จัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงกันบ้างคะ

เรื่องมีอยู่ว่าเรามีแฟนแล้วคบกันมา 9 เดือน จะ10 เดือนแล้วที่ผ่านมาโอเคมากเพราะว่าเราอยู่ที่เดียวกันพอเวลาผ่านไปแฟนต้องไปเรียนต่อมหาลัยที่ภูเก็ตแฟนขึ้นปี 1 ส่วนเราอยู่ม 5 เราทำใจไว้สักพักนึงแล้วว่ากลัวเขาจะหลุดแล้วเราต้องปรับตัวเราต้องเจอออะไรหลายๆอย่างแต่การกระทำของเขาเหมือนเดิมทุกอย่างเขารู้สึกกับเราเหมือนเดิมเขาไว้ใจได้แล้วเราก็ไว้ใจแฟนมากและเราก็เชื่อว่าเขาไม่ทำแบบนั้นแต่แค่ไม่เชื่อใจคนอื่นก็เท่านั้นแล้วว่าแฟนเราวางตัวได้แต่บางเหตุการณ์มันเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งกลายเป็นว่ารักของเราคือรักห่างไกลซึ่งมันทรมานใจมากเราเกือบเป็นซึมเศร้าเพราะเรื่องนี้คณะที่แฟนเรียนมีแต่ผู้หญิงเยอะผู้ชายน้อยมากเราไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่ตอนแรกก็คิดว่าเป็นคนเดียวแต่ว่ารู้สึกว่าเราเป็นคนที่หึงโหดมากๆไม่ชอบซ้ำรอยใครเลยเป็นคนที่หึงหนักมากขนาดแฟนไปกินข้าวกับเพื่อนบางทีก็เริ่มไม่โอเคแล้วแล้ววันนี้แฟนมีไปดูคอนเสิร์ตกับเพื่อนซึ่งเพื่อนผู้หญิงต้องซ้อนท้ายซึ่งเราเป็นคนที่ถ้าเกิดว่าทำอะไรแล้วจะไม่ทำอย่างนั้นเลยไม่ชอบซ้ำรอยใครไม่ชอบทับรอยใครถ้าใครทำแบบนี้กับแฟนแล้วจะไม่ทำกับแฟนแบบนี้อีกเลยเราจะเป็นคนแบบนี้เลยค่ะนิสัยเสียอย่างหนึ่งซึ่งเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดวนวนซ้ำๆแฟนบอกว่าแฟนเรียกไม่ได้จริงๆเราก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองเหมือนกันนะคะบางทีเราไม่โอเคแต่มันควบคุมอะไรไม่ได้เลยเราพยายามจะปล่อยแล้วจะกลับกลายเป็นว่ามันไม่ได้จริงๆซึ่งบางทีเราท้อมากแต่เราสองคนไม่เคยคิดที่จะเลิกกันเลยเรารักกันมากๆแต่แค่สิ่งแวดล้อมมันทำให้เราต้องแบบเป็นแบบนี้ซึ่งเราอยากรู้ว่าเราควรจัดการกับความรู้สึกยังไงดีคะจริงๆมันมีหลายเหตุการณ์มากๆแต่เราอยากให้ความรู้สึกนี้มันหายไปก่อน