คิดยังไงกับคำว่า "รักนวลสงวนตัว" และคำนี้ยังใช้ได้ในยุคปัจจุบันหรือไม่

เราขอออกตัวว่าเราไม่มีแฟนเพราะว่าพ่อกับแม่หวง​มาก เวลามีแฟนพ่อก็จะบังคับให้เลิกตลอด แต่ว่าเราได้ไปอ่านหนังสือของน้องชายเป็นหนังสือป 6 เป็นหนังสือภาษาไทย แล้วมันมีบทๆนึงที่ว่า ควรรักนวลสงวนตัวไม่ชิงสุกก่อนห่าม จึงจะเป็นผู้หญิงที่มีคุณค่า อ้าวยังไง การรักนวลสงวนตัว คือการรักษาพรหมจรรย์ แล้วคุณค่าของผู้หญิงอยู่ที่พรหมจรรย์จริงหรอ มันก็เลยมีวลีนี้ผุดขึ้นออกมาอย่าง "จะโดนหลอกฟันจนเสียตัวฟรี","ผู้ชายที่ไหนเขาอยากกินของเหลือล่ะ","ผู้หญิงมือสองไม่มีใครคบเป็นแฟนกันหรอก เขาคบผู้หญิงที่ซิงกันทั้งนั้น",ฯลฯ เราเห็นประโยคนี้แล้วเราไม่สบายใจเลยในฐานะผู้หญิงอย่างเรา แล้วอีกอย่างนึงกระทรวงศึกษาฯ เอาแบบเรียนนี้มาให้เด็กอ่านทำไม ถึงแม้ตัวหนังสือวิชาสุขศึกษาจะมีสอนเรื่องการป้องกันทางเพศ แต่ก็ยังใช้ไม่ได้ในทางปฏิบัติจริง ก็เลยเรียนไว้เป็นทฤษฎีก่อน แล้วหนุ่มๆสาวๆทุกคนล่ะมีมุมมองเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงมาเม้นกัน