เราคิดมากไปเองมั้ยคะ​

คือต้องบอกก่อนว่าแม่เรามีลูกสองคนค่ะ​ คือพี่สาวกับเรา​ คือมันก็ไม่เชิงว่าเราเป็นลูกที่แม่ไม่รักนะคะ​ คือแม่ก็รักเราแหละค่ะแต่การแสดงออกของเขาที่มันแสดงต่อเรากับพี่เราบางทีมันก็รู้สึกต่างกันค่ะ​ มันอาจจะฟังดูงี่เง่านะคะที่เราเก็บเรื่องเล็กๆมาคิดแต่มันก็ทำให้เราคิดมากมาตลอดเลยค่ะ​ บางทีเราก็รู้สึกว่าแม่เราไม่เคยลงทุนอะไรกับเราเลยค่ะ​หลายๆอย่างเราก็ต้องใช้ต่อจากพี่เราหรือจากแม่ตลอดเลยค่ะ​ พอลองมาคิดดูดีๆเราก็แทบไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยค่ะเสื้อผ้าก็ต้องใช้ต่อตลอดเลยค่ะ​ โทรศัพท์ก็ต้องใช้ต่อ​ แล้วก็อีกเรื่องนึงคือเวลาเจอญาติค่ะ​ เวลาเจอกันพวกป้าๆเขาก็จะบอกให้เราไม่ต้องเรียนต่อค่ะ​ ให้รีบๆหางานทำมาเลี้ยงแม่เรา​ แต่ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับพี่เราเลยค่ะ​ พอโดนบ่อยๆเราก็รู้สึกพูดไม่ออกเหมือนกันค่ะ​ บางทีมันก็อึดอัดค่ะ​ ถ้าเป็นแค่ญาติที่พูดเราก็คงจะไม่อึดอัดขนาดนี้แต่แม่ก็พูดกับเราแบบนี้ค่ะ​ เราไม่รู้จะทำไงดีค่ะ​ แล้วตอนนี้เราก็ประสบปัญหา​อีกแล้วค่ะ​ อันนี้น่าจะดูงี่เง่าที่สุดเลยมั้งคะ​ คือเราพูดกับแม่ไปค่ะว่าเราอยากได้โทรศัพท์​ใหม่​ คืออันที่ใช้อยู่มันก็เก่าแล้วก็จะพังแล้วค่ะ​ แต่เราก็พูดไปแล้วค่ะว่ามันก็แพงอยู่แต่เราก็จะออกตังตัวเองด้วยค่ะ​ คือเราก็มีเงินที่พ่อเขาให้เราอยู่ค่ะ​ แต่แม่เขาก็พูดว่าเราจะมีปัญญาจ่ายหรอ​ คือมันก็อาจจะเป็นประโยคเป็นห่วงใช่มั้ยคะ​ แต่เราก็แอบน้อยใจที่เหมือนแม่ไม่คิดจะออกช่วยเราเลย เรารู้นะคะว่าถ้าเราอยากได้เราก็ต้องจ่ายเอง แต่โทรศัพท์​พี่เราแม่เขาก็จ่ายให้นะคะ​ แบบมันเลยยิ่งรู้สึกว่าแม่อาจจะไม่ได้รักเราเท่าพี่เราค่ะ​ อันนี้เราก็อาจจะคิดมากด้วยแหละค่ะ​ แต่เราชอบโดนบอกว่าเราหน้าเหมือนพ่อหรือไม่ก็แม่ไล่เราให้ไปอยู่กับพ่อค่ะ​ คือต้องบอกก่อนว่าแม่กับพ่อเราเลิกรากันไม่ดีค่ะ​ พอคิดงี้มันก็ยิ่งทำให้เราคิดว่าแม่อาจจะไม่รักเราเท่าพี่จริงๆก็ได้ค่ะ​  แต่มันก็อาจจะเป็นเพราะเราคิดมากไปหรือเปล่าคะ​ ถ้าเราคิดมากเราควรจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดีคะ คือเราพยายาม​ไม่คิดมากแล้วค่ะแต่มันยากมากเลยค่ะ​ พอไม่ได้ทำอะไรก็จะฟุ้งซ่าน​ตลอดเลย​ค่ะ


แล้วก็ขอโทษ​ที่มันอาจจะอ่านยากหรือมันวกไปวนมานะคะ​ เราคิดมากจนพิมพ์​อะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่เลยค่ะ