้ คือเงียบ ไม่สนใจค่ะ ทำเป็นเมิน
แต่มันดันทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิม คือแค่เรารู้สึกว่าเขาอยู่ไกล้ ก็ไม่ชอบใจแล้ว ตอนนี้ถึงเขาจะไม่พูดอะไรเราก็ไม่อยากเข้าไกล้เขาอยู่ดีค่ะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ😀