หลังจากที่เราตั้งกระทู้นั้นไป เช้าวันต่อมาพ่อเราก็ได้นอน รพ.เลยค่ะ ตอนนี้ออกจาก รพ.ได้ประมาณ จะ 2 อาทิตย์แล้วค่ะ ซึ่งเหตุการณ์ตอนที่พ่อ นอนอยู่ รพ. พี่ชายเราก็โทรไปด่าทั้งพ่อทั้งแม่เลยค่ะ ทั้งขมขู่ว่าถ้ากลับบ้านไปจะฆ่าตายให้หมด และจะทำให้พ่อเราต้องกลับไป รพ. อีกครั้ง
พอญาติทางพ่อรู้ข่าว หลังจากพ่อออกจาก รพ. น้องสาวพ่อก็เลยจะเอาพ่อไปอยู่ด้วย (น้องสาวพ่อเราขอใช้คำว่าอาแทนนะคะ) เพราะไม่กล้าให้พ่อกลับบ้านกับแม่ค่ะ เพราะถ้ากลับไปกลัวอาการพ่อเราทรุดกว่าเดิม (ตอนแรกเราว่าจะเอาพ่อมาอยู่ด้วย แต่พ่อยังไม่อยากมาค่ะ)
แม่เราเลยเกิดความไม่พอใจที่อาจะเอาพ่อไปอยู่ด้วย วันนี้พ่อเราเลยตัดสินใจขอแม่ไปอยู่กับอา ซึ่งพ่อเราก็พูดดีๆนะคะ ว่าการที่จะไปอยู่นู้น ไม่ใช่การหนี ไม่ใช่การทิ้ง แต่มันเป็นการป่วย แล้วอยากไปอยู่ที่ที่มันสบายใจ ไม่ต้องมาระแวงว่าใครจะบ่นหรือใครจะมาพูดประชดประชันให้ และแม่เราก็ไม่ต้องมาเหนื่อย เผื่อวันไหนกลับมาจากทำงานไร่นาเหนื่อยๆแล้วต้องมาทำนู้นนี่นั่นให้พ่อ กลัวว่าแม่จะอารมณ์เสีย อีกอย่างไปอยู่กับอา ก็มีคนเตรียมกับข้าวไว้ให้ มีคนซักผ้าให้ หลังจากที่พ่อเราพูดจบแม่เราก็ทั้งโมโหทั้งร้องไห้แล้วก็พูดกับพ่อว่า ถ้าไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมา ตัดขาดการเป็นสามีภรรยากัน เราก็เข้าใจแม่นะคะ แกอาจจะน้อยใจแหละว่าตอนดีๆก็ยังอยู่ด้วยกัน แต่พอป่วยขึ้นมาทำไมต้องไปอยู่ที่อื่น และแกอาจจะกลัวคนอื่นมองว่าแก ดูแลสามีไม่ได้ ดูแลสามีได้ไม่ดี แต่เราก็อธิบายเหตุผลให้แม่ฟังไปหมดนะคะ ว่าเหตุผลมันคืออะไร แล้วทำไมอาถึงต้องเอาพ่อไปอยู่ด้วย
และแม่ก็มาโทษเราค่ะ "ว่าเป็นเพราะเราบอกพ่อไป พ่อก็เลยไป บอกว่าถ้าตายก็จะไม่ไปเผาศพ รวมถึงเราด้วย แล้วก็บอกเราว่าจบกัน"แม่เราก็ทั้งพูดทังร้องไห้นะคะ เราได้ยินคำนี้เราอึ้งเลยค่ะ ว่าทำไมแม่ถึงไม่มีเหตุผล ไม่ฟังเหตุผลอะไรขนาดนี้ แต่เราก็ยอมรับค่ะว่าเราอยากให้พ่อไปอยู่กับอา แต่เราก็ให้พ่อตัดสินใจเอาเอง เพราะเราไม่อยากให้พ่อเครียดแล้วอาการทรุด แม่เราอยากให้พ่อเราอยู่ด้วย แต่แม่เราจัดการปัญหาของพี่ชายเราไม่ได้เลยค่ะ
สาเหตุไม่ได้มาจากแม่เลยค่ะ สาเหตุมาจากพี่ชายเราล้วนๆ แต่แม่เราไม่เข้าใจเลย ตอนนี้เรากับแม่เหมือนจะผิดใจกันด้วยซ้ำ หรือแม่เราตัดขาดความแม่ลูกกัน ไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้
คือตอนนี้เราเครียดแล้วก็สับสนไปหมดเลยค่ะ ว่าเราจะแก้ปัญหาอะไรตรงไหนยังไงก่อน เพราะทั้ง2 คนก็เป็นพ่อกับแม่ คือเเรากับพ่อตัดสินใจกันถูกแล้วใช่มั้ยคะ ที่ทำแบบนี้ แล้วเราต้องปรับความเข้าใจกับแม่ยังไง เราไม่อยากให้แม่คิดว่าโดนทิ้ง ซึ่งทุกคนก็บอกแม่ ว่าไม่ใช่การทิ้ง ไม่ใช่การหนี เราอยากให้แม่เข้าใจในเหตุผล (ถึงตอนแรกจะอยากให้หย่าก็เถอะค่ะ)
มันจะเป็นตราบาปในใจเรามั้ยคะ ที่ต้องทำให้พ่อกับแม่ต้องแยกกันอยู่ และต้องทำให้แม่ต้องร้องไห้
ต่อจากกระทู้ที่แล้วนะคะ "ที่บอกว่า อยากให้พ่อกับแม่หย่ากันผิดไหม"
พอญาติทางพ่อรู้ข่าว หลังจากพ่อออกจาก รพ. น้องสาวพ่อก็เลยจะเอาพ่อไปอยู่ด้วย (น้องสาวพ่อเราขอใช้คำว่าอาแทนนะคะ) เพราะไม่กล้าให้พ่อกลับบ้านกับแม่ค่ะ เพราะถ้ากลับไปกลัวอาการพ่อเราทรุดกว่าเดิม (ตอนแรกเราว่าจะเอาพ่อมาอยู่ด้วย แต่พ่อยังไม่อยากมาค่ะ)
แม่เราเลยเกิดความไม่พอใจที่อาจะเอาพ่อไปอยู่ด้วย วันนี้พ่อเราเลยตัดสินใจขอแม่ไปอยู่กับอา ซึ่งพ่อเราก็พูดดีๆนะคะ ว่าการที่จะไปอยู่นู้น ไม่ใช่การหนี ไม่ใช่การทิ้ง แต่มันเป็นการป่วย แล้วอยากไปอยู่ที่ที่มันสบายใจ ไม่ต้องมาระแวงว่าใครจะบ่นหรือใครจะมาพูดประชดประชันให้ และแม่เราก็ไม่ต้องมาเหนื่อย เผื่อวันไหนกลับมาจากทำงานไร่นาเหนื่อยๆแล้วต้องมาทำนู้นนี่นั่นให้พ่อ กลัวว่าแม่จะอารมณ์เสีย อีกอย่างไปอยู่กับอา ก็มีคนเตรียมกับข้าวไว้ให้ มีคนซักผ้าให้ หลังจากที่พ่อเราพูดจบแม่เราก็ทั้งโมโหทั้งร้องไห้แล้วก็พูดกับพ่อว่า ถ้าไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมา ตัดขาดการเป็นสามีภรรยากัน เราก็เข้าใจแม่นะคะ แกอาจจะน้อยใจแหละว่าตอนดีๆก็ยังอยู่ด้วยกัน แต่พอป่วยขึ้นมาทำไมต้องไปอยู่ที่อื่น และแกอาจจะกลัวคนอื่นมองว่าแก ดูแลสามีไม่ได้ ดูแลสามีได้ไม่ดี แต่เราก็อธิบายเหตุผลให้แม่ฟังไปหมดนะคะ ว่าเหตุผลมันคืออะไร แล้วทำไมอาถึงต้องเอาพ่อไปอยู่ด้วย
และแม่ก็มาโทษเราค่ะ "ว่าเป็นเพราะเราบอกพ่อไป พ่อก็เลยไป บอกว่าถ้าตายก็จะไม่ไปเผาศพ รวมถึงเราด้วย แล้วก็บอกเราว่าจบกัน"แม่เราก็ทั้งพูดทังร้องไห้นะคะ เราได้ยินคำนี้เราอึ้งเลยค่ะ ว่าทำไมแม่ถึงไม่มีเหตุผล ไม่ฟังเหตุผลอะไรขนาดนี้ แต่เราก็ยอมรับค่ะว่าเราอยากให้พ่อไปอยู่กับอา แต่เราก็ให้พ่อตัดสินใจเอาเอง เพราะเราไม่อยากให้พ่อเครียดแล้วอาการทรุด แม่เราอยากให้พ่อเราอยู่ด้วย แต่แม่เราจัดการปัญหาของพี่ชายเราไม่ได้เลยค่ะ
สาเหตุไม่ได้มาจากแม่เลยค่ะ สาเหตุมาจากพี่ชายเราล้วนๆ แต่แม่เราไม่เข้าใจเลย ตอนนี้เรากับแม่เหมือนจะผิดใจกันด้วยซ้ำ หรือแม่เราตัดขาดความแม่ลูกกัน ไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้
คือตอนนี้เราเครียดแล้วก็สับสนไปหมดเลยค่ะ ว่าเราจะแก้ปัญหาอะไรตรงไหนยังไงก่อน เพราะทั้ง2 คนก็เป็นพ่อกับแม่ คือเเรากับพ่อตัดสินใจกันถูกแล้วใช่มั้ยคะ ที่ทำแบบนี้ แล้วเราต้องปรับความเข้าใจกับแม่ยังไง เราไม่อยากให้แม่คิดว่าโดนทิ้ง ซึ่งทุกคนก็บอกแม่ ว่าไม่ใช่การทิ้ง ไม่ใช่การหนี เราอยากให้แม่เข้าใจในเหตุผล (ถึงตอนแรกจะอยากให้หย่าก็เถอะค่ะ)
มันจะเป็นตราบาปในใจเรามั้ยคะ ที่ต้องทำให้พ่อกับแม่ต้องแยกกันอยู่ และต้องทำให้แม่ต้องร้องไห้