ระบายเฉยๆ😂 นานไปจะชินเองมั้ง

ผมคลุกคลีการทำงานกับพ่อตั้งแต่เด็ก เป็นธุรกิจของพ่อ เจองานหนักมาก็เยอะจบ ปวช.ก็มาอยู่กับพ่อเลย งานหนักหน่วงสุดๆแน่มันทำกับครอบครัว จนมาปี66หลังผ่านโควิคมากหนักๆ พ่อทนพิษโควิดไม่ไหว งานในเมืองใหญ่นานมีที จนต้องขนย้ายร้านกลับบ้านด้วยอายุพ่อก็เยอะ กลับทำต่อแถวบ้าน ซึ่งมีผมช่วยมา2ปี หลังๆมางานน้อย ผมเลยลองเข้ามาทำโรงงาน อารมณ์ผมมันดิ่งเลย มันเวิ้งจัดๆ งานก็ไม่หนักเท่าเราเคยทำมาแต่ระบบโรงงานมันทำมันผมจะร้อง ห่างบ้านด้วย เข้าออกเป็นเวลา เลิกงานหาข้าวกิน นอน ผมไม่มีปัญหาเรื่องเงินแต่อยู่บ้านก็ไม่มีเงิน จะกลับก็อายเขา ไม่มีไรแค่อยากระบายครับ อารมณ์มันเปลี่ยนไปคนละเรื่องทั้งทีงานก็ไม่ได้หนักหนาอะไร