เราเคยมีแฟน… แฟนคนแรกในชีวิต แต่ตอนนี้เราเดินออกมาจากความสัมพันธ์นั้นแล้ว
เหตุผลก็ตรงไปตรงมา — ความรู้สึกมันหมดลง
ยอมรับว่าครั้งหนึ่งเราเคยผูกพันกับเขามาก จนคิดไม่ออกว่าถ้าไม่มีเขาแล้วเราจะอยู่ยังไง
ช่วงแรกมีน้ำตา… ไม่ใช่เพราะเสียใจที่เลิกกัน แต่เป็นเพราะเรากำลังหาคำตอบให้ตัวเองว่า “ต่อไปเราจะใช้ชีวิตแบบไหน”
เพราะจริงๆ เราเป็นคนชอบอยู่คนเดียว แต่ในใจลึกๆ ก็รู้เสมอว่าสักวันต้องมาถึงจุดนี้ และวันนั้นก็มาถึงจริงๆ
เราพูดกับตัวเองซ้ำๆ ว่า “เราอยู่ได้” จนวันหนึ่งมันก็อยู่ได้จริง เหมือนได้หายใจเต็มปอดอีกครั้ง
แต่ความโล่งนั้นอยู่ไม่นาน…
ข่าวร้ายก็มาถึง พ่อเลี้ยงของเราเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย
เพียงไม่กี่เดือนหลังจากรู้ เขาก็จากไป… ก่อนวันเกิดแม่เพียงอาทิตย์กว่าๆ
ความสูญเสียครั้งนั้นทำให้หัวใจหนักอึ้ง แม้เราจะทำใจได้ แต่ความหน่วงในอกยังคงอยู่
เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ เราเริ่มกลับมายิ้มได้ เล่นเกมบ้างเพื่อคลายความคิด
แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน คือ “เราไม่ค่อยตอบแชทใครเหมือนเดิม”
เมื่อก่อน ถ้าเห็นก็จะตอบ เดี๋ยวนี้เราตอบเท่าที่จำเป็น
บางทีก็เพราะเหนื่อย เหนื่อยกับเพื่อนบางคน เหนื่อยกับคนที่ไม่ชอบเรา
ส่วนคนคุยก็ยังพอมี แต่เราชัดเจนกับตัวเองเสมอว่า…
ถ้าอยากตอบ เราก็จะตอบในเวลาที่เราอยาก ไม่อยากตอบ ก็ปล่อยผ่าน
และถ้าใครไม่โอเค เราก็ไม่พยายามรั้งเอาไว้
เรามักบอกเสมอว่า
“ถ้าเธอเจอคนที่ดีกว่าเรา เราก็ยินดีด้วยนะ”
ไม่รู้เหมือนกัน… แบบนี้ถือว่าเราแปลกไปหรือเปล่า
เจอเรื่องหนักๆ มาหลายครั้ง จนไม่อยากเปิดโอกาสให้ใคร
เหตุผลก็ตรงไปตรงมา — ความรู้สึกมันหมดลง
ยอมรับว่าครั้งหนึ่งเราเคยผูกพันกับเขามาก จนคิดไม่ออกว่าถ้าไม่มีเขาแล้วเราจะอยู่ยังไง
ช่วงแรกมีน้ำตา… ไม่ใช่เพราะเสียใจที่เลิกกัน แต่เป็นเพราะเรากำลังหาคำตอบให้ตัวเองว่า “ต่อไปเราจะใช้ชีวิตแบบไหน”
เพราะจริงๆ เราเป็นคนชอบอยู่คนเดียว แต่ในใจลึกๆ ก็รู้เสมอว่าสักวันต้องมาถึงจุดนี้ และวันนั้นก็มาถึงจริงๆ
เราพูดกับตัวเองซ้ำๆ ว่า “เราอยู่ได้” จนวันหนึ่งมันก็อยู่ได้จริง เหมือนได้หายใจเต็มปอดอีกครั้ง
แต่ความโล่งนั้นอยู่ไม่นาน…
ข่าวร้ายก็มาถึง พ่อเลี้ยงของเราเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย
เพียงไม่กี่เดือนหลังจากรู้ เขาก็จากไป… ก่อนวันเกิดแม่เพียงอาทิตย์กว่าๆ
ความสูญเสียครั้งนั้นทำให้หัวใจหนักอึ้ง แม้เราจะทำใจได้ แต่ความหน่วงในอกยังคงอยู่
เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ เราเริ่มกลับมายิ้มได้ เล่นเกมบ้างเพื่อคลายความคิด
แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน คือ “เราไม่ค่อยตอบแชทใครเหมือนเดิม”
เมื่อก่อน ถ้าเห็นก็จะตอบ เดี๋ยวนี้เราตอบเท่าที่จำเป็น
บางทีก็เพราะเหนื่อย เหนื่อยกับเพื่อนบางคน เหนื่อยกับคนที่ไม่ชอบเรา
ส่วนคนคุยก็ยังพอมี แต่เราชัดเจนกับตัวเองเสมอว่า…
ถ้าอยากตอบ เราก็จะตอบในเวลาที่เราอยาก ไม่อยากตอบ ก็ปล่อยผ่าน
และถ้าใครไม่โอเค เราก็ไม่พยายามรั้งเอาไว้
เรามักบอกเสมอว่า
“ถ้าเธอเจอคนที่ดีกว่าเรา เราก็ยินดีด้วยนะ”
ไม่รู้เหมือนกัน… แบบนี้ถือว่าเราแปลกไปหรือเปล่า