สวัสดีครับ ตอนนี้อยุ่ 20 ครับ ผมเป็นลูกชายเกิดในครอบครัวเชื้อสายจีนครับ และผมเป็นเกย์ครับ ผมอยู่กับแม่กับอากงในบ้าน 3 พ่อมีครอบครัวใหม่ ตาของผมเป็นคนดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก เรื่องราวมีอยู่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแม่ค่อนข้างไม่ดีมานานแล้วครับ บ่อยครั้งที่เราสองคนไม่เข้าใจและไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย โดยเฉพาะแม่ครับ แต่ผมก็ทำตามทุกอย่างที่แม่พูดหรือสั่งนะครับ ยกเว้น...
เรื่องมันเกิดมาตั้งแต่ ผมยังเด็ก ผมบอกแม่ว่าผมชอบเพศเดียวกัน ทำให้แม่ผิดหวังในตัวผมมากๆ เพราะกลัวว่าผมจะไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายที่ดูแลครอบครัวได้ แต่ผมก็ไม่รู้สึกผิดอะไร เพราะผมก็ไม่ได้ผิดอะไร... แม่ก็ค่อนข้างรับไม่ได้เวลาผมทำตัวออกสาวในบางครั้ง หรือมีแฟนเป็นผู้ชาย
ย้อนกลับไปตอนผมอายุ 16 ปี ผมไปเรียน ปวช. ฝึกงานได้เงิน 3 เดือน เรียน 3 เดือน ผมทำงานมีรายได้เป็นของตัวเอง และเพื่อช่วยแม่ของผมเพราะฐานะการเงินของแม่ไม่ดี พอผมมีรายได้แม่ก็เลยปล่อยให้ผมดูแลตัวเองทุกอย่างตั้งแต่นั้น หาข้าวกินเอง ดูแลตัวเองทุกอย่าง ดูแลบ้านทุกอย่าง งานบ้านผมทำเองทั้งหมดคนเดียวตั้งแต่เด็ก เพราะแม่บอกว่าเป็นลูกผู้ชาย มีรายได้แล้วก็ต้องดูแลตัวเอง แม่ไม่เคยทำงานบ้าน ไม่เคยทำอาหาร หรือถามไถ่สารทุกอะไรเลย ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด 3 ปี ผมก้ไม่ได้คิดอะไรเพราะเหมือนเป็นการฝึกตัวเอง แต่ความสัมพันธ์ของเรามันค่อนข้างห่างเหินกันมากขึ้นรื่อยๆ เพราะต่างคนต่างไม่มีเวลาให้กันเลย เราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะแม่บอกผมไม่ชวนแม่คุยก่อน... ทำให้แม่น้อยใจว่าทำไมลูกไม่สนใจแม่บ้าง ไม่ดูแลแม่บ้าง ไม่ใส่ใจแม่บ้าง ในขณะที่แม่ก็ปล่อยให้ผมใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาตลอด แทบไม่ได้สนใจอะไรจริงๆ ตั้งแต่เด็ก
เพราะแม่บอกว่าก็เพราะลูกเป็นลูกทำไมไม่ดูแลแม่ให้ดีก่อน และเพราะว่าผมเป็นลูกผู้ชายผมต้องดูแลแม่และครอบครัวให้ดี
เรื่องเกิดจากผมขึ้นมหาลัยครับ ผมไปอยู่ ม.เอกชน ผมอยากทุ่มเทกับการเรียนมหาลัยมากๆ เพื่อชีวิตหลังจากนั้นจะได้ดี ผมเลยเรียนภาคปกติ ผมพยายามตั้งใจเรียน และเกรดเฉลี่ยไม่ตํ่ากว่า 3.8 ทำให้ผมไม่สามารถหางานพาร์ทไทม์ทำได้เนื่องจากไม่มีที่ไหนรับทำงาน เพราะผมเป็นเด็กกิจกรรม เป็นหลีด คณะกรรมการกลาง ทำให้ผมไม่มีเวลาไปหาเงินเลย แต่พ่อผมก็ส่งเงินค่าขนมสนับสนุนผมที่จะใช้ชีวิตได้ในแต่ละเดือน แต่ผมก็หาช่องทางหารายได้เสริม ขายของ ลงทุนฟอเร็กซ์ คริปโต อยู่ตลอดเพราะอยากช่วย พ่อแม่ แต่มันค่อนข้างติดขัดบ่อยเพราะไม่ค่อยมีทุน เวลาน้อย ความเครียดจากหลายหน้าที่ ทำให้ผมทำไม่ค่อยได้
เราเริ่มทะเลาะกันทะเลาะบ่อยครั้งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าแม่หาเรื่องทะเลาะกับผมขึนเรื่อยๆ เป็นเพราะน้อยใจอีกฝ่ายว่าทำไมไม่สนใจกัน แม่มักพูดเสมอว่าผมจะต้องเห็นแม่เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต ผมจะต้องดูแลแม่ ต้องสนใจแม่ ต้องรักแม่ที่สุด เวลาผมติดเพื่อน หรือมีแฟนแม่จะไม่ชอบอย่างมาก ว่าทำไมถึงสนใจคนอื่นมากกว่าแม่ แม่ชอบพูดเชิงเปรียบเทียบว่าลูกคนนั้นดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ รักแม่ ดูแลแม่ดีมากๆ และเขาต้องการให้ผมเป็นอย่างนั้น แต่ในขณะที่ก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเลย ให้ผมดูแลตัวเองทุกอย่างมาตลอด
มันก็เป็นความน้อยใจของผม เพราะต่างฝ่ายต่างคิดว่าทำไมอีกฝ่ายไม่ยอมทำให้ก่อน
แม่ก็ไม่เคยถามถึงความรู้สึกของผมเลยว่าผมรู้สึกอย่างไร
ทำให้ความสัมพันธ์ของเราค่อนข้างห่างเหินกันมาก แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ถ้าจะคุยผมต้องเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อนทุกครั้ง เขาถึงจะคุย
มีครั้งนึงแม่ด่าผมแรงมากๆ ประมาณว่าแม่เป็นคลอดผมออกมา ผมต้องดูแลแม่ให้ดีสิ ผมเป็นลูกที่แย่ไม่รักแม่ให้ดีที่สุดเหมือนลูกคนอื่น ทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่างเพราะว่าผมโง่ การที่ผมมาเป็นคณะกรรมการของคณะ เป็นหลีดมหาลัย เป็นเพียงเพราะผมต้องการเอาหน้า เพื่อให้ตัวเองดูเก่งทั้งที่จริงผมมันโง่ มันเลยยิ่งทำให้ผมไม่ชอบแม่ของตัวเองเป็นอย่างมาก และไม่ได้สนใจเขา
แม่ผมเปนคนที่เครียด คิดมากอยู่ตลอดเวลา เรื่องที่แม่ชอบคิดเองเออเอง จนถึงขั้นอยู่ดีๆไปบอกพ่อผมว่า ผมเกลียดพ่อตัวเอง ซึ่งเป็นปัญหาสำคัญมากๆ ไม่ยอมคน คิดว่าตัวเองดีและถูกตลอด และก็แปลกมากที่เห็นผมทำอะไรได้ดี ก็อิจฉาผมว่าทำไมผมทำได้ดีกว่า เขาชอบพูดว่า แม่มีประสบการ์ณเยอะกว่าผมมากๆ เขาเก่ง และผมต้องฟังเขา
ก็เลยอยากรู้ว่า การที่ผมน้อยใจเหมือนกันแล้วคิดว่าทำไมผมต้องทำตามทุกอย่างที่แม่บอกทุกอย่างในเรื่องความสัมพันธ์ของการเป็นลูกที่ดีด้วย เพราะแม่ก็ไม่เคยสนใจความรูสึกของผมเลยนอกจากความรู้สึกของตัวเอง ผมก้เลยเลือกที่จะไม่อยากสนใจแม่ เพราะเอือมระอากับคำพูดแต่ละอย่างนี่ผิดไหม
เพราะบ่อยครั้งมากๆแล้วที่เราสองคนเปิดอกคุยกัน แต่ทุกครั้งแม่จะพูดพยายามทุกอย่างให้ผมเข้าใจความรู้สึกเขาทุกครั้ง เห็นใจ เข้าใจ โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของผมเลย
แม่ต้องการให้ลูกเป็นลูกชายในอุดมคติ
เรื่องมันเกิดมาตั้งแต่ ผมยังเด็ก ผมบอกแม่ว่าผมชอบเพศเดียวกัน ทำให้แม่ผิดหวังในตัวผมมากๆ เพราะกลัวว่าผมจะไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายที่ดูแลครอบครัวได้ แต่ผมก็ไม่รู้สึกผิดอะไร เพราะผมก็ไม่ได้ผิดอะไร... แม่ก็ค่อนข้างรับไม่ได้เวลาผมทำตัวออกสาวในบางครั้ง หรือมีแฟนเป็นผู้ชาย
ย้อนกลับไปตอนผมอายุ 16 ปี ผมไปเรียน ปวช. ฝึกงานได้เงิน 3 เดือน เรียน 3 เดือน ผมทำงานมีรายได้เป็นของตัวเอง และเพื่อช่วยแม่ของผมเพราะฐานะการเงินของแม่ไม่ดี พอผมมีรายได้แม่ก็เลยปล่อยให้ผมดูแลตัวเองทุกอย่างตั้งแต่นั้น หาข้าวกินเอง ดูแลตัวเองทุกอย่าง ดูแลบ้านทุกอย่าง งานบ้านผมทำเองทั้งหมดคนเดียวตั้งแต่เด็ก เพราะแม่บอกว่าเป็นลูกผู้ชาย มีรายได้แล้วก็ต้องดูแลตัวเอง แม่ไม่เคยทำงานบ้าน ไม่เคยทำอาหาร หรือถามไถ่สารทุกอะไรเลย ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด 3 ปี ผมก้ไม่ได้คิดอะไรเพราะเหมือนเป็นการฝึกตัวเอง แต่ความสัมพันธ์ของเรามันค่อนข้างห่างเหินกันมากขึ้นรื่อยๆ เพราะต่างคนต่างไม่มีเวลาให้กันเลย เราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะแม่บอกผมไม่ชวนแม่คุยก่อน... ทำให้แม่น้อยใจว่าทำไมลูกไม่สนใจแม่บ้าง ไม่ดูแลแม่บ้าง ไม่ใส่ใจแม่บ้าง ในขณะที่แม่ก็ปล่อยให้ผมใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาตลอด แทบไม่ได้สนใจอะไรจริงๆ ตั้งแต่เด็ก
เพราะแม่บอกว่าก็เพราะลูกเป็นลูกทำไมไม่ดูแลแม่ให้ดีก่อน และเพราะว่าผมเป็นลูกผู้ชายผมต้องดูแลแม่และครอบครัวให้ดี
เรื่องเกิดจากผมขึ้นมหาลัยครับ ผมไปอยู่ ม.เอกชน ผมอยากทุ่มเทกับการเรียนมหาลัยมากๆ เพื่อชีวิตหลังจากนั้นจะได้ดี ผมเลยเรียนภาคปกติ ผมพยายามตั้งใจเรียน และเกรดเฉลี่ยไม่ตํ่ากว่า 3.8 ทำให้ผมไม่สามารถหางานพาร์ทไทม์ทำได้เนื่องจากไม่มีที่ไหนรับทำงาน เพราะผมเป็นเด็กกิจกรรม เป็นหลีด คณะกรรมการกลาง ทำให้ผมไม่มีเวลาไปหาเงินเลย แต่พ่อผมก็ส่งเงินค่าขนมสนับสนุนผมที่จะใช้ชีวิตได้ในแต่ละเดือน แต่ผมก็หาช่องทางหารายได้เสริม ขายของ ลงทุนฟอเร็กซ์ คริปโต อยู่ตลอดเพราะอยากช่วย พ่อแม่ แต่มันค่อนข้างติดขัดบ่อยเพราะไม่ค่อยมีทุน เวลาน้อย ความเครียดจากหลายหน้าที่ ทำให้ผมทำไม่ค่อยได้
เราเริ่มทะเลาะกันทะเลาะบ่อยครั้งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าแม่หาเรื่องทะเลาะกับผมขึนเรื่อยๆ เป็นเพราะน้อยใจอีกฝ่ายว่าทำไมไม่สนใจกัน แม่มักพูดเสมอว่าผมจะต้องเห็นแม่เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต ผมจะต้องดูแลแม่ ต้องสนใจแม่ ต้องรักแม่ที่สุด เวลาผมติดเพื่อน หรือมีแฟนแม่จะไม่ชอบอย่างมาก ว่าทำไมถึงสนใจคนอื่นมากกว่าแม่ แม่ชอบพูดเชิงเปรียบเทียบว่าลูกคนนั้นดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ รักแม่ ดูแลแม่ดีมากๆ และเขาต้องการให้ผมเป็นอย่างนั้น แต่ในขณะที่ก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเลย ให้ผมดูแลตัวเองทุกอย่างมาตลอด
มันก็เป็นความน้อยใจของผม เพราะต่างฝ่ายต่างคิดว่าทำไมอีกฝ่ายไม่ยอมทำให้ก่อน
แม่ก็ไม่เคยถามถึงความรู้สึกของผมเลยว่าผมรู้สึกอย่างไร
ทำให้ความสัมพันธ์ของเราค่อนข้างห่างเหินกันมาก แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ถ้าจะคุยผมต้องเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อนทุกครั้ง เขาถึงจะคุย
มีครั้งนึงแม่ด่าผมแรงมากๆ ประมาณว่าแม่เป็นคลอดผมออกมา ผมต้องดูแลแม่ให้ดีสิ ผมเป็นลูกที่แย่ไม่รักแม่ให้ดีที่สุดเหมือนลูกคนอื่น ทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่างเพราะว่าผมโง่ การที่ผมมาเป็นคณะกรรมการของคณะ เป็นหลีดมหาลัย เป็นเพียงเพราะผมต้องการเอาหน้า เพื่อให้ตัวเองดูเก่งทั้งที่จริงผมมันโง่ มันเลยยิ่งทำให้ผมไม่ชอบแม่ของตัวเองเป็นอย่างมาก และไม่ได้สนใจเขา
แม่ผมเปนคนที่เครียด คิดมากอยู่ตลอดเวลา เรื่องที่แม่ชอบคิดเองเออเอง จนถึงขั้นอยู่ดีๆไปบอกพ่อผมว่า ผมเกลียดพ่อตัวเอง ซึ่งเป็นปัญหาสำคัญมากๆ ไม่ยอมคน คิดว่าตัวเองดีและถูกตลอด และก็แปลกมากที่เห็นผมทำอะไรได้ดี ก็อิจฉาผมว่าทำไมผมทำได้ดีกว่า เขาชอบพูดว่า แม่มีประสบการ์ณเยอะกว่าผมมากๆ เขาเก่ง และผมต้องฟังเขา
ก็เลยอยากรู้ว่า การที่ผมน้อยใจเหมือนกันแล้วคิดว่าทำไมผมต้องทำตามทุกอย่างที่แม่บอกทุกอย่างในเรื่องความสัมพันธ์ของการเป็นลูกที่ดีด้วย เพราะแม่ก็ไม่เคยสนใจความรูสึกของผมเลยนอกจากความรู้สึกของตัวเอง ผมก้เลยเลือกที่จะไม่อยากสนใจแม่ เพราะเอือมระอากับคำพูดแต่ละอย่างนี่ผิดไหม
เพราะบ่อยครั้งมากๆแล้วที่เราสองคนเปิดอกคุยกัน แต่ทุกครั้งแม่จะพูดพยายามทุกอย่างให้ผมเข้าใจความรู้สึกเขาทุกครั้ง เห็นใจ เข้าใจ โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของผมเลย