คือผมเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่กล้าที่จะพูดคุยหรือแม้แต่มองใครเลย
พอเป็นแบบนั้นเวลาที่ต้องไปที่ต่างๆไม่ว่าจะโรงพยาบาลหรือจะเป็นห้าง ผมก็จะรู้สึกแพนิคทันที มันทำให้ผมรู้สึกกลัวมากๆเวลาจะไปที่ๆคนเยอะๆ
ยิ่งผมที่เป็นคนคิดมาก เลยทำให้ผมกลายเป็นพวกที่เวลาจะทำอะไรต้องคิดตลอด ว่าจะต้องทำแบบนี้ หรือเวลาคุยต้องตอบแบบนี้เพื่อไม่ให้เขาไม่ชอบ
แต่พอแบบนั้นจริงๆผมก็จะพูดขัดๆเพราะหัวคิดไม่ทัน บวกกับครอบครัวของผมที่แต่ละคนก็แยกกันไปทำงาน แม่ผมก็หย่ากับพ่อและไปทำงานที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก และปล่อยให้ยายดูแลผมเองก็ยิ่งทำให้ผมไม่ได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวมากพอ จนสุดท้ายผมก็ต้องเลือกที่จะตัดขาดจากสังคมเอง เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะรักษาจิตใจของผมเอง อย่างน้อยผมก็ฝืนคิดอย่างนั้น แต่ความจริงก็ตามนั้นแหละครับ ถ้าผมยังเป็นแบบนี้อยู่มันก็จะเป็นปัญหากับอนาคตของผมแน่นอน
ผมเลยอยากรู้ว่าจะต้องแก้นิสัยตัวเองยังไงให้กล้าที่จะแสดงออกมากกว่านี้ครับ เพราะถึงผมจะบอกว่าชอบอยู่คนเดียวแต่ยังไงคนเราก็ต้องการสังคมสักเล็กๆน้อยๆอยู่ดีล่ะครับผมว่า
สอบถามเรื่องปัญหาการกลัวสังคมครับ
พอเป็นแบบนั้นเวลาที่ต้องไปที่ต่างๆไม่ว่าจะโรงพยาบาลหรือจะเป็นห้าง ผมก็จะรู้สึกแพนิคทันที มันทำให้ผมรู้สึกกลัวมากๆเวลาจะไปที่ๆคนเยอะๆ
ยิ่งผมที่เป็นคนคิดมาก เลยทำให้ผมกลายเป็นพวกที่เวลาจะทำอะไรต้องคิดตลอด ว่าจะต้องทำแบบนี้ หรือเวลาคุยต้องตอบแบบนี้เพื่อไม่ให้เขาไม่ชอบ
แต่พอแบบนั้นจริงๆผมก็จะพูดขัดๆเพราะหัวคิดไม่ทัน บวกกับครอบครัวของผมที่แต่ละคนก็แยกกันไปทำงาน แม่ผมก็หย่ากับพ่อและไปทำงานที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก และปล่อยให้ยายดูแลผมเองก็ยิ่งทำให้ผมไม่ได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวมากพอ จนสุดท้ายผมก็ต้องเลือกที่จะตัดขาดจากสังคมเอง เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะรักษาจิตใจของผมเอง อย่างน้อยผมก็ฝืนคิดอย่างนั้น แต่ความจริงก็ตามนั้นแหละครับ ถ้าผมยังเป็นแบบนี้อยู่มันก็จะเป็นปัญหากับอนาคตของผมแน่นอน
ผมเลยอยากรู้ว่าจะต้องแก้นิสัยตัวเองยังไงให้กล้าที่จะแสดงออกมากกว่านี้ครับ เพราะถึงผมจะบอกว่าชอบอยู่คนเดียวแต่ยังไงคนเราก็ต้องการสังคมสักเล็กๆน้อยๆอยู่ดีล่ะครับผมว่า