สวัสดีครับเพื่อน ๆ (ขอบคุณเรื่องราว ที่คล้ายกัน ตามหัวข้อด้านบน )
ผมอยากเล่าเรื่องชีวิตคู่ของตัวเอง เผื่อว่าใครที่ผ่านเรื่องราวคล้ายกัน หรือมีมุมมองจากประสบการณ์ต่างวัย จะได้แลกเปลี่ยนกัน
ผมอายุ 35 ปี แต่งงานมาได้หลายปีแล้ว ภรรยาเป็นผู้หญิงเก่ง ทำงานดี มีความคิดเป็นของตัวเอง เรามีลูกด้วยกัน 1 คน ซึ่งตอนนี้ยังเด็กอยู่ แต่ก็กำลังเติบโตขึ้นทุกวัน
ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตคู่กันมา ผมพยายามทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุด ทำงานหนักเพื่อดูแลครอบครัว ไม่เคยขาดตกบกพร่องเรื่องค่าใช้จ่าย แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเพิ่งเริ่มรู้ตัว ก็คือ…ตลอดมา ผมเป็นฝ่าย “พยายาม” อยู่คนเดียว
ภรรยาไม่ค่อยแสดงออก ไม่เคยมีของขวัญวันเกิด ไม่เคยชวนไปเที่ยว หรือพูดคำหวาน ๆ เหมือนเมื่อก่อน ทุกอย่างในชีวิตคู่ เหมือนผมเป็นคนเริ่มต้นและเดินอยู่ลำพัง
เราทะเลาะกันรุนแรงแค่ครั้งเดียว เมื่อไม่กี่ปีก่อน เพราะเธอเริ่มสนิทกับผู้ชายคนหนึ่งเกินความจำเป็น ผมให้อภัย เพราะคิดถึงลูก และยังอยากรักษาครอบครัวไว้
ตอนนี้ผมเริ่มมีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น ได้ออกกำลังกาย ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างบ้าง ทำสิ่งที่ตัวเองชอบมากขึ้น แต่ยิ่งมีเวลาอยู่กับตัวเอง ผมยิ่งรู้สึกว่า… “ความห่างเหินระหว่างเราสองคนมันชัดเจนขึ้นทุกวัน”
มีครั้งหนึ่งผมขับรถไปเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียวหลายวัน เธอไม่โทรหา ไม่ถามไถ่ ไม่สนใจเลยว่าผมหายไปไหนหรือเป็นยังไง
ผมเริ่มถามตัวเองว่า…
ถ้าผมล้มป่วยขึ้นมา เธอจะเต็มใจดูแลไหม?
ถ้าชีวิตแต่งงานคือการอยู่กับคนที่ไม่เห็นค่าของเรา ไม่เคยสนใจว่าเรารู้สึกอย่างไร
– แล้วแบบนี้…ผมควรอยู่ต่อ หรือควรเลือก “ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ”?
ผมไม่ได้โกรธเธอแล้วนะครับ แค่รู้สึกว่า…บางที มันอาจถึงเวลาที่ผมต้องเลือก "ตัวเอง" บ้าง
เพื่อน ๆ คิดยังไงกันบ้างครับ?
อยากฟังทุกความคิดเห็นครับ แชร์กันได้นะครับ
“แต่งงานมา 40 ปี ไม่เคยได้รับของขวัญ ไม่เคยถูกชวนไปเที่ยว…ตอนนี้ลูกโตแล้ว ควรอยู่ต่อหรือเดินออกมา?”
ผมอยากเล่าเรื่องชีวิตคู่ของตัวเอง เผื่อว่าใครที่ผ่านเรื่องราวคล้ายกัน หรือมีมุมมองจากประสบการณ์ต่างวัย จะได้แลกเปลี่ยนกัน
ผมอายุ 35 ปี แต่งงานมาได้หลายปีแล้ว ภรรยาเป็นผู้หญิงเก่ง ทำงานดี มีความคิดเป็นของตัวเอง เรามีลูกด้วยกัน 1 คน ซึ่งตอนนี้ยังเด็กอยู่ แต่ก็กำลังเติบโตขึ้นทุกวัน
ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตคู่กันมา ผมพยายามทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุด ทำงานหนักเพื่อดูแลครอบครัว ไม่เคยขาดตกบกพร่องเรื่องค่าใช้จ่าย แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเพิ่งเริ่มรู้ตัว ก็คือ…ตลอดมา ผมเป็นฝ่าย “พยายาม” อยู่คนเดียว
ภรรยาไม่ค่อยแสดงออก ไม่เคยมีของขวัญวันเกิด ไม่เคยชวนไปเที่ยว หรือพูดคำหวาน ๆ เหมือนเมื่อก่อน ทุกอย่างในชีวิตคู่ เหมือนผมเป็นคนเริ่มต้นและเดินอยู่ลำพัง
เราทะเลาะกันรุนแรงแค่ครั้งเดียว เมื่อไม่กี่ปีก่อน เพราะเธอเริ่มสนิทกับผู้ชายคนหนึ่งเกินความจำเป็น ผมให้อภัย เพราะคิดถึงลูก และยังอยากรักษาครอบครัวไว้
ตอนนี้ผมเริ่มมีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น ได้ออกกำลังกาย ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างบ้าง ทำสิ่งที่ตัวเองชอบมากขึ้น แต่ยิ่งมีเวลาอยู่กับตัวเอง ผมยิ่งรู้สึกว่า… “ความห่างเหินระหว่างเราสองคนมันชัดเจนขึ้นทุกวัน”
มีครั้งหนึ่งผมขับรถไปเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียวหลายวัน เธอไม่โทรหา ไม่ถามไถ่ ไม่สนใจเลยว่าผมหายไปไหนหรือเป็นยังไง
ผมเริ่มถามตัวเองว่า…
ถ้าผมล้มป่วยขึ้นมา เธอจะเต็มใจดูแลไหม?
ถ้าชีวิตแต่งงานคือการอยู่กับคนที่ไม่เห็นค่าของเรา ไม่เคยสนใจว่าเรารู้สึกอย่างไร
– แล้วแบบนี้…ผมควรอยู่ต่อ หรือควรเลือก “ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ”?
ผมไม่ได้โกรธเธอแล้วนะครับ แค่รู้สึกว่า…บางที มันอาจถึงเวลาที่ผมต้องเลือก "ตัวเอง" บ้าง
เพื่อน ๆ คิดยังไงกันบ้างครับ?
อยากฟังทุกความคิดเห็นครับ แชร์กันได้นะครับ