เคยมีใครผ่านประสบการณ์ผ่านวัยเรียนแย่มาบ้างไหมครับแล้วของแต่ละคนเจอแบบไหนครับสำหรับของผม ผมเป็นโรคซึมเศร้า แพนิค กังวล

ผมเรียนอยู่มัธยมปลายม6จะจบแล้วครับ  อายุ 17 ปี  ชื่อ  ที  ยังไม่รู้จะเรียนคณะสายอะไร หรือสาขาอะไรและก็ยังมองไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลยด้วย แต่ก็รู้สึกเหงาแล้วโดดเดี่ยวอยู่ตลอดเวลารู้สึก ผมรู้สึกถึงความกดดัน จนมีครั้งนึงผมถึงกับdropเรียนมาปีนึงเลยครับแต่รุ่นที่ผมดรอปมาแล้วอยู่ด้วยก็เป็นรุ่นที่อายุเท่ากันกับผมอาจเป็นเพราะผมถูกส่งไปเรียนไว ผมเครียด จนอยากตายอยู่ทุกวัน จนต้องกินยาและก็รู้สึกว่ายาถึงช่วยก็ไม่ได้ดีขึ้นหมอฟังแต่ก็เหมือนสักแต่จัดยาอย่างอย่างเดียวยังดีที่ผมมีสิทธิไม่ต้องเสียเงิน ทุกครั้งผมรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังผมมองโลกในแง่ลบทุกสิ่งทุกอย่างมันมีแต่เรื่องแย่ๆเต็มไปหมดผมเกลียดโลกนี้เกลียดชีวิตตัวเอง ผมเศร้าร้องไห้เวลาเรียนทุกครั้งเวลามีปัญหางานผมเครียดผมก้จะมาแอบร้องไห้คนเดียวและคุยกับแม่ เวลางานกลุ่มก็มักจะไม่ค่อยมีใครเอาเข้ากลุ่มผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน ก็จะได้อยู่แต่กับเพื่อนที่ไม่ค่อยมีใครเอาแต่ผมก็มีเพื่อนคนนึงที่เป็นแบบผมเช่นกันเป็นคนเดียวในห้องที่คุยกับผมได้ตลอดผมเคยมีเพื่อนสนิทหลายคนแต่เพื่อนๆหลายคนแต่เข้ามหาลัยและก็มีกลุ่มหมดแล้วมันทำให้ผมยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวบางทีผมคิดว่าถ้าตายไปจากโลกเฮงซวยนี้คงจะดีทุกวันนี้ผมและผมก็ยังเป็นคนอารมณ์แปรปรวน แต่ก็ควบคุมได้แล้ว ผมอิจฉาคนอื่นทั้งที่ทุกคนต้องมีความสุขความทุกข์นี้แต่ทำไมผมกลับต้องเจอกับความทรงจำแย่ๆ เรื่องแย่ๆ ผมก็ยังรู้สึกขัดแย้งในใจตัวผมผมเป็นคนที่รับฟังความในใจและเข้าใจคนอื่นได้มาก แต่กลับไม่สามารถปรับความเข้าใจตัวเอง ชอบช่วยเหลือคนอื่นจนโดนหลอกหรือเอาเปรียบหลงกล หลายครั้งที่ผมทนไม่ไหวผมกลับบ้านมาไม่ได้เอาอารมณ์ไปลงกับเพื่อนแต่ลงกับสิ่งของในจนพังเช่น คอมอันเก่าๆบ้าง แม่แต่โกณของ ตา หรือ ยาย หรือ ที่ตอนนั้น ใจหรือ หัวผมมันแผดเผาไปด้วยโทสะ และความเกลียดชังที่มีต่อทุกสิ่ง ผทกลับปามันทุบพังเละ หมด ทีวีอันก่อนก็เคยพังมาแล้วจนต้องซื้อใหม่ ผมเคยบอกแม่ว่าให้ส่งผมเข้าไปบำบัดในโรงพยาบาลที่ผมรักษาอยู่ ผมได้เจอกับคนหลายแบบติดยาบ้าง ที่มาบำบัดติดคุกมาบ้างแต่พี่คนนึงเขาสอนผมไว้วาถ้าไม่อยากมาอยู่ในอะไรแบบ นี้ก็เปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น พยายามทำได้แล้ว แต่สุดท้ายผมก็ยังเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเหมือน แคร์คำพูดคนอื่นมากเกินไปในเรื่องที่ทำให้เรารู้สึดขัดใจหรือไม่ดี จนไม่รู้จะปรึกษาใคร ทุกวันนี้ผมไปโรงเรียนอยู่ ม6เทอม1 ขอ อนุญาต เอยชื่อ โรงเรียนนะครับ บดิทรเดชา สิงห์ สิหงเสนี  ผมเคยพยายามจะกระโดดตึกจากชั้น 4 แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าพอที่จะทำมัน ทุกวันนี้ผมไม่รู้ผมจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมไปในอนาคตผมจะได้เจอเรื่องดีๆกับเขาไหม ทุกครั้งเวลาอาการผมเริ่มออกหมอจะบอกหรือแม่จะบอกให้กินยามันช่วยได้ก็จริงแต่ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตเหมือนตกนรกอ่ะครับผมไม่เข้าใจชีวิตตนเองจริงๆ เพื่อนที่สนิทที่อยู่ห้องเดียวกันตอนนี้ก็โดนแบบเดียวกันกับผมแต่เขาโดนเพราะเคยมีปัญหากับเพื่อนในห้องมาก่อนเลยไม่แปลกใจที่จะโดดเดี่ยว พวกผมเวลางานกลุ่มแต่ก็จะกลายเป็นเศษในบาง คาบบางวิชา  กลุ่มผมจะมี4คนเพราะอีก 2คนบอกจะอยู่กับพวกผมด้วย แต่กลุ่มผู้หญิงหน้าด้านดันใส่ชื่อเพื่อที่เหลือสองคนนั้นไปในกลุ่มหน้าตาเฉยเลยครับแบบไม่ได้ถามหรือขออะไรเลย เห้อ อีก อย่างห้องผมมี 35คน ที่ต้องมีกลุ่มคนครูพูดย้ำแล้วว่าต้องเอาผมกับเพื่อนคนนี้เข้ากลุ่มด้วยแต่ก็ไม่มีใครเอาและนั่งเฉยไม่สนใจ ทั้งที่ผมไม่เคยมีปัญหากับใครเลยด้วยอาจเป็นเพราะผมนั่งกับเขามั้งครับ สุดท้ายผมก็ต้องทำงานกลุ่ม แค่2คน20คะแนน กลุ่มอื่นมีตั้ง5ถึง6หรือน้อยหรือประมาณนั้นมันแสดงให้เห็นถึงความใจแคบของมนุษย์เราอย่างที่ผมคิดไม่ผิดจริงๆความอคติครับพวกเขานึกถึงแต่พวกตัวเองแต่ไม่นึกถึงหัวอกคนอย่างเราบ้างคนแบบนี้ผมก็ต้องเจอในชีวิตวัยเรียนครับ ใช่ครับชีวิต แบบนี้แหละ โซเซียลเดี๋ยวนี้ผมก็ดูอันที่มันถูกใจดีๆตลกสนุกอันที่มันขัดแย้งทะเลาะผมก็เลื่อนผ่านงานอดิเรกของผมคือวาดรูป กับครูครับและเก็บไว้โพสต์ลง facebook และ instagram ครับและเพื่อนที่ติดตามแค่21คน เพื่อนผมมีแค่สามไม่กี่คนที่มากดไลค์จาก ผมมีเพื่อนประมาณ 33คนในigที่ติดตาม แต่ผมเข้าใจครับเพื่อนที่ดีไม่จำเป็นต้องมีจำนวนมากเสมอไปครับ ผมเคยเคียดแค้นโชคชะตาตัวเองแต่สุดท้ายผมก็อยากวนกลับไปถามที่จุดเริ่มต้นใหม่ ว่า เรามีชีวิตอยู่ไปทำไม เราไม่สบายใจ เราเศร้า ไม่มีใครเข้าใจเราสนใจเรา ต้องร้องไห้ ต้องสิ้งหวัง ต้องทำร้ายตัวเอง  ต้องท้อแท้ ต้องพยายามฆ่าตัวตาย ต้องคิดว่าเราเกิดมาเพื่ออะไรวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง  สุดท้ายผมก็เหมือนคนโง่คนนึง ผมปรึกษาแม่ได้แค่ระบายออกมา แต่ผมแค่อยากรู้ว่าถ้าผมลองไปบวชดู ธรรมะจะช่วยบรรเทาหรือสอนให้เรารู้อะไรบางอย่างที่เราไม่รู้ได้ไหมให้ผมรู้คุณค่าของชีวิตหรือคำที่พระพุทธองค์เคยสอนไว้ท่านตรัสรู้ได้ด้วยตัวคนเดียวอยู่คนเดียว แต่ผมไม่ใช่พระพุทธเจ้าผมเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่แค่สับสนและเศร้าโศกน้อยใจ ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะทนได้นานแค่ไหนเรื่องโซเซียลผมไม่สน ผมสนแค่ว่าผมควรใช้ชีวิตต่อไปยังในโลกที่โหดร้ายใบนี้ครับ ผม เกิด วันจันทร์ ที่ 13 สิงหาคม พศ2550 และก็จะใกล้วันเกิดผมแล้วด้วย ใน ปี2568  ปีนี้จะ เป็นวันพุธที่ 13 สิงหาคม พศ 2568 ผมถึง จะ 18ครับ ขอบคุณที่อ่านในสิ่งที่ผมเขียนออกมาครับ
เขียน วันที่  พุธ 6 สิงหาคม พศ 2568