🧵 กระทู้:
เขาทุ่มเททั้งหัวใจเพื่อความรัก จนลืมกลับไปหาคนที่รอเขาจริง ๆ… แล้วเขาควรไปต่อหรือพอแค่นี้ดี?
มีผู้ชายคนนึง อายุแค่ 19
แต่หัวใจของเขาโตเกินวัยมาก
เขาเคยติดยา เคยหลงทาง เคยคิดว่าชีวิตไม่มีทางไป
จนกระทั่งเขาได้เจอคนรัก — ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้เขาอยากเปลี่ยนชีวิตทั้งหมด
เขาเลิกยาได้เพราะเธอ
เขาเริ่มทำงาน เริ่มช่วยเหลือพ่อของเธอ
ย้ายมาอยู่กับครอบครัวของเธอโดยไม่รับเงินเดือนเลยสักบาท
เพราะเขารู้สึกว่า “นี่คือบ้านใหม่ของเขา”
และเขาก็ทุ่มให้บ้านนี้สุดตัว
รวมถึงทุ่มให้เธอคนเดียวเต็มหัวใจ
ตอนแรกความรักของเขาสวยงาม
ฝ่ายหญิงใส่ใจ โทรหาตลอด สัญญาอะไรก็ทำ
แต่พอเวลาผ่านไป ทุกอย่างค่อย ๆ เปลี่ยน
เธอลืมโทรหาแม้แค่ตอนพักเที่ยง
ถ้าเขาไม่ทักไป เธอก็ไม่ทักมา
เขารู้สึกไม่สำคัญ และพอพูดออกไป กลับกลายเป็นคนผิด
เขาต้องเป็นฝ่ายง้อ ทั้งที่รู้ตัวว่า “ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด”
สิ่งที่เขาแบกไว้ในใจ — ไม่ใช่แค่ความน้อยใจ
แต่เป็นคำถามที่คาใจมาตลอดว่า…
❝ หรือเขาไม่สำคัญอีกแล้ว? ❞
❝ หรือรักที่เขาให้ มันมากเกินไปสำหรับคนที่ไม่เห็นค่า? ❞
เขาไม่อยากเลิก เขารักเธอมาก
เขาเคยบอกว่า “ความรักที่เคยมีมันยังสวยงาม”
เขาหวังให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
แม้เขาจะเหนื่อย เจ็บ ร้องไห้กับมันบ่อยแค่ไหนก็ตาม
แต่จุดที่เขาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองจริง ๆ ก็คือ…
“ตอนนี้ที่บ้านเขาเหลือแค่ปู่กับแม่เลี้ยง
ปู่แก่ลงทุกวัน เขาไม่รู้เลยว่า ถ้าปู่เป็นอะไรไป
แล้วเขายังติดอยู่กับที่นี่ กับความรักที่ไม่เหมือนเดิม…
เขาจะให้อภัยตัวเองได้ไหม?”
เขายอมรับตรง ๆ ว่า
“ผมรักแฟนมาก แต่บางครั้งผมก็เหมือนต้องเก็บทุกความเจ็บไว้คนเดียว”
ตอนนี้เขาอาสากู้ภัย — เสี่ยงชีวิตทุกวัน ช่วยคนเจ็บ ช่วยคนตาย
แต่หัวใจของเขาเอง…ไม่มีใครมาช่วยเลย
เขาบอกว่ารักงานนี้มาก ไม่อยากทิ้งที่นี่
แต่เขาก็ไม่อยากทิ้งปู่
และไม่อยากทิ้งตัวเองให้จมอยู่กับความรู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป
คุณว่า… ผู้ชายคนนี้ควรทำยังไงต่อไปดี?
เขาควรพยายามต่อในความรักนี้อีกไหม
หรือเขาควรถอยออกมาเพื่อกลับไปหาคนที่ “รอเขาจริง ๆ”
หรือเขาควรอยู่กับตัวเองสักพัก เพื่อหาหัวใจของตัวเองให้เจอก่อน?
ถ้าคุณเคยรักใครสุดใจ จนลืมรักตัวเอง…
คุณจะเข้าใจเรื่องนี้ทันที
🖤 ฝากเป็นกำลังใจให้ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่หัวใจไม่ธรรมดาด้วยครับ
อีก1เรื่องบนโลกใบนี้
เขาทุ่มเททั้งหัวใจเพื่อความรัก จนลืมกลับไปหาคนที่รอเขาจริง ๆ… แล้วเขาควรไปต่อหรือพอแค่นี้ดี?
มีผู้ชายคนนึง อายุแค่ 19
แต่หัวใจของเขาโตเกินวัยมาก
เขาเคยติดยา เคยหลงทาง เคยคิดว่าชีวิตไม่มีทางไป
จนกระทั่งเขาได้เจอคนรัก — ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้เขาอยากเปลี่ยนชีวิตทั้งหมด
เขาเลิกยาได้เพราะเธอ
เขาเริ่มทำงาน เริ่มช่วยเหลือพ่อของเธอ
ย้ายมาอยู่กับครอบครัวของเธอโดยไม่รับเงินเดือนเลยสักบาท
เพราะเขารู้สึกว่า “นี่คือบ้านใหม่ของเขา”
และเขาก็ทุ่มให้บ้านนี้สุดตัว
รวมถึงทุ่มให้เธอคนเดียวเต็มหัวใจ
ตอนแรกความรักของเขาสวยงาม
ฝ่ายหญิงใส่ใจ โทรหาตลอด สัญญาอะไรก็ทำ
แต่พอเวลาผ่านไป ทุกอย่างค่อย ๆ เปลี่ยน
เธอลืมโทรหาแม้แค่ตอนพักเที่ยง
ถ้าเขาไม่ทักไป เธอก็ไม่ทักมา
เขารู้สึกไม่สำคัญ และพอพูดออกไป กลับกลายเป็นคนผิด
เขาต้องเป็นฝ่ายง้อ ทั้งที่รู้ตัวว่า “ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด”
สิ่งที่เขาแบกไว้ในใจ — ไม่ใช่แค่ความน้อยใจ
แต่เป็นคำถามที่คาใจมาตลอดว่า…
❝ หรือเขาไม่สำคัญอีกแล้ว? ❞
❝ หรือรักที่เขาให้ มันมากเกินไปสำหรับคนที่ไม่เห็นค่า? ❞
เขาไม่อยากเลิก เขารักเธอมาก
เขาเคยบอกว่า “ความรักที่เคยมีมันยังสวยงาม”
เขาหวังให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
แม้เขาจะเหนื่อย เจ็บ ร้องไห้กับมันบ่อยแค่ไหนก็ตาม
แต่จุดที่เขาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองจริง ๆ ก็คือ…
“ตอนนี้ที่บ้านเขาเหลือแค่ปู่กับแม่เลี้ยง
ปู่แก่ลงทุกวัน เขาไม่รู้เลยว่า ถ้าปู่เป็นอะไรไป
แล้วเขายังติดอยู่กับที่นี่ กับความรักที่ไม่เหมือนเดิม…
เขาจะให้อภัยตัวเองได้ไหม?”
เขายอมรับตรง ๆ ว่า
“ผมรักแฟนมาก แต่บางครั้งผมก็เหมือนต้องเก็บทุกความเจ็บไว้คนเดียว”
ตอนนี้เขาอาสากู้ภัย — เสี่ยงชีวิตทุกวัน ช่วยคนเจ็บ ช่วยคนตาย
แต่หัวใจของเขาเอง…ไม่มีใครมาช่วยเลย
เขาบอกว่ารักงานนี้มาก ไม่อยากทิ้งที่นี่
แต่เขาก็ไม่อยากทิ้งปู่
และไม่อยากทิ้งตัวเองให้จมอยู่กับความรู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป
คุณว่า… ผู้ชายคนนี้ควรทำยังไงต่อไปดี?
เขาควรพยายามต่อในความรักนี้อีกไหม
หรือเขาควรถอยออกมาเพื่อกลับไปหาคนที่ “รอเขาจริง ๆ”
หรือเขาควรอยู่กับตัวเองสักพัก เพื่อหาหัวใจของตัวเองให้เจอก่อน?
ถ้าคุณเคยรักใครสุดใจ จนลืมรักตัวเอง…
คุณจะเข้าใจเรื่องนี้ทันที
🖤 ฝากเป็นกำลังใจให้ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่หัวใจไม่ธรรมดาด้วยครับ