......

เราอายุ 15 ปี เรียนอยู่ม.ปลายเรารู้สึกแย่ในทุกๆวัน รู้สึกดิ่งในทุกๆวัน เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่ม.ต้น เราไม่กล้าไปหาจิตแพทย์​เพราะกลัวเสียเงินมากและกลัวถูกมองเป็นตัวประหลาดของสังคม

เราเป็นเด็กตั้งใจเรียนตั้งแต่เด็กเรียนได้เกรดดีมาหลายปีจนถึงขนาดได้เกียรตินิยมอันดับ 2 หลังจบมหาวิทยาลัยแล้วก็ตั้งใจทำงานเก็บเงินเอาไว้ซื้อบ้านที่อยู่เป็นของตัวเอง ตั้งแต่เด็กเราช่วยแม่ขายก๋วยเตี๋ยว

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ อยากถามเพื่อนๆว่าคิดยังไงกับเรื่องของหนู แล้วก็มีวิธีฮีลใจยังไงบ้าง ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าหนูเรียนพยาบาล ซึ่งหนูชอบและอยากเรียนอยู่แล้ว พอได้เรียนก็ยิ่งชอบไปอีก แต่หนูมีปัญหาเรื่องสุขภ

คือผมอยากไปพบหมอแต่ผมกลัวจะถูกมองเป็นคนป่วยทางจิต

ชีวิตเพื่อนมหาลัยผมคุ้มเกินไป เจอครบเลย นินทา หักหลัง เห็นแก่ตัว นกสองหัว หวังผลประโยชน์ มันเยอะไปหมดจนทำผมเกือบเสียสติหรือซิ่วไปที เขาเคยมีวิจัยกันรึเปล่าว่าทำไมเพื่อนมัธยมมันถึงดีกว่ามหาลัย5555 ชีวิ

ยายเราเป็นเบาหวาน เมื่อปีที่แล้วเป็นแผลที่เท้าแล้วรักษาไม่หายเลยได้ตัดนิ้วไป1นิ้วข้างขวาปีที่แล้วเราก็เฝ้าอาการแกก็ไม่ได้แย่เลยมีแค่อาการปวดแกยังลุกได้อะไรได้ปกติมาปีนี้เท้าข้างขวาเราก็ไม่รู้แกเป็นอะไ

ขอวิธีฮีลใจด้วยเองหน่อยค่ะ พอดีเราเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เหนื่อยมาก ไปเรียน 8 โมง เลิกบ่าย3-4 5 โมงครึ่งออกไปทำงาน เลิกงานตี2-3 กว่าจะถึงบ้านกว่าจะได้นอน เหนื่อยมากค่ะ ร้องไห้กับแฟนบ่อยมาก กลัวเขารำคา

เราเหนื่อยมากเลยค่ะ ตามหัวข้อเลย หากใครมีคำแนะนำ หรือข้อเสนอแนะ ช่วยฮีลใจเราด้วยนะคะ เหนื่อยกับคนป่วยทั้งงานนอกและงานใน และยังต้องรับมือกับอารมณ์น้องที่เป็นไบโพล่าอีก สงสารสามีมากเลยค่ะ ช่วยเราทุกอย่า