ความอัดอั้นตันใจ

เราเป็นผญ.ที่ดูไม่ค่อยมีค่าในสายตาของสามีเลย เราทำทุกอย่างภาระหลายๆอย่างเราก็แบกไว้ทำงานนอกบ้านกลับตรงเวลาไม่เคยคิดจะไปไหน แต่ทำไมเราอยู่เฉยๆก็หาว่าไปมีคนอื่นทั้งที่ไม่เคยมีเลยและไม่คิดจะมีเลยแม้แต่น้อยไม่มีในหัวสมองด้วยซ้ำ พยายามข่มอารมณ์เพราะเรามีลูกด้วยกันหกขวบเรารักลูกมากไม่อยากให้มีเรื่องไม่ดีมีปากเสียงกันในบ้านเรารู้สึกเบื่อมาก บางครั้งก็น้อยใจตัวเองว่าทำไมต้องเจอคนแบบนี้มาเป็นคู่ชีวิต เค้าไม่ให้เกียรติเราเลย เราทำดีทุกอย่างมั่นใจว่าไม่บกพร่องเลยนะคะ อยากร้องไห้นะแต่มันร้องไม่ออก อึดอัดใจเลยขอระบายในนี้ค่ะ พยายามคิดว่าเวลาจะเยียวยาทุกอย่าง ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่านเจอนะคะ