พ่อกับแม่ชอบบ่นด้วยคำพูดรุนแรง ควรจัดการ ครส. ตัวเองยังไงดีคะ

ตามหัวข้อเลยค่ะ หนูเป็นเด็ก ม.ปลาย คนนึง ทุกวันเลิกเรียนกลับบ้านมาหุงข้าวล้างจานเป็นปกติค่ะ วันหยุดก็จัดการตัวเอง ทำการบ้าน อ่านหนังสือ ซักผ้าตากผ้า(ของตัวเอง) แต่หลายครั้งก็จะตากให้พ่อกับแม่และน้องด้วยค่ะ ซึ่งต้องบอกหนูไว้ หนูถึงจะรู้แล้วตากให้ค่ะ แต่ก็มีบางครั้งที่เขาไม่ได้บอกอะไรหนูเลย และหนูก็ไม่ได้ไปใช้เครื่องซักผ้าในวันนั้น ทำให้หนูไม่รู้ว่ามีผ้าที่ต้องตากให้เขา พอเขากลับบ้านมาก็จะชอบบอกว่าทำไมไม่ตากให้บ้าง พอหนูบอกว่าหนูไม่รู้เพราะเขาไม่ได้บอกหนูไว้ เขาก็จะชอบบอกว่าทำไมไม่ดู นั่นนี่ แล้วบางช่วงเขาก็จะชอบถามว่า วันนี้อยู่บ้านทำอะไร กวาดบ้านถูบ้านให้ไหม หนูก็บอกว่าไม่ได้ทำอะไรวันนี้ บางครั้งก็จะมีตอบไปว่าออกไปข้างนอกมา(บางครั้งมีงานกลุ่มค่ะ) แล้วทุกครั้งที่แม่พูดอะไรแบบนี้ออกมา ถ้าพ่ออยู่พ่อก็จะบ่นเพิ่มด้วยค่ะ เขาจะชอบพูดว่าอยู่บ้านว่างๆ ไม่ได้ทำอะไรทำไมไม่รู้จักทำอันนั้นทำอันนี้ช่วยบ้าง ทำไมไม่รู้จักเอาผ้ามาซักมาตากให้บ้าง อะไรแบบนี้ค่ะ บางทีมีขึ้นกู และทำทั้งน้ำเสียงและสีหน้าใส่ด้วยค่ะ หนูอยากรู้ว่าหนูควรจัดการความรู้สึกยังไงไม่ให้อ่อนไหวกับคำพูดแบบนี้บ้างคะ หรือหนูอ่อนแอเกินไปเกินกว่าจะอยู่ที่นี่ได้ เวลาหนูโดนพูดอะไรแบบนี้ใส่หนูร้องไห้ทุกครั้งเลยค่ะ (หนูเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ช่วง ม.ต้น ค่ะ รักษามาจนอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกๆ ที่รู้ว่าเป็น เขาปรับตัวและพูดกับหนูดีขึ้นค่ะ แต่พอมาช่วงหลังๆ ก็เป็นเหมือนเดิมเลย) บางทีหนูก็รู้สึกว่าหนูไม่เคยดีพอสำหรับพวกเขาเลยค่ะ (หนูไม่ใช่เด็กเกเรอะไรนะคะ เรียนเกรดอยู่ในเกณฑ์ดีมาตลอด แต่หนูไม่ค่อยได้รับคำชม และการแสดงความรัก เช่น การกอด การบอกรัก พอหนูโตขึ้นแทบไม่มี จนเรียกว่าไม่มีเลยยังได้เลยค่ะ) อีกทั้งหนูยังอยู่กับคุณตาคุณยายในบ้านด้วย คุณยายเป็นคนปากร้ายค่ะ เวลาพูดกับหนูขึ้นกูตลอด ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจแกก็จะด่าบ้าง บ่นบ้างค่ะ หนูไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ หนูไม่ชอบที่ตัวเองอ่อนไหวเกินไป มันไม่ดีเลย