อยู่ท่ามกลางสังคมเหี้- ๆ แต่ยังไม่กลับไทย… เพราะเงินมันดีเกินกว่าจะปล่อยไป

ถ้าถามว่าทำไมผมยังอยู่ที่นี่ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าสังคมมันโคตร คำตอบตรง ๆ ง่าย ๆ เลย — เงิน

ใช่ครับ…เงินคือเหตุผลเดียวที่ยังทำให้ผมทนอยู่ได้
หลายคนคงจะคิดว่า "เงินมันจะคุ้มอะไรกับการอยู่ในที่แบบนี้?"
แต่มาฟังตัวเลขกันก่อน

รายได้ขั้นต่ำของที่นี่… 30,000 บาท/เดือน
นี่คือแค่ตัวเลขพื้นฐานนะครับ ไม่ใช่ตัวเลขของผม เพราะผมอยู่มานานกว่านั้นเยอะ เงินเดือนก็ขยับขึ้นอีกพอสมควร (เอาเป็นว่า ใครอยากเดา…ก็เดากันเอาเอง)

แต่สิ่งที่ต้องแลก?

ทำงานวันละ 12 ชั่วโมง ไม่มีสั้นกว่านี้

หยุดเดือนละ 1 วัน นั่นแหละ…แค่ 1 วันจริง ๆ

เวลาชีวิต = แทบจะหมดไปกับการทำงานและนอน

สังคมรอบตัวเต็มไปด้วย การนินทา ใส่ร้าย แบ่งพวก หักหลัง และคนที่พร้อมเอาหน้าใส่หัวหน้าทุกเมื่อ

ถ้าคุณเป็นคนที่ "ใจไม่แข็ง" หรือชอบชีวิตสบาย ๆ คุณจะอยู่ไม่รอดที่นี่แน่นอน

สังคมเหี้- ๆ แบบที่ว่า มันเป็นยังไง?

ที่นี่…มันเหมือนเกมเอาชีวิตรอดตลอดเวลา

พูดผิดคำเดียว…กลายเป็นข่าวไปทั้งออฟฟิศ

เพื่อนร่วมงานบางคน…ทำดีกับคุณต่อหน้า แต่ลับหลังคือแทงข้างหลังจนคุณแทบหงาย

คนบางกลุ่มนี่คือ "เทพเจ้าแห่งการประจบ" ทำทุกอย่างเพื่อให้หัวหน้ามองเห็น แต่ถ้าคุณเป็นคนเงียบ ๆ ทำงานของตัวเอง…คุณจะโดนมองเป็นศัตรู

มีข่าวลือ ข่าวเมาท์ ทุกวัน — บางทีคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนลากชื่อคุณเข้าไปเกี่ยว

ความไว้ใจ? หายากยิ่งกว่าทองแท้

ผมเคยโดนใส่ร้ายแบบไม่มีเหตุผล เคยโดนจับผิดเรื่องเล็กน้อย เคยโดนบีบให้อยู่ในมุมอับที่ไม่มีใครช่วย
และถ้าถามว่ามันทำให้ผมอยากกลับบ้านไหม?
…เคยคิดนะ แต่ก็ต้องชั่งน้ำหนักกับสิ่งที่ได้อยู่ทุกเดือน

แล้วทำไมยังอยู่?

คำตอบมันง่าย…ผมเลือกความมั่นคงทางการเงินมากกว่าความสบายใจชั่วคราว

ทุกเดือนผมได้เงินก้อนที่สามารถเก็บได้จริง ๆ เพราะค่าใช้จ่ายที่นี่แทบไม่มี

บริษัทเลี้ยงอาหารฟรี 3 มื้อ คุณกินได้เต็มที่ (จะว่าไปก็เป็นข้อดีเดียวที่รู้สึกขอบคุณ)

ไม่ต้องจ่ายค่าเดินทางไปทำงาน เพราะที่พักอยู่ตึกเดียวกับที่ทำงาน

ถ้าอยู่เมืองไทย ผมคงต้องใช้เวลาเป็นปี ๆ เพื่อเก็บเงินเท่าที่นี่ให้ในไม่กี่เดือน

แน่นอนว่าผมไม่ได้มองว่าที่นี่คือ "สวรรค์" — ไกลมากจากคำนั้นเลย
แต่มันคือ "สนามรบที่คุ้มค่า" สำหรับคนที่มองเป้าหมายเรื่องเงินเป็นหลัก
คุณต้องรู้จักเอาตัวรอด รู้จักอ่านเกม และไม่ใส่ใจเรื่องไร้สาระเกินไป
ถ้าทำได้…คุณก็อยู่รอดและเก็บเงินได้

ผมไม่เคยชวนใครมาที่นี่ และจะไม่ชวน

ขอพูดตรง ๆ …ที่นี่ไม่ใช่งานสำหรับทุกคน
มันไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่โอกาสทองสำหรับคนทั่วไป
มันคือที่ที่ "เอาเงินมาล่อ แต่เอาความสุขไป"

ใครที่เคยถามว่า "แล้วทำไมไม่กลับไทย?"
ผมจะตอบว่า "ผมยังไม่พร้อมปล่อยเงินก้อนนี้"
เพราะเมื่อกลับไป ผมจะต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ ในสภาพที่ค่าครองชีพพุ่ง และรายได้ลดฮวบ

อยู่ต่อเพราะอะไร? อยู่ต่อเพื่อใคร?

ผมอยู่ต่อเพราะเงินเหล่านี้มันทำให้ผมสามารถช่วยครอบครัวได้
ผมอยู่ต่อเพราะอยากเก็บเงินให้พอสำหรับเป้าหมายชีวิตบางอย่าง
และผมอยู่ต่อเพราะผมรู้ว่าถ้าผมทนได้อีกหน่อย มันจะคุ้มกับสิ่งที่ต้องแลก

แต่ถามว่ามีความสุขไหม?
…ไม่หรอกครับ มันคือการอยู่ไปวัน ๆ แบบคนที่รู้ว่าตัวเองอยู่ในเกมที่อันตราย แต่ก็เลือกจะเล่นต่อ

ผมเล่ามาทั้งหมดนี้…ไม่ได้เพื่อให้ใครคิดว่ามันน่าไป
แต่เพื่อให้เข้าใจว่า บางครั้ง "การทนอยู่ในที่ห่วย ๆ" ก็มีเหตุผลของมัน
และเหตุผลของผม…คือเงินล้วน ๆ ไม่มีอะไรซับซ้อน

ถ้าอยากรู้เรื่องราวทั้งหมด ว่ากว่าผมจะมาถึงจุดนี้ ผ่านอะไรมา เจอสังคมโหดแค่ไหน
ผมเล่าไว้หมดแล้วในซีรีส์ “เหนื่อยแต่ไม่ถอย: 730 วันในกัมพูชา” บน ReadAWrite
ใครอยากอ่านแบบเต็ม ๆ ตามไปอ่านต่อได้เลย (ไม่มีขายของ ไม่มีเก็บเงิน อ่านฟรี)

สรุปง่าย ๆ:
สังคมห่วยแตก
งานโคตรโหด
เงินโคตรดี
…และผมก็ยังอยู่

ถ้าคุณเจอที่แบบนี้ คุณจะเลือกกลับ หรือเลือกทนอยู่ต่อ?
ผมอยากรู้ว่าคนอื่นคิดยังไง ลองมาแชร์กันหน่อยครับ

📌 ปล. ขอย้ำอีกครั้ง — ไม่ได้เชิญชวนให้ใครมาทำงานที่นี่ เพราะมันไม่ใช่งานที่เหมาะกับทุกคน
ถ้าจะมาเพราะเห็นตัวเลขเงินเดือนแล้วคิดว่าสบาย…คุณจะช็อกตั้งแต่สัปดาห์แรก

#ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร  
#เหนื่อยแต่ไม่ถอย  
#อยู่ให้รอดในดงงูพิษ  
#เงินดีแต่แลกด้วยวิญญาณ
#รอดเป็นพอ