ชีวิตในวัย 35 เต็ม (แค่อยากเล่าเรื่องของตัวเอง)

กระทู้นี้เป็นการเล่าเรื่องของตัวเอง ที่..แค่อยากเล่าค่ะ
เรารู้สึกว่าชีวิตชอบเล่นตลกกับเรา เวลาเราอยากได้อะไรมันมักไม่ค่อยสมหวัง ตั้งแต่จำความได้ สิ่งที่เราต้องการไม่ใช่เงินทอง อำนาจ บารมี ยศ สิ่งที่เราชอบคือ ความรัก ซึ่งก็คงไม่ค่อยได้ล่ะมั้ง เลยคาดหวังกับความรักในอนาคต
ที่ในตอนเด็กๆ คิดแค่ว่า ถ้าเรามีคนรักที่อยู่ข้างๆเรา ทุกอย่างมันต้องผ่านไปได้ อยากที่จะมีความรัก ค้นหาตัวเอง สับสนตัวเอง เพราะตอนนั้นโลกก็ยังไม่เปิดกว้าง การเข้าถึงข้อมูลเน็ตสำหรับเด็กต่างจังหวัดก็ยาก เราไม่ใช่ดี้ เพราะฉันไม่ชอบทอม และเราไม่ใช่ทอม เพราะต่อให้เราดูแข็งๆห้าวๆ แต่เราก็ยังอย่างที่จะสวย กว่าจะรู้ตัวก็อายุ 18-19 แล้ว

ซึ่งพอรู้ตัวก็ยากจัง เพราะไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงมันจะเจอกันยังไง มันจะดูกันยังไง ในเมื่อฉันก็คือผู้หญิง และเธอก็คือผู้หญิง แต่เราอาจจะดีหน่อยที่เราเปิดเผยกับคนรอบตัวในความชอบ และคนรอบตัวก็ไม่ได้มีปัญหากับเรื่องนี้ แต่ก็ต้องรับมือกับผู้ชายทั้งหลายที่มาจีบ ทั้งมาแบบเพื่อน แบบพี่ ที่ปรึกษาที่ดี หัวงู โรคจิต ยันเพื่อนแม่ และเราก็รีเช็คกับตัวเองหลายรอบแล้ว แต่มันบ่ได้จริงๆ
ในวัยนั้นเราต้องการความรักมากกว่าอะไร วิ่งหาความรัก คิดว่าถ้าได้เจอคงจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด และในทางที่เราเลือกก็พบแต่ความผิดหวัง เสียใจ โดนนอกใจบ้าง เทไปคบผู้ชายบ้าง ไปเป็นกิ๊กเขาไม่รู้ตัวบ้าง ยอมโง่ทั้งๆที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรบ้าง ซึ่งแต่ละครั้งก็มีบทเรียนให้เราได้รู้ถึงนิสัยคนและข้อผิดพลาดของตัวเอง และปรับปรุงมัน

เราได้เติบโต และเรียนรู้ไปกับความรัก จนรู้สึกไม่คาดหวังกับมัน แต่กลับได้พบเรื่องแปลก ในตอนที่คาดหวังและพยายาม เราไม่ค่อยประสบผลสำเร็จในความรักเท่าไร แต่พอเราหยุดที่จะคาดหวัง ชอบการที่จะใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ก็เหมือนชีวิตชอบที่จะทดสอบเรา ชอบที่จะส่งคนดีๆ ที่เขารักเราจริงมาให้ เพื่อให้เราค้นพบอีกว่า ความรักอย่างเดียวมันไม่พอ.

และสุดท้ายต่อให้อีกฝ่ายรักเรามากขนาดไหน กลับเป็นเราที่เลือกจะจบมันเอง เพียงเพราะรู้สึกเหนื่อยกับความรัก ยิ่งต่างกันมากยิ่งต้องปรับจูน ยิ่งต้องทำความเข้าใจ ยิ่งต้องปรับตัว ซึ่งถ้าเป็นตอนวัยรุ่น เราคงพร้อมที่จะปรับอย่างเต็มที่ เพราะความรักคือสิ่งที่เราต้องการที่สุด
แต่ตอนนี้..มันไม่ใช่ ณ ตอนนี้เราเลือกที่จะโสด และใช้เหตุผลเหนือความรักมากก จนบางทีเราก็อยากเจอใครที่ทำให้เรารู้สึกรักเขาได้มากสุดๆ หน้ามืดตามัว ทุ่มเทได้สุดลิ่มทิ่มประตูแบบไม่สนอะไร เพราะความรู้สึกตอนได้รักมันก็เป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ (ถ้าไม่นับตอนอกหักอะนะ) มันรู้สึกมีพลังที่เชื่อว่า เราทำทุกอย่างได้แน่ถ้ามีเขา แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปกับการเติบโตของตัวเอง

เราค้นพบกับตัวเองว่า การมีคนรักที่ดีและจริงจังสำหรับเรามันไม่พอ มันต้องมีความเท่ากัน ทั้งฐานะ การศึกษา และการใช้ชีวิต คนที่จะอยู่กับเราได้ แทบจะต้องเป็นคนที่นิสัยเหมือนเรา 100% เพราะเราแทบไม่พร้อมที่จะปรับตัวเพื่อใคร ไม่อยากที่จะคุยกับคนที่การใช้ชีวิตไม่เหมือนกัน มันทำให้เราเจอใครที่นิสัยต่างออกไปนิดหน่อยก็พร้อมที่จะตัดออกไปง่ายๆ เช่น

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้- เราชอบการมีเวลา แต่การมีเวลาของเรา คือการไม่ต้องออกไปไหน ไม่เที่ยว ไม่ดื่มไม่สูบ และชอบที่จะมีคนรักอยู่ใกล้ๆในชีวิตประจำวัน อาจไม่ต้องทำอะไรร่วมกัน แต่ให้อยู่ในสายตา และมีการแบ่งเวลาที่ชัดเจน แต่เจอกับคนที่เวลางานกับเวลาครอบครัวแยกจากกันไม่ได้ หรือออกทุกคืน หรือชอบการไปคาเฟ่เพื่อถ่ายรูปตัวเอง เราก็จะรู้สึกเสียพลังงาน เพราะวิถีชีวิตไม่เหมือนกัน
- เราชอบที่จะกินเนื้อ กินอะไรอร่อยๆ ทำกับข้าว และสุดกับการกิน ถ้าเจอคนที่เอาแต่กินคลีนห่วงสุขภาพ หรือแม้แต่คำถามง่ายๆว่าวันนี้อยากกินอะไร แต่ตอบว่าอะไรก็ได้แต่ก็ไม่เลือกในสิ่งที่เราเลือกให้ เราว่าเราก็อยู่ไม่ได้ เพราะเราชอบคนที่สนุกกับการกินไปกับเราไม่ใช่มานั่งมองเรากิน
- เราชอบคนที่เท่าเรา เพราะเราไม่ได้พร้อมที่จะเลี้ยงดูปูเสื่อใคร และไม่ชอบที่จะให้ใครมาเลี้ยงเรา โดยเฉพาะเรื่องกิน เพราะมันจะทำให้เราเกรงใจ และกินไม่อิ่ม เพราะเลือกที่จะกินแบบมีมารยาท ต่อให้อีกฝ่ายบอกจะกินอะไรก็ได้
- เราโรคจิต ติดความสะอาดมาก ไม่ชอบเศษผมและทนไม่ได้กับเศษแป้ง ไม่ชอบความเปรอะประ ห้องน้ำอาบน้ำเสร็จต้องรูดน้ำให้แห้งทุกครั้ง แปรงแยกประเภทและเอามาใช้ร่วมกันไม่ได้ อันนี้ขัดส้วม อันนี้ขัดพื้น อันนี้ขัดซิงค์ ขัดยันกำแพงคราบราไม่เคยมี และสายตาจับสังเกตดีมากว่าตรงไหนมีรอยเปื้อนมีสิ่งผิดปกติ  ถ้าเจอคนที่ขยันทาแป้งลงพื้น ขยันทำกำแพงห้องเปรอะ เราว่าเราหงุดหงิดตาย เพราะเราทำความสะอาดส่วนของตัวเองได้ แต่ไม่พร้อมมาตามเช็ดตามล้างในสิ่งที่คนอื่นทำ
- เรามักมีแบบแผนทุกอย่างในหัวต่อให้เป็นเรื่องไร้สาระ และทำอะไรรวดเร็วถ้าคิดแล้วจะชอบทำเลย แต่มาเจอคนที่เนิบนาบ ทำเราผิดแพลนไปเรื่อยๆ ก็ทำให้เราอารมณ์เสียได้ง่ายๆ
- เรามักไม่ค่อยพูด ชอบทำหน้านิ่งๆ แต่ช่างสังเกตและอ่านความรู้สึกคนเก่ง เลยชอบคาดหวังว่าคนรักจะสามารถเดาความรู้สึกของเราได้ ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ได้ แถมเข้าใจผิดด้วย คนบ้าอะไรที่แฟนเก่าทักมาขอโทษทุกคน เพราะเพิ่งมาเข้าใจสิ่งที่เราพูดและทำหลังเลิกกันไปแล้ว บางคนขนาดพูดตรงๆยังไม่เชื่อ
- ไม่ค่อยอยากคบคนที่เด็กกว่าแล้ว เพราะคบคนที่เด็กกว่ามาตลอด และรู้สึกเหมือนเลี้ยงลูก แต่ก็ไม่เซ้นต์กับคนที่อายุมากกว่าเพราะตัวเองไม่ค่อยฟังใครจากอายุ จะนับถือคนจากวุฒิภาวะมากกว่า คุณใช้ชีวิตให้เรารู้สึกเคารพคุณได้หรือยัง หรือต่อให้เคารพได้ก็ไม่ได้หมายความ เราอยากจะใช้ชีวิตแบบคุณ

มันคือชีวิตที่อยู่คนเดียวจนชิน และเราคิดว่า เราก็ไม่อยากจะปรับตัวเพื่อใคร และเริ่มไม่เข้าใจคนที่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไม่ได้ แต่ก็มีความรู้สึกที่อยากจะมีคนรัก(ที่นิสัยเหมือนตัวเอง)
เคยคิดกับตัวเองเล่นๆ ว่า นอกจากนิสัย สเป็กตัวเองเป็นแบบไหนในตอนนี้ ซึ่งก็ออกไปทางพิมพ์นิยม เช่น ขาว ตัวเล็ก หน้ารูปไข่ หมวยที่ตาโต ดูเรียบร้อยนิ่งๆ แต่ยิ้มแล้วมีเสน่ห์มองไม่เบื่อ ไม่นิสัยผู้หญิงจ๋า(อันนี้บอกไม่ถูก นิสัยผู้หญิ๋งผู้หญิง) มีเคิร์ฟ จะพิเศษหน่อยก็ตรง สาวเหนือ เพราะชอบภาคเหนือ ชอบบรรยากาศ ชอบคำเมือง และที่ผ่านมา มีแฟนมาครบทุกภาคแล้ว จะขาดก็ตะวันตกกับเหนือ และชอบสนใจคนเกิดราศีมีน เอาตลกที่เป็นเรื่องจริงนะ แต่ก็คิดว่านิสัยตัวเองไม่น่าอยู่กับใครได้จริงๆ

จบการเล่าเรื่องของตัวเองเพียงเท่านี้เถอะ ก่อนจะเพ้อกว่านี้