เรียนอยู่ปวช.อีกเทอมเดียวจะจบแล้ว กะว่าจะต่อปวส.แต่ "ไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร" เหมือนจะรู้แต่ก็ไม่รู้
เคยเป็นเด็กวิท-คณิต ตอนนี้เรียนอยูสายอาชีพเพราะอยากลองฝึกงานให้มันรู้ไปเลยว่าตัวเองถนัดอะไร ทำอะไรได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะตอนเรรยนอยู่สาสามัญมันก็ได้ทำแต่เรื่องที่ถนัดไปแล้วแต่มันเป็นทฤษฎีสะส่วนใหญ่ บอกเลยว่าพอได้มาฝึกงานจริงลากเลือดมากกกกกโดนบ่นยับ มีร้องไห้บ้างเป็นธรรมดาเพราะอยากรู้อยากลองทำงานในร้านฟาสฟู๊ดดูสักครั้ง😂 ทำให้รู้เลยว่าเราไม่ถนัดอะไรแบบนี้จริงๆ (เรียนสาขาอาหาร) บางทีมีไปช่วยสาขาอื่นด้วย
พอทำแล้วมันเหนื่อยมันไม่มีความสุขก็เริ่มคิดกับตัวเองว่าเอาไงดี สุดท้ายระหว่างฝึกงานก็คอยเค้นความสารถทั้ั้งหมดที่มีและกลั้นออกมาได้สองอย่างหลักๆ คือ สกิลงานศิลป์ใช่พวกดิจิตอลอาร์ท ภาษา ทั้งสองอย่างนี้ชอบแต่ไม่ได้จริงจังเต็มที่เพราะตอนม.3รู้สึกว่าเรามองไม่เห็นเป้าหมายที่มันอยู่สุดทางเดิน ไม่ได้มีคอนเน็กชั่นบลาๆเลนลองมาเรียนอาหารเพราะแค่"สนใจ"
เคยคุยกับเพื่อนสนิทครั้งนึงตอนนั้นเรียนสาขาที่เรียนอยู่ละท้อ แกยิงคำถามมาให้2อย่าง
เพื่อน:คิดว่าที่เรียนอยู่ได้กำไรหรือขาดทุน
เรา:คิดว่าช่วงแรกมันขาดทุนแต่เดี๋ยวมันจะกำไรเองในอนาคต
เพื่อน:ถ้าได้แล้วได้ต่อเนื่องมั้ย
เรา:ถ้าเป็นเรื่องอาหารกูได้ต่อเนื่องแน่นอน
เพื่อน:นั่นแหละมันก็เหมือนกับการเทรดหุ้นบลาๆ
จำไม่ค่อยได้แต่เป็คำพูดที่ดีมาก แต่เดี๋ยวตอนนั้นที่ตอบไปแบบนั้นเพราะว่ามั่นใจมากอย่างน้อยอยากมีงานประจำแล้วทำงานเสริมเอา
สวนตัวเป็นคนกล้าคิดกล้าลองถึงมันจะไม่ได้ออกมาดีแต่ถ้ารอเมื่อไหร่จะได้ทำ อะไรที่คิด ณ ตอนนั้นก็คือทำเลย เรื่องสิ่งที่กลั้นออกมา2อย่างหลักๆที่บอกไปคือศิลปะกับภาษา ศิลปะเราสามารถหาคอนเน็กชั่นแล้วก็ช่องทางลงงานขายงานประมูลงาได้แล้ว
แต่ๆไม่เคยรับวาดคอมมิชชั่นไม่เคยไรเลย เลยตัดสินใจทักหาเพื่อนสนิทตามเดิม บอกลอกนึกอะไรที่อยากให้กูวาดมาบอกมันหมดเลยอยากเป็นนายตัวเองอยากนู่นี่นั่นเพื่อนมะนก็จัดให้ บอกวาดรูปตามอิโมจิได้ป้ะ เราก้บับแหมมมมได้สิพร้อมกำหนดระยะเวลาทำให้ 1 อาทิตย์แต่ก็บอกมะนว่าดะวาดให้ขอฝึกงานจบก่อนเพราะต้องทำพอร์ตฝึกงานด้วย
แล้วเคยลงงานวาดไปในไอจีมีเพื่อนติดต่อมาบอกจ้างว่ดพื้นหลังหน่อยแต่รอเขียนนิยายเสร็จตอนนั้นคือดีใจมาก
และนั่นแหละแต่ไอเราก็แบบรึจะไม่ต่อปวส.ดีเพราะเหมือนจะเจอสิ่งที่งานมันอาจจะไม่ได้เข้าตลอดหลอกแต่อย่างน้อยนะมันมีความ อยากเป็นคนที่ตื่นมาตอนเช้าแล้วแบบอยากให้ตัวเองมีความสุขมากกว่าตื่นมาแล้วคิดว่าโอ๊ยไปทำงานอีกละ
ส่วนตัวก็ศึกษาเรื่องการเงินด้วยพวกการลงทุนศึกษาหมด เรื่องอะไรที่สามารถทำให้ไม่ลำบากตอนแก่มากนักทำหมด
แต่สุดท้ายอีกใจมันก็เอ๊ะรึเราจะจบแค่ระดับปวช.ดีเพราะสุดท้ายเราเจอสิ่งที่อยากทำแล้วเรากล้าลองกล้าทำกล้าเสี่ยง เพราะตอนนี้ก็รู้สึกว่าสมองมันล้าละหลังจากลองผิดลองถูกมาเยอะแบบว่าขอพักก่อนเดี๋ยวลุยต่อ😂
อ่อลืมพูดถึงเรื่องภาษาแกรมม่าไม่เก่งแต่ตอนนี้ฝึกอยู่ค่ะ เคยพิมคุยกับต่างชาติ small talk กัน...แต่คิดว่าอาจจะไม่ใช่ small talk ละเพราะตอนนั้นมีคุยเรื่องการเมืองด้วยริดหน่อยคุณหล่ยเรื่องแบบเปิดโลกมาก
ไม่รู้จะทำอะไรหลังเรียนจบ
เคยเป็นเด็กวิท-คณิต ตอนนี้เรียนอยูสายอาชีพเพราะอยากลองฝึกงานให้มันรู้ไปเลยว่าตัวเองถนัดอะไร ทำอะไรได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะตอนเรรยนอยู่สาสามัญมันก็ได้ทำแต่เรื่องที่ถนัดไปแล้วแต่มันเป็นทฤษฎีสะส่วนใหญ่ บอกเลยว่าพอได้มาฝึกงานจริงลากเลือดมากกกกกโดนบ่นยับ มีร้องไห้บ้างเป็นธรรมดาเพราะอยากรู้อยากลองทำงานในร้านฟาสฟู๊ดดูสักครั้ง😂 ทำให้รู้เลยว่าเราไม่ถนัดอะไรแบบนี้จริงๆ (เรียนสาขาอาหาร) บางทีมีไปช่วยสาขาอื่นด้วย
พอทำแล้วมันเหนื่อยมันไม่มีความสุขก็เริ่มคิดกับตัวเองว่าเอาไงดี สุดท้ายระหว่างฝึกงานก็คอยเค้นความสารถทั้ั้งหมดที่มีและกลั้นออกมาได้สองอย่างหลักๆ คือ สกิลงานศิลป์ใช่พวกดิจิตอลอาร์ท ภาษา ทั้งสองอย่างนี้ชอบแต่ไม่ได้จริงจังเต็มที่เพราะตอนม.3รู้สึกว่าเรามองไม่เห็นเป้าหมายที่มันอยู่สุดทางเดิน ไม่ได้มีคอนเน็กชั่นบลาๆเลนลองมาเรียนอาหารเพราะแค่"สนใจ"
เคยคุยกับเพื่อนสนิทครั้งนึงตอนนั้นเรียนสาขาที่เรียนอยู่ละท้อ แกยิงคำถามมาให้2อย่าง
เพื่อน:คิดว่าที่เรียนอยู่ได้กำไรหรือขาดทุน
เรา:คิดว่าช่วงแรกมันขาดทุนแต่เดี๋ยวมันจะกำไรเองในอนาคต
เพื่อน:ถ้าได้แล้วได้ต่อเนื่องมั้ย
เรา:ถ้าเป็นเรื่องอาหารกูได้ต่อเนื่องแน่นอน
เพื่อน:นั่นแหละมันก็เหมือนกับการเทรดหุ้นบลาๆ
จำไม่ค่อยได้แต่เป็คำพูดที่ดีมาก แต่เดี๋ยวตอนนั้นที่ตอบไปแบบนั้นเพราะว่ามั่นใจมากอย่างน้อยอยากมีงานประจำแล้วทำงานเสริมเอา
สวนตัวเป็นคนกล้าคิดกล้าลองถึงมันจะไม่ได้ออกมาดีแต่ถ้ารอเมื่อไหร่จะได้ทำ อะไรที่คิด ณ ตอนนั้นก็คือทำเลย เรื่องสิ่งที่กลั้นออกมา2อย่างหลักๆที่บอกไปคือศิลปะกับภาษา ศิลปะเราสามารถหาคอนเน็กชั่นแล้วก็ช่องทางลงงานขายงานประมูลงาได้แล้ว
แต่ๆไม่เคยรับวาดคอมมิชชั่นไม่เคยไรเลย เลยตัดสินใจทักหาเพื่อนสนิทตามเดิม บอกลอกนึกอะไรที่อยากให้กูวาดมาบอกมันหมดเลยอยากเป็นนายตัวเองอยากนู่นี่นั่นเพื่อนมะนก็จัดให้ บอกวาดรูปตามอิโมจิได้ป้ะ เราก้บับแหมมมมได้สิพร้อมกำหนดระยะเวลาทำให้ 1 อาทิตย์แต่ก็บอกมะนว่าดะวาดให้ขอฝึกงานจบก่อนเพราะต้องทำพอร์ตฝึกงานด้วย
แล้วเคยลงงานวาดไปในไอจีมีเพื่อนติดต่อมาบอกจ้างว่ดพื้นหลังหน่อยแต่รอเขียนนิยายเสร็จตอนนั้นคือดีใจมาก
และนั่นแหละแต่ไอเราก็แบบรึจะไม่ต่อปวส.ดีเพราะเหมือนจะเจอสิ่งที่งานมันอาจจะไม่ได้เข้าตลอดหลอกแต่อย่างน้อยนะมันมีความ อยากเป็นคนที่ตื่นมาตอนเช้าแล้วแบบอยากให้ตัวเองมีความสุขมากกว่าตื่นมาแล้วคิดว่าโอ๊ยไปทำงานอีกละ
ส่วนตัวก็ศึกษาเรื่องการเงินด้วยพวกการลงทุนศึกษาหมด เรื่องอะไรที่สามารถทำให้ไม่ลำบากตอนแก่มากนักทำหมด
แต่สุดท้ายอีกใจมันก็เอ๊ะรึเราจะจบแค่ระดับปวช.ดีเพราะสุดท้ายเราเจอสิ่งที่อยากทำแล้วเรากล้าลองกล้าทำกล้าเสี่ยง เพราะตอนนี้ก็รู้สึกว่าสมองมันล้าละหลังจากลองผิดลองถูกมาเยอะแบบว่าขอพักก่อนเดี๋ยวลุยต่อ😂
อ่อลืมพูดถึงเรื่องภาษาแกรมม่าไม่เก่งแต่ตอนนี้ฝึกอยู่ค่ะ เคยพิมคุยกับต่างชาติ small talk กัน...แต่คิดว่าอาจจะไม่ใช่ small talk ละเพราะตอนนั้นมีคุยเรื่องการเมืองด้วยริดหน่อยคุณหล่ยเรื่องแบบเปิดโลกมาก