ร้องไห้ให้กับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต

ชีวิตโดดเดี่ยวมาแต่เกิดไม่มีความอบอุ่นในครอบครัว เราเหมือนคนขาดความรัก พอคนอื่นที่ทำดีกับเรา เราก็รักเขาไปหมด (***เฉพาะบางคน) มันจะมีอยู่คนนึงในตอนนี้ เขาเป็นเจ้านายเรา เราทำงานดูแลแม่เขา เรานิยามเขาเป็นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่เหมือนแม่ ให้ใจเขาไปหมดเราเป็นเด็กไม่น่ารักพูดไม่เพราะแต่เราตั้งใจทำงานมากๆพยามยามทำให้ดีที่สุดเทคแคร์ทุกๆเรื่องๆ จนบางทีเราแอบน้อยใจว่าเราให้ใจไปขนาดนี้แล้ว ทำไมบางทีเหมือนเขาไม่เห็นค่ามันเลยเนอะแต่ก็นั่นแหละเรามันลูกจ้างไง ควรทำหน้าที่ของตัวเองไป เรื่องความรู้สึกก็จัดการเอา
เพลงของเรนิษา ผู้ถูกเลือกให้ผิดหวัง เราฟังอยู่ตลอดมันอยู่ในใจเราเวลาทำงานกับพี่เขา

เหมือนจะแคร์ นั่นแหละก็แค่เหมือน ไม่พูดไม่ออกเลยเนอะ ใจนึงก็อยากอยู่ใจนึงก็อยากออก ก่อนหน้านั้นเราออกไปทันึงแล้วค่ะ ด้วยความน้อยใจ  เราถามพี่เขาว่าไม่โอเคกับเราตรงไหนเบื่อเราแล้วใช่ไหมคำตอบที่ได้คือ ทำหน้าที่ของตัวเองไป เราก็เลยออก.

ส่วนตอนนี้ กลับมาทำรอบสองเพราะพี่เขาให้เรามาช่วย คนประจำมันชอบลาแล้วหาย เราแอบๆคิดนะ ถ้าพี่คนนั้นเขาไม่หายก็คงไม่เรียกเรามาหรอก เพราะก่อนหน้านั้นที่เราออก พี่คนนั้นเขาก็ทำยาวเพิ่งจะมาลากลับบ้านแล้วหายตอนนี้ เหมิอนเราเป็นแค่ตัวแทน

เราเกลียดตัวเองมากเลยเวลารักใครไม่ว่าจะรูปแบบไหน เจ็บไปหมดเลย เหมือนจะไม่รู้สึก เหมือนจะไม่ร้องไห้ ตรงกันข้ามแค่เหมือนสุดท้ายทั้งรู้สึกเจ็บปวดร้องไห้
ทำไมมันเจ็บอย่างนี้เนอะ 🙂