ว่าไปแล้ว…..เราเป็นคนอกตัญญูไหม

เรื่องนี้ยาวหน่อยนะคะ….….เราเป็นเด็กคนนึง ที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก พ่อแท้ๆเราเลิกกับแม่เราไปตั้งแต่เราได้3-4ขวบ ช่วงแรกๆพ่อก็มารับเราไปเล่นบ้านย่าบ้างเป็นเวลาเกือบปี แต่หลังจากนั้นครอบครัวฝั่งแม่เรามีเรื่องทะเลาะกับครอบครัวฝั่งพ่อแท้ๆเรา แล้วพ่อเราก็หายไปไม่เคยมาหาเราอีก ทางฝั่งแม่เราก็พอทราบข่าวอยู่ว่าพ่อมีแฟนใหม่ มีครอบครัวใหม่ ไม่เคยติดต่อมาหาเราเลย หลังจากนั้นแม่เราก็แต่งงานใหม่ ซึ่งคุณพ่อคนใหม่นี้มาเลี้ยงเรา รักเราเหมือนลูกแท้ๆ ท่านเลี้ยงเรามาตั้งแต่อายุ5ขวบ จนกระทั่งตอนนี้เราอายุ23ปีแล้ว ถึงแม้แม่กับพ่อเลี้ยงจะมีลูกอีก1คน ซึ่งคือน้องสาวเรา แต่เราก็ได้รับความรักมาอย่างเต็มเปี่ยมจากทั้งพ่อ,แม่,น้องสาว เราไม่เคยรู้สึกขาดหายอะไรเลย พ่อเลี้ยงกับแม่ทำงานจนสายตัวแทบขาด เพื่อส่งเราเรียนจนจบ จนตอนนี้เราได้เป็น “พยาบาล” ในช่วงที่เราเติบโตตั้งแต่อายุ 5 ปี - 23 ปี พ่อแท้ๆของเราไม่เคยโทรหา ไม่เคยมาหา ไม่เคยมาถามข่าวคราวอะไรเลย ทั้งๆที่เราก็รู้ข่าวมาตลอดว่าพ่อมีครอบครัวใหม่ ซึ่งอยู่หมู่บ้านใกล้ๆกัน เราเคยเห็นพ่อบ้างแต่พ่อก็ทำเหมือนไม่เห็นเราตลอด วันนึงเราลงเวรดึก มีคนโทรมาเราก็รับสาย ซึ่งปลายสายบอกว่าเขา…เป็นพ่อแท้ๆของเราค่ะ คำแรกที่พ่อพูดคือ ”พ่อขอเงินหน่อยได้ไหม พ่อติดหนี้เขาอยู่หลายบาท“ ตอนนั้นเราทำได้แค่ร้องไห้ พูดไม่ออก แล้วตอนนั้นเรามีเงิน แต่แกล้งพูดไปว่า เงินเราไม่พอใช้ เรามีแค่200 (เราแค่อยากรู้ว่าพ่อจะตอบว่ายังไง) ซึ่งพ่อตอบมาว่า..พ่อขอก่อนได้ไหม 200 พ่อจำเป็นจริงๆ…เราปล่อยโฮ ไม่มีคำใดๆจะพูด แล้วตอบพ่อแค่ว่า แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวโทรกลับ…ตอนนี้เรารู้สึกว่า เราผิดไหมถ้าจะไม่ให้เงินพ่อ เราจะเป็นคนอกตัญญูไหมถ้าเราเลือกจะตัดช่องทางการติดต่อทุกอย่างจากพ่อแท้ๆของเรา….ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
* ปล.เราปรึกษาเรื่องนี้กับแม่ แม่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรถ้าเราจะให้เงินพ่อ แม่บอก พ่อยังไงก็คือพ่อ แม่ก็แล้วแต่เรา ยอมรับการตัดสินใจเราค่ะ…..