ทุกคนเคยมีคนที่รู้จัก แล้วอยู่ๆเค้าหายไปมั้ยครับ

คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ผมมีคนรู้จักคนนึง เค้าชื่อโมโตกิเป็นคนญี่ปุ่น แต่เค้ากับผมอายุก็ห่างกันอยู่10กว่าปีเลยแหละมั้ง ตอนนั้นที่ได้เจอเค้า เจอกันตอนปี2018 ผมอยู่ป.3เอง เราเจอกันที่หนองคาย ตอนนั้นผมไปเที่ยวลาวกับแม่แล้วก็ป้า แต่ผมกับแม่กลับก่อน เพราะป้าไม่ได้ไปแค่เที่ยว ป้าไปทำเรื่องลูกจ้างด้วย ผมกับแม่ก็ข้ามแดนจากลาวมาไทย แล้วก็มารอรถไฟที่สถานีหนองคาย เวลาก็อีกหลายชม.อยู่เลย หาอะไรกิน หาไรทำ แถวๆนั้นแหละครับ แล้วก็จนใกล้ถึงเวลา รถไฟก็มาเทียบชานชลาละ ตอนนั้นดีใจมาก ได้นั่งรถไฟขบวนที่เป็นเบาะแดง ตอนนั้นตื่นเต้นมาก ไม่เคยขึ้น ผมกับแม่ก็หาที่นั่งของตัวเอง แล้วก็นั่งตอนนั้นแบบ ยังไม่มีคนขึ้นมาเลย เพราะแบบมาถึงเร็วมากกกกก สักพักก็เริ่มมีคนขึ้นมาละ สักพักก็มีนายคนนึงหน้าตาดีมาก มานั่งอีกฝั่ง ก็คือนายโมโตกิ หนุ่มญี่ปุ่นของเรา เราสดุดตามาก เพราะเราเป็นคนชอบอะไรเกี่ยวกับญี่ปุ่นมาก เลยอยากมีฟีลมีคนรู้จักเป็นคนญี่ปุ่น เลยบอกแม่ว่า แม่ไปขอเฟสขอไลน์เค้าให้หน่อย แม่ก็ยึกยักๆ เพราะแม่ก็ไม่กล้า เราก็แบบนะๆๆแม่นะ แม่ก็ไปคุยกับเค้าให้ แล้วเค้าก็ให้เฟสให้ไลน์มา เราก็ดีใจ แล้วแม่ก็บอกเค้า ว่าแบบเออลูกชายฉันขอนะ ลูกชายฉันอยากรู้จัก เค้าชอบอะไรหลายๆอย่างของญี่ปุ่นมาก เค้าก็ชวนเราคุยนะ แต่ด้วยความเด็กตอนนั้นเราก็ไม่รู้อิ้งหรอก เค้าก็เออ ออไป ทั้งแม่ทั้งนายคนนั้นก็คุยกันตลอดทางจนหลับ แล้วก็ตื่นมาอีกทีก็ใกล้ถึงกรุงเทพละ ตื่นมาก็คุยกันสักพักแล้วก็ถึงกรุงเทพ แล้วก็แยกย้ายกัน แต่เค้ก็ยังอยู่แถวๆกรุงเทพอยู่นะ เราก็กลับบ้าน บ้านเราก็อยู่สมุทรปราการไม่ไกลกันมาก ตอนนั้นเราก็คิดว่าก็คงไม่ได้เจอกันแล้วแหละ แต่แม่กับนายโมโตกิก็ยังคุยกันอยู่นะ สักพักนึงหลายวันอยู่ อยู่ๆแม่ก็บอกว่าเดี๋ยวโมโตกิมาหานะ มานอนที่บ้านด้วย ตอนนั้นเราดีใจมาก โมโตกิก็มาอยู่กับเราหลายวันอยู่ แม่ก็พาไปเที่ยวในกรุงเทพ ไปเที่ยวถึงระยองเลย ก็เกือบอาทิตย์อยู่ อยู่ด้วยกัน แล้วโมโตกิก็ไปไหนต่อไม่รู้ ไม่แน่ใจว่า มาเล หรือ สิงคโปร์ จำได้ว่าตอนนั้นเรากับโมโตกิผูกพันกันระดับนึงเลยแหละ แล้วแม่ก็ไม่ได้บอกหรอกว่าโมโตกิจะกลับตอนไหน จนถึงวันที่โมโตกิจะต้องไปต่อ วันนั้นเราก็เรียนอยู่ที่รร.นั้นแหละ แล้วอยู่ๆครูก็เรียกเรา แล้วก็บอกว่าแม่โทรมา เราก็สงสัยว่าแบบเอ๊ะ ทำไมอยู่ๆโทรมา แล้วเราก็รับสายแม่ แม่ก็บอกว่าแม่มารออยู่หน้ารร.แล้ว ไปส่งโมโตกิที่สนามบินกัน ตอนนั้นเราก็ซึมๆเลย แล้วก็เลยบอกครูบอกครูประจำวิชาว่าแม่ผมมารับครับ แล้วอีครูประจำวิชานี้เราไม่ชอบมากๆ ชีถามว่า ไปไหน ไปทำอะไร เราก็บอกไปว่าไปส่งเพื่อนครับ แล้วชีก็ถามไปส่งที่ไหน ส่งทำไม เราก็ตอบไปว่าไปส่งที่สุวรรณภูมิครับ ชีก็ถามอีกนะเพื่อนที่ไหน นี่ก็บอกไปว่าเป็นคนญี่ปุ่นครับ ชีก็เหมือนไม่พอใจ ไม่รู้ไม่พอใจไรนักหนา โครตไม่ชอบอีครูคนนี้เลย แล้วชีก็ปล่อยมา เพราะแม่มารอแล้ว แล้วก็นั่งรถ โมโตกิก็เห็นเราเศร้าแหละ เค้าก็พยายามชวนเราเล่น ก็ยิ่งๆไม่ค่อยเล่นเท่าไหร่ จนถึงสนามบิน ไปส่งถึงที่เช็คอินเลยแหละ เค้าก็ปลอบเราแหละเป็นภาษาอังกฤษเราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แต่รู้สึกถึงการที่เค้าแบบพยาามปลอบเราไรงี้ โมโตกิก็บออกว่าถ้าไปญี่ปุ่นทักมาหาแล้วกัน เที่ยวพาเที่ยวเหมือนที่แม่พาเที่ยว เราก็ยิ้ม แต่ในใจเราก็ไม่รู้หรอกอีกนานแค่ไหนจะได้ไป เพราะแบบนานๆทีจะได้ไปเที่ยวต่างประเทศ จนถึงเวลาที่โมโตกิต้องไป เราก็โบกมือลา โมโตกิก็ยิ้ม แม่เห็นเราแล้วแหละซึมแน่นอน ตอนนั้นเราก็ซึมเป็นวันหลายวันเลย แต่ก็ติดต่อกันผ่านแชทตลอดเลยนะ แล้วก็หายกันไปพักใหญ่ เราก็ทักไปหาเค้าประมาณปี2020 ก็ยังติดต่อกันได้อยู่นะ แล้ว22 novก็แฮปวันเกิดเค้า แล้วเค้าก็ตอบแบบแค่กดไลค์มา เราก็ฟีลน้อยใจ แล้วก็หายยาวเลย จนกระทั่งเมื่อต้นปี2025 ก็คือปีนี้ แม่ก็บอกไปญี่ปุ่นมั้ย ไปกับพี่ ตอนนั้นเราก็ลังเล แต่ก็โอเคไปก็ได้ แล้วก็ทักหาโมโตกิไปเมื่อวันที่ 14 Jan แต่เค้าก็ไม่ตอบ แล้วก็ไปส่องเฟสเค้า เค้าหายจากการโพสต์ไปตั้งแต่ปี 2021 แล้วเราก็แบบนึกถึงวันเก่าๆที่แบบสนุกเหมือนกันเนาะตอนนั้น แล้วก็ถึงเวลาที่เราไปญี่ปุ่น เราไปช่วงมีนา พอถึงเราก็นึกถึงอีก ก็กลับไปดูแชทก็ไม่มีการตอบอะไร แต่เราก็ไม่ทักซ้ำนะ แต่ก็ยังคิดตอนนี้จะเป็นไงบ้างนะ แล้วก็ค้างคาใจตั้งแต่เดือนมกราจนถึงทุกวันนี้ ว่าเค้ายังอยู่มั้ย อยากติดต่อกับเค้าจัง จนวันนี้ก็รู้สึกคิดถึงอีก ก็ทักทิ้งไว้ในแชท 55555555